Decennialang hebben Amerikaanse presidenten zaken met Peking laten primeren op samenwerking met Taipei. Maar nooit was de keuze zo flagrant.
Lange tijd beschouwden de Verenigde Staten Taiwan als hun onzinkbare vliegdekschip in Oost-Azië. De autonomie van het eiland zorgde ervoor dat de Chinese Volksrepubliek nimmer vrije doorgang zou krijgen tot de Stille Oceaan. Vlak na de Tweede Wereldoorlog werd Taiwan opgenomen in de Amerikaanse indammingspolitiek. Met een wet van 1979 verbond Washington zich ook formeel tot militaire en diplomatieke hulp.
Die strategie wordt door Donald Trump steeds meer ter discussie gesteld. Al in 2019 zou hij gesteld hebben dat Taiwan slechts twee passen van China verwijderd was, terwijl Amerika achtduizend mijl weg lag, en dat als er een invasie zou komen, ‘daar geen donder aan gedaan kon worden’. Tijdens zijn eerste presidentstermijn werden zulke standpunten nog in evenwicht gehouden door beleidsmakers die het belang van het eiland voor de VS wél erkenden.
Dat is in deze ambtstermijn anders. Trump heeft herhaald dat Taiwan hem weinig kan schelen, dat Xi hem beloofd zou hebben het eiland de komende jaren met rust te laten, en dat Taiwan zich zelf maar moet leren te verdedigen. Nu werken ook de planners in het Witte Huis en het Pentagon aan strategische documenten die het belang van het eiland bagatelliseren.
Vorige week kondigde de president aan om wapenleveringen ter waarde van liefst 400 miljoen dollar tegen te houden. Die aankondiging moet nog worden bevestigd, maar ze komt op een moment waarop Washington vooral een economisch akkoord met Peking uit de brand wil slepen. Taiwan lijkt te moeten wijken voor economische belangen.
Op zich is dat niets nieuws. Decennialang hebben Amerikaanse presidenten zaken met Peking laten primeren op samenwerking met Taipei. Maar nooit was de keuze zo flagrant. De strategie is ook bijzonder gevaarlijk. China is al langer bezig zijn economie voor te bereiden op oorlog. Het ontkoppelt zich stap voor stap van de VS. Tegelijkertijd bouwt het in razende vaart aan een arsenaal van minstens duizend kernkoppen, een nucleaire paraplu waaronder het zich meer kan veroorloven.
Trump geeft aan dat de kosten om Taiwan in te nemen afnemen, terwijl de Chinese capaciteit om Taiwan op de knieën te dwingen toeneemt. Die samenloop maakt niet alleen een conflict tussen China en Taiwan, maar ook tussen China en de VS waarschijnlijker.
Trump heeft dan wel weinig over voor de autonomie van Taiwan, maar één ding is zeker: de VS zullen niet vanaf de zijlijn staan toekijken als Peking Taiwan ooit inlijft om er zelf een onzinkbaar vliegdekschip van te maken, met de boeg gericht op de Amerikaanse hemisfeer.
