Misschien is er wel een tijd van realpolitik aangebroken, nu Europa in het reine moet komen met zijn verzwakking op het internationale toneel.
Oorlogen doen ons heen en weer schommelen tussen machteloosheid en verontwaardiging. En ook al is die verontwaardiging selectief, het is nog enigszins hoopvol dat het nietsontziende geweld in Gaza tot verontwaardiging leidt.
Tot zo’n twintig jaar geleden kon zulke verontwaardiging Europa er nog toe aanzetten om in te grijpen en vredessoldaten te sturen. Maar Europa is in een isolationistische kramp geschoten en wil zijn afbrokkelende welvaart het liefst zo weinig mogelijk op het spel zetten, hoe gruwelijk de televisiebeelden van steeds nabijere conflicten ook zijn.
Isolationisme betekent vaak toekijken vanaf de zijlijn. Maar laten we daar dan op zijn minst eerlijk in zijn. Laten we ophouden politieke spelletjes te spelen over conflicten waar we uiteindelijk toch niets aan willen doen.
En ja, dat geldt ook voor Gaza. Ik kan er nog in komen dat 11.11.11 en soortgelijke organisaties op de barricaden springen – dat is hun rol. Maar dat sommige centrumpartijen doen alsof het hen menens is om Benjamin Netanyahu de duimschroeven aan te draaien, is betreurenswaardig.
Als ze écht begaan waren met Gaza, zouden ze onmiddellijk overgaan tot een handelsembargo, de samenwerking in gevoelige kennisdomeinen stopzetten en de diamanthandel droogleggen.
Overigens kunnen centrumpartijen dat ook nog altijd doen ten aanzien van Rusland. Zo is zowat de hele centrumpolitiek vertegenwoordigd in het bestuur van Publigas, dat via Fluxys elk jaar nog steeds minstens een miljard euro bijdraagt aan de Russische oorlogsinspanning in Oekraïne.
Hoe geloofwaardig is dan de oproep tot kleine sancties naar aanleiding van Gaza, als dezelfde partijen Poetin geld blijven toestoppen.
Dat ‘deugpronken’ zien we ook aan de extreemlinkse flank. Er wordt moord en brand geschreeuwd over Gaza, maar het bleef oorverdovend stil toen de communistische broeders enkele honderdduizenden Oeigoeren in kampen staken en studentenprotesten in Hongkong met harde hand neersloegen.
Misschien is er wel een tijd van realpolitik aangebroken, nu Europa in het reine moet komen met zijn verzwakking op het internationale toneel. Misschien moeten we ons wat meer in onszelf keren en ons minder bemoeien met buitenlandse conflicten.
Misschien moeten we zakelijke belangen wat meer vooropstellen. Iets meer koopman en iets minder dominee. Dat kan allemaal zo zijn.
Maar mag de selectieve politieke verontwaardiging dan ophouden? Het is funest voor het greintje morele geloofwaardigheid dat we misschien nog hebben.
