In een laatste poging voor het verstrijken van de deadline, trachten buitenlandministers van Iran en de zes wereldmachten in het Zwitserse Lausanne met marathononderhandelingen de impasse van de nucleaire kwestie te doorbreken.
In het Zwitserse Lausanne zitten de vijf vetomachten van de Verenigde Naties (Verenigde Staten, China, Groot-Brittannië, Rusland en Frankrijk) plus Duitsland aan de onderhandelingstafel met Iran voor een “beslissende” overlegronde.
Marathononderhandelingen
De zogenaamde P5+1 worden vertegenwoordigd door hun ministers van Buitenlandse Zaken. Naast de Iraanse Mohammad Javad Zarif, schoven de Amerikaanse John Kerry, de Britse Philip Hammond, de Franse Laurent Fabius, de Duitse Frank-Walter Steinmeier, de Russische Sergei Lavrov en de Chinese Wang Yi mee aan tafel. Ook buitenlandminister van de Europese Unie Federica Mogherini is van de partij.
Tegen dinsdagavond 31 maart, de deadline, moet op zijn minst een raamakkoord bereikt worden over de Iraanse “atoomkwestie”. De jongste dagen is sprake van “goede wil” tussen de partijen, maar blijven nog “aanzienlijke verschillen” de kop opsteken. Wordt een (raam)akkoord bereikt, kunnen de zeven landen tegen eind juni een volledige oplossing uitdokteren, alle technische details inbegrepen.
Kernwapens of niet?
De Westerse VN-landen willen een harde garantie dat Iran geen kernwapens fabriceert. Om daarover zekerheid te hebben, vinden zij dat het sjiitische land zijn atoomprogramma, waarop het als ondertekenaar van het IAEA-verdrag recht heeft, moet beperken en omvangrijke controles moet toestaan (wat dan weer de deur voor spionageactiviteiten kan openen).
Teheran ontkent al jaren met klem dat het een atoombom wil bouwen. Aan de andere kant van het spectrum zijn er de doemdenkers die stellen dat het theocratische land, ondanks een fatwa op kernwapens, stiekem aan een bom werkt én die op Israël, de enige kernmacht in het Midden-Oosten, wil gooien. Teheran hoopt met een akkoord vooral een beëindiging van de economische sancties te bewerkstelligen.
Historisch
Mocht het tot een verdrag komen, dan zal dit prompt als “historisch” worden beschouwd. Sinds de revolutie van ayatollah Khomeini in 1978 leven de VS en Iran in onmin. Met name Tel Aviv port de VS aan Iran te bombarderen om de “existentiële nucleaire dreiging” uit dat land ongedaan te maken. In het bijzonder bij de Republikeinen en de partij-overspannende neoconservatieven vinden de Israëli’s daarvoor een gewillig oor. (Belga/WB)
