Maganomics dreigt rampzalige gevolgen te hebben voor de Verenigde Staten, schrijft Jonathan Holslag.
Een dik half jaar na de Amerikaanse presidentsverkiezingen blijkt het economische beleid van Donald Trump onsamenhangender en teleurstellender dan verwacht. Een combinatie van standvastige invoerheffingen, lagere binnenlandse belastingen en goedkopere energie had Amerikaanse bedrijven kansen kunnen opleveren. Maar de bokkensprongen van de afgelopen maanden laten geen spaander heel van dat perspectief.
Trumps invoerheffingen waren slecht nieuws voor consumenten, maar boden sommige industriële sectoren wél wat perspectief. Intussen zijn er alweer volgeladen containerschepen onderweg uit Oost-Azië. ‘Je kunt niet de ene dag de poort dichtdoen en ze de andere dag weer openzetten’, verklaarde de Nationale Associatie van de Maakindustrie. ‘De situatie wordt te onvoorspelbaar.’
Trump mikte op forse investeringen in de maakindustrie, maar die blijken in het eerste kwartaal juist te zijn teruggelopen.
Zelden werd er zo weinig geïnvesteerd in de Amerikaanse industrie. Boven op de onvoorspelbaarheid van de invoerheffingen leidt de oplopende schuld ook tot hogere financieringskosten voor investeringen. De rente loopt op – ook voor bedrijven. Het algemene vertrouwen van bedrijven blijft heel laag.
De wereld verwachtte een protectionistische Trump, maar kreeg vooral een prutsende Trump. Zijn economisch beleid doet denken aan dat van de Turkse president Erdogan in de voorbije jaren. Die dacht ook dat hij de beurzen, de centrale bank en internationale investeerders de wet kon dicteren.
Trump heeft dan wel meer economische macht, maar dat maakt hem niet immuun. Maganomics dreigt rampzalige gevolgen te hebben voor de VS.
Recente peilingen geven aan dat Trump zijn achterban aan het verliezen is. De grote meerderheid van de Amerikanen keurt zijn economisch beleid af, en zelfs een derde van de Republikeinse kiezers meent dat het bijdraagt aan hogere prijzen.
De grote vraag is hoe het Witte Huis daarop zal reageren. Voorlopig vertonen de aankondigingen nog altijd bijzonder weinig samenhang.
Waarnemers blijven verdeeld over het risico op een recessie, maar laten zich steeds meer horen over het slinkende vertrouwen: van het gouden tijdperk dat Trump beloofde is geen sprake meer. Voorlopig probeert de president nog zijn vel te redden door zijn voorganger de schuld in de schoenen te schuiven, maar er komt een moment waarop hij zal moeten kiezen: pragmatisme en alsnog naar het pijpen van de markten dansen, of nationalisme dat alle voeling met de markten verliest.
