Hoe gaat het met het kindmoedertje Daniella en haar baby, die Knack opzocht in Congo? ‘Ze is weer blootgesteld aan seksueel misbruik.’
Begin mei berichtte Knack over de grootschalige verkrachtingen in Congo. Een van de slachtoffers was Daniella, een doofstom meisje van amper 12 jaar dat door een van haar verkrachters bezwangerd werd. Net voor de zomer is ze bevallen in het Panzi-hospitaal in de Oost-Congolese stad Bukavu. Het kind was er binnengekomen met een gezwollen, zere buik. Heel moeizaam, met tekeningen en gebarentaal, had Daniella aan de medische staf haar verhaal gedaan. Tot hun afgrijzen gaf ze ook te verstaan dat ze haar baby zou vermoorden als het een jongetje was.
Terwijl Daniella in het ziekenhuis lag, werd haar huis leeggeroofd.
Daniella’s angst kwam uit, haar grimmige voornemen gelukkig niet, schrijft Eric Wynants ons. Hij coördineert de activiteiten van de ngo Dokters van de Wereld in het Panzi-hospitaal. Knack vroeg hem vier maanden na de reportage hoe het met Daniella ging. Daarop ging Joyeuse, een sociaal werkster of maman-chérie zoals ze in Panzi genoemd worden, haar opzoeken. Dat ging moeizamer dan gedacht: het gezin bleek tijdens Daniella’s opname verhuisd. Niet vrijwillig, maar omdat hun huis volledig werd leeggeroofd terwijl Daniella in het ziekenhuis lag. Na enig rondvragen kon Joyeuse het gezin terugvinden. ‘In een piepklein planken huisje dat hen niet eens beschermt tegen slecht weer.’
Maar regen en wind zijn niet de grootste bedreiging voor het gezin. Wel de armoede. ‘Er is geld voor huur noch eten, laat staan om te investeren in een handeltje’, zegt Joyeuse, die vaststelde dat moeder en kind sterk vermagerd waren. De baby leeft op suikerwater, want Daniella kan geen borstvoeding meer geven. Dat ze moet bedelen om haar kind te eten te geven, doet alarmbellen afgaan, waarschuwt Joyeuse. ‘Niet alleen moet ze daarvoor haar baby in onveilige omstandigheden alleen achterlaten, ze kan daardoor ook niet meer naar school. Het bedelen stelt haar bovendien opnieuw bloot aan seksueel misbruik. Het maakt Daniella’s moeder radeloos van angst.’
Joyeuse rapporteerde aan het ziekenhuis dat psychologische nazorg voor Daniella en haar kind hoogstnoodzakelijk is. Ze vraagt ook dat Daniella en haar moeder via het ziekenhuis een stage of opleiding kunnen volgen. Wynants zucht. ‘Dat ligt moeilijk door de handicap van Daniella. Wij hebben niet de middelen voor een aangepaste opleiding. Haar moeder zou via Panzi geholpen kunnen worden, maar hier bots je op steeds weer dezelfde uitzichtloosheid. Om zo’n onbetaalde opleiding te kunnen volgen, zou ze haar karige klusjes moeten laten vallen. Maar het armzalige inkomen daaruit is het enige wat nog tussen haar gezin en de hongerdood staat. ‘
