De busramp in het Zwitserse Sierre, waarbij 28 doden vielen – onder wie 22 scholieren uit Lommel en Heverlee – was geen ongeval, zo schrijft onderzoeksjournalist Douglas De Coninck in een nieuw boek.
De busramp in het Zwitserse Sierre op 13 maart 2012 was het gevolg van een bewuste handeling van chauffeur Geert Michiels die het antidepressivum Seroxat gebruikte en een wanhoopsdaad pleegde. Dat is de stelling van Douglas De Coninck, onderzoeksjournalist bij de krant De Morgen. De Coninck stelde zijn boek “De busramp in Sierre: 1 pil, 28 doden” (uitgegeven bij Manteau) voor in de KVS in Brussel.
Het boek van Douglas De Coninck reconstrueert de ramprit onder meer op basis van de laatste sms’jes van de chauffeur, de verklaringen van de kinderen in de bus en gegevens van de tachograafschijf over de snelheid waarmee de bus tegen de muur in de tunnel van de Zwitserse autoweg reed en een studie die wijst op de gevaarlijke nevenwerkingen van het antidepressivum dat chauffeur Geert Michiels slikte en waarvan hij het gebruik aan het afbouwen was.
“Het is vooral wanneer je alle elementen op een rijtje zet, dat duidelijk wordt dat hier iets anders dan toeval in het spel is”, zegt De Coninck.
Andreas Lubitz
Hij vindt in het boek ook een tiental gelijkenissen met de wanhoopsdaad van copiloot Andreas Lubitz die in maart 2015 een vlucht van Germanwings met opzet liet neerstorten in het zuiden van Frankrijk.
Op de persconferentie bij het verschijnen van het boek kregen ook enkele familieleden van verongelukte kinderen het woord: Olga Leclercq, mama van Eline, Irla Daris, zus van Roma en Paul Schilders, papa van Luc. Ze vonden het verschijnen van dit boek een opluchting, omdat ze van het Zwitserse gerecht nooit afdoende antwoorden op hun vragen hebben gekregen en dit boek wel die antwoorden geeft.
“Hopelijk leidt dit tot een nieuw gerechtelijk onderzoek”, zei Irla Daris. “We willen dat dit nooit meer kan gebeuren”, zei Paul Schilders. “We willen dat andere ouders niet moeten meemaken wat wij hebben meegemaakt. Dat ons kind ons zo plots en ruw ontrukt wordt. Iets wat ons hele leven lang een litteken zal blijven.” (Belga/TE)
