‘De Lukaku’s van deze wereld laten zich evenzeer verknechten in het grote spel om macht’

Romelu Lukaku knielt op het EK vlak voor de eerste groepswedstrijd tegen Rusland. © belga

Weinig openbaart de huichelarij van onze samenleving even schaamteloos als voetbal. De knieling en het regenboogvlaggetje: het is slechts vertoon. Voetbal gaat om geld, en dat geld komt steeds meer uit autoritaire landen die van dat knielen en van het lgbtq-gebeuren niets moeten hebben. En nee, kom niet aanzetten met het argument dat voetballers nu toch minstens een signaal geven. Want dat signaal is eigenlijk niet meer dan een knullige schijnbeweging om het geld te kunnen blijven pakken.

Laten we beginnen met dat knielen. Daarmee zouden onze voetballers het racisme aanklagen. ‘Ik vecht voor rechtvaardigheid,’ stelde Romelu Lukaku, ‘ik vecht voor diversiteit’. Lukaku speelt voor een club in Milaan die in handen is van Suning, een Chinees megabedrijf. De grote baas, miljardair Zhang Jindong, maakt deel uit van het belangrijkste adviesorgaan van de Communistische Partij, dat jaar na jaar de repressie van de Oeigoeren en de Tibetanen goedkeurt. ‘Enkel door de heerschappij van de partij te steunen, kunnen we de wederopstanding van de Chinese staat mogelijk maken.’ Dat zegt meneer Zhang. Misschien moet Lukaku eens een boom met hem opzetten over de onderdrukking van minderheden of de nieuwe Chinese uitbuiting in Afrika. Hij zal ver komen.

De Lukaku’s van deze wereld laten zich evenzeer verknechten in het grote spel om macht.

Dan is er Kevin De Bruyne. ‘Hij is meer Afrikaan’, volgens zijn goede vriend Lukaku. Ook De Bruyne mocht al eens de knie in het gemillimeterde gras van zijn club Manchester City plaatsen. Die club is in handen van Khaldoon Khalifa Al Mubarak, een intimus van de koninklijke familie van de Verenigde Arabische Emiraten. Je hoeft maar het eerste het beste mensenrechtenrapport te lezen om een beetje zicht te krijgen op het diversiteitsbeleid in dat land. Afrikaanse werksters worden racistisch bejegend, op grote schaal mishandeld en seksueel misbruikt. Het bedrijf van Al Mubarak zou zich bezondigen aan de grootschalige inzet van moderne slaven, schrijft The Guardian. De Emiraten lopen ook niet bepaald warm voor het westerse lgbtq-discours. Homo’s riskeren er de doodstraf, al neemt men in de praktijk vaker zijn toevlucht tot zweepslagen.

We kunnen een hele lijst aflopen van spelers die de mond vol hebben van diversiteit – tot het op centen aankomt. Dan hoeft het plots niet meer. De volgende sportwagen zou maar eens in het gedrang kunnen komen. Ook dit EK voetbal is een sponsorfeestje van dictaturen en repressieve regimes die willen dat hun bedrijven terrein winnen, want dankzij die bedrijven wordt mee de welvaart gecreëerd die hen in het zadel moet houden: Alibaba, Hisense, Gazprom, Qatar Airways, Tiktok en Vivo. Zo erg niet? Tja, dat soort sponsoring draagt op zijn minst bij tot de normalisering van die regimes. Als men daar niet aan tilt en voetbal een feest moet blijven, dan mag de voetbaldiversiteitskomedie wel stoppen.

Idem voor de discussie over Hongarije en de weigering van de UEFA om de Allianz Arena in München tijdens een EK-wedstrijd tegen Hongarije te laten oplichten in de regenboogvlag, nadat de Hongaarse leider Viktor Orban een zoveelste lgbtq-onvriendelijke wet had doorgedrukt. ‘We moeten hem op de knieën krijgen’, opperde de Nederlandse minister-president Mark Rutte. Ook premier Alexander De Croo (Open VLD) wilde sancties. Maar we zullen Orban helemaal niets maken. De belangrijkste Duitse sponsor van het kampioenschap, Volkswagen, heeft een grote fabriek in Hongarije. Hongarije wordt een vitaal land voor de productie van de batterijen voor onze zogenaamd schone auto’s en de investeringen uit het belerende West-Europa blijven binnenstromen. Orban of niet. We gaan heus niet vervelend doen over een voetbalstadion in München.

En dan hebben we het nog niet over het WK in Qatar in 2022. Wat stoort, is de schijnheiligheid. Men zou gewoon kunnen toegeven dat voetbal het nieuwe brood en spelen is. Voetballers zijn dan niet meer dan vetbetaald circusvolk in de arena’s van de nieuwe keizers. Maar ze kunnen niet én het geld van die nieuwe keizers pakken én de schijn van moreel gezag hooghouden. De Lukaku’s van deze wereld laten zich evenzeer verknechten in het grote spel om macht. Hetzelfde geldt voor de verslaggevers. Even verontwaardigd toeteren over diversiteit in de studio is wel heel gemakkelijk. Dan liever principieel niet meer meedingen naar de uitzendrechten voor het volgende schouwspel van repressie, uitbuiting en dictatuur. Dit soort wokeness, dit halfslachtige ethische ontwaken in het voetbal, is nu alleen maar een zoveelste stuiptrekking van westerse hoogmoed.

Partner Content