Manfred Weber, Frans Timmermans, Emmanuel Macron zijn in het nieuws. De campagne voor de Europese verkiezingen is begonnen.
De christendemocraten van de Europese Volkspartij (EVP) verkozen de voorzitter van hun fractie in het Europees Parlement, de Duitser Manfred Weber, tot hun Spitzenkandidat voor de verkiezingen van volgend jaar. De Europese socialisten wezen eerder Frans Timmermans aan, de Nederlandse vicevoorzitter van de Europese Commissie. De liberalen van hun kant gaan een alliantie aan met de politieke beweging van de Franse president Emmanuel Macron. Zij doen niet meer mee met het systeem van de Spitzenkandidaten, dat bij vorige Europese verkiezingen werd geïntroduceerd.
Macron is niet meer de politieke wonderboy van twee jaar geleden.
Dat systeem wil dat de kiezer zich meer bij het Europese proces betrokken voelt, als hij weet wie de partijen als kandidaat-voorzitters van de Europese Commissie naar voren schuiven. De Spitzenkandidat van de partij met de meeste zetels in het Parlement komt dan eerst in aanmerking voor die functie, als hij ook door een meerderheid in het Parlement wordt gesteund. Dat is overigens niet meer dan een afspraak onder partijen, want uiteindelijk beslist de Europese Raad van regeringsleiders. Maar het systeem leverde Jean-Claude Juncker in 2014 wel de belangrijkste Europese baan op. Aangezien de EVP vast weer de grootste fractie in het Parlement krijgt, zou het op die manier nu dus al een uitgemaakte zaak zijn dat Weber de Luxemburger opvolgt.
De liberalen zijn niet de enigen die vinden dat de kiezer zo nog minder inspraak heeft. Als de EVP en de socialisten opnieuw samen een meerderheid hebben, is de kans bovendien groot dat ze de handen weer in elkaar slaan om de mandaten te verdelen. De liberalen stellen daarom geen Spitzenkandidat voor – partner Emmanuel Macron is ook al geen fan van dat systeem. Ze presenteren straks een team van verschillende mensen, die elk in hun deel van Europa kiezers kunnen aanspreken. Ze denken dan, bijvoorbeeld, aan de populaire Deense commissaris Margrethe Vestager, de Tsjechische Vera Jourova en Guy Verhofstadt. Ze geloven dat ze op die manier meer kans maken om de macht van de conservatieve EVP te breken.
Omdat de grote centrumpartijen met verlies moeten rekenen, hopen de liberalen dat ze nodig zijn als er in het Parlement naar een meerderheid wordt gezocht. Dat wil niet zeggen dat ze nu al mogen vieren. Macron is niet meer de politieke wonderboy van twee jaar geleden. Bovendien zijn niet alle liberalen even wild van zijn Europese plannen. De Nederlandse premier, Marc Rutte heeft ook een ander idee van wat een liberale politiek is. Ze trekken nu wel samen naar de kiezer, maar een liberaal mag of wil Macron toch nog niet worden genoemd.
