Oorlogen om olie worden gevoerd op hernieuwbare energie: dat is krankzinnig en evengoed kenmerkend’, schrijft theatermaker Martha Balthazar.
Een van mijn beste weetjes is dit: het gehele legerorgaan van de Verenigde Staten heeft een grotere ecologische voetafdruk dan Zweden. Dan alles wat er gaande is in Zweden. Het is zo’n leuk weetje omdat mensen reageren met een mix van verbazing en net het omgekeerde daarvan. Je krijgt zowel ‘zoiets verzin je niet’ als ‘ja, duh’. Onlangs werd mij als antwoord daarop verteld dat de NAVO onderzoeken voert om de uitstoot van oorlog te verkleinen. Zo ontwerpen ze tanks met zonnepanelen op het dak. Nu was ik degene die zowel verbaasd als vol erkenning reageerde: artillerie op zonne-energie is een absurd idee, en tegelijk een echt sign of the times. Oorlogen om olie worden gevoerd op hernieuwbare energie: dat is krankzinnig en evengoed kenmerkend, het is een weetje dat werkt als een goede mop.
Artillerie op zonne-energie is een absurd idee, en tegelijk een echt u0022sign of the timesu0022.
De ‘groene tanks’ bleven bij me hangen. Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik het gevoel had dat ik in een sitcom à la Fawlty Towers of zelfs FC De Kampioenen leefde. Een plek waar elk probleem, door de onkunde van hen die het moeten oplossen, evolueert tot een nog veel complexer, absurder en uiteindelijk niet meer op te lossen drama. Als kijker word je daar zenuwachtig van. Je ziet van mijlenver aankomen hoe al die halve oplossingen zullen zorgen voor nieuwe problemen. Je ziet personages krampachtig vreemde beslissingen nemen, je wilt naar het scherm schreeuwen dat iemand ‘gewoon godverdomme eens de tijd moet nemen om de dingen kalm en bij de wortels aan te pakken’.
Innovaties maken mij op dezelfde manier onrustig. Vaak voelen ze alsof er iets mee wordt weggemoffeld, opgelapt of ingedekt. Je probeert er een problematische toestand op zo’n manier mee te compenseren dat de situatie ongestoord kan blijven voortbestaan. Het is als medicatie nemen zodat je de ziekte niet hoeft te diagnosticeren. Alles lijkt er almaar schever door te groeien omdat niemand écht eens iets durft recht te zetten. Dat is misschien ook wat dit soort technologie en oorlog met elkaar gemeen hebben: er wordt niet gezocht naar het herstellen van een balans, naar een duurzame overeenkomst. Het zijn geen praktijken van de-escalatie of herevaluatie. Het zijn koppige kruistochten voor een eigen gelijk. Manieren om nooit terug te hoeven komen op ons eigen handelen, want wanneer we moeten omgaan met de gevolgen van ons absurde handelen, doen we dat het liefst met diezelfde absurde logica. Daarom roep ik tijdens het tv-nieuws ook vaak of iemand godverdomme eens rustig de tijd wil nemen de dingen kalm en bij de wortels aan te pakken. Maar het blijkt dat we ons thuis voelen in deze al te slechte grap. We zijn verbaasd over de waanzin van de wereld, maar we zijn er vooral ook op gesteld.
