In Londen overleed Annabel Goldsmith, 91. Zij was een notoire socialite nog voor dat woord bestond. Als echtgenote schatte de lady zich niet zo hoog in, als minnares wel.
Annabel Vane-Tempest-Stewart komt uit de Britse hoofdstad. Tweede van drie kinderen. Een markies als vader, eigenaar van 20.000 hectaren grond, puissant rijk dankzij koolmijnen. De moeder: dochter van een gegoede brouwer. Annabel gaat vanzelfsprekend naar een privéschool, later Oxford. Daar maakt zij niks af. Als ze zeventien is, sterft haar moeder aan kanker. De markies raakt aan de drank.
Serieel overspelig
Maar niemand hoeft over het eigenwijze kind te vaderen. Als de edelman vier jaar later ook overlijdt, is zij al getrouwd met Mark Birley, reclameman en nadien eigenaar van een Hermès-filiaal. Begin jaren zestig leent hij geld en begint in Mayfair een privéclub: Annabel’s. ‘Sommigen lenen hun naam aan een roos, weinigen aan een nachtclub’, schrijft ze later in haar memoires. Het is voor Birley het begin van een horeca-imperium. Hij zal in 2007 de tent voor omgerekend 170 miljoen euro verkopen.
Het etablissement draait meteen als een tierelier. Frank Sinatra komt er, Mohammed Ali, Ted Kennedy, David Hockney, prinses Margaret en later prins Charles, zelfs koningin Elizabeth zet er een keer een voorzichtig voetje binnen. Tegelijk dansen er volgens de eigenaresse ‘veel verkeerde heren met de verkeerde dames’. Zij zorgt overdag thuis voor drie kinderen. ‘s Avonds treedt zij aan als geestige gastvrouw, die snel inziet dat haar man ‘serieel overspelig’ blijkt.
In de club leert ze Jimmy Goldsmith kennen, een getrouwde, gefortuneerde maar dubieuze Frans-Britse zakenman. De twee beginnen prompt een affaire en krijgen twee kinderen. Ze scheidt dan van Birley, trouwt met Goldsmith en krijgt bij hem een zesde kind. Hij blijft in Parijs een huis delen met zijn vorige vrouw en als hij naar de VS emigreert – Annabel wil vanwege de kids niet mee – vergezelt een nieuwe liefde hem. Zo gaat dat, weet de lady¸ ‘als je met je minnares trouwt, creëer je een vacature’.
Bankroet
Gezeur over trouw moet ze niet. ‘Ik begrijp die gekke vrouwen niet. Als een man weggaat en ’s avonds weer thuis komt, lijkt mij alles oké.’ Zij praat onveranderd onbevangen met journalisten en als die haar Jimmy aanpakken – hij flirt niet alleen met vrouwen, ook met het bankroet – staat ze pal achter hem. In de jaren negentig frequenteren de Thatchers en hun conservatieve kongsi de lady en vangt zij prinses Diana op die losgeslagen door het leven en de wereld fladdert.
Jimmy richt de Referendum Party op met als enig programmapunt: een volksraadpleging en daarna hop, weg uit Europa. ‘De Goldsmiths willen de vrijheid van mensen en goederen voor hun vrienden en familie maar niet voor de rest van het land’, sneert The Guardian. Hij sterft in 1997 en zij financiert nog één campagne tegen Europa, dan is het afgelopen.
Voortaan houdt Annabel zich bezig met volgens haar de essentie: de kinderen, kleinkinderen, boeken en honden – Norfolk terriërs en grand basset griffon vendéens. Zij schrijft twee vermakelijke biografieën en een opus over een van haar honden. Verder zit ze de Royal Society of St George voor – officieel doel: ‘promoting Englishness and the English way of life’ – en de ook zo uit Monty Phyton weggelopen doch bloedserieuze, pseudogroene Countryside Alliance. Tot op hoge leeftijd organiseert ze feesten met de ‘perfectie mix van de betere mediafiguren, aristocraten, kunstenaars en veel bad boys en naughty girls’, zoals een vriend het omschrijft.
Toch kent ze haar donkere dagen. Zoon Robin gaat gehandicapt door het leven na een aanval van een tijger in de zoo toen hij twaalf was. Haar eerstgeborene Rupert verdwijnt op zijn dertigste bij een zwempartij in Togo. Haar kleinkind Iris verongelukt met een quad. Maar klagen doet ze niet. ‘Ik was een ongelooflijke moeder, veeleer een goede minnares maar een mindere echtgenote.’
