Jan Nolf

We verGASsen onze ziel

Jan Nolf Erevrederechter en justitiewatcher

De GAS-politici voeren de zure kruisvaart tegen overlast op automatische piloot. Overlast wordt gediaboliseerd als het maatschappijprobleem van de tijd. Hondepoep krijgt op lange termijn meer aandacht dan Ford Genk.

Merkwaardig maar voorspelbaar, de meer-dan-meerderheidsstemming van de nieuwe GAS-wet in de Commissie Binnenlandse Zaken. Daardoor kan je er donder op zeggen dat minister Milquet het ontwerp als een stormram verder door het plenum van de Kamer jaagt want voor haar is de N-VA-steun een zeldzaam Belgisch succesverhaal. N-VA stemde dus mee met de meerderheid. Misschien is de echte vraag of het niet net andersom was, in het kielzog van het Antwerps politiek verhaal dat nu al jaren het land beheerst.

“Vooruit ! Hik… Suske.. Volle gas ” is de uitroep ook op pagina 28 in de oorspronkelijke versie van ‘Suske en Wiske op het eiland Amoras’. Ondeugend genoeg voor een GAS-boete op bijna iedere pagina. Sus en Wis schijnen die kindertijd in de nieuwe versie van Amoras nu een stuk brutaler te beleven, dus dat belooft. Alvast werden de 14-jarigen van vandaag met de teletijdmachine van de Kamercommssie gecatapulteerd in ‘Suske en Wiske in GASland’. Wie er aan ontsnapt is Sus Antigoon met de fles in de hand: openbare dronkenschap blijft een zaak van de klassieke justitie. Santé.
Het GAS-verhaal duiden via Vandersteen is natuurlijk een karikatuur. Maar een karikatuur is nu net wat GAS van justitie maakte: rechter en partij in de Sanctieambtenaar verenigd. Onafhankelijkheid van een beoordelaar is de elementairste minimumwaarborg van iedere rechtstaat. GAS herleidt die tot een wegwerpproduct omwille van een beweerde efficiëntie: die van slimme camera’s en patrouilles in burger, een DDR-staat waardig.

GAS is een irrationeel debat geworden. Voor de promotoren ervan een verhaal van geloof, hoop en liefde – maar in omgekeerde volgorde.

Dat gemeentelijk speelgoed van humeurwetgeving was voor veel lokale politici liefde op het eerste gezicht: steekvlampolitiek gekoesterd als door kinderen in sheriffkledij. Kleine machtigen worden groot, iedere burgemeester een mini-minister van Justitie.
Hoop wordt erop gesteld bij gebrek aan frissere ideeën die wat moeilijker te bedenken zijn: met ervaringsdeskundigen, wijk-en straatwerkers bijvoorbeeld. Of de Gents buurtbemiddelaars (deze week in Knack) die als authentieke vrede-rechters met empathie en gezond verstand buurtproblemen ontmijnen en besparen op politie-inzet.

Vandaar het blind geloof in GAS: recent hilarisch – of dramatisch – tot bestrijding tot onze Syriëstrijders toe. Moeten we dan huilen of lachen om de onzin van zo’n beleid.

De GAS-politici voeren dus de zure kruisvaart tegen overlast op automatische piloot. Overlast wordt gediaboliseerd als het maatschappijprobleem van de tijd. Hondepoep krijgt op lange termijn meer aandacht dan Ford Genk. Dat zal ons toch eens duur opbreken. Want binnenkort wordt GAS niet alleen ingezet tegen vrolijke rakkers als Occupy Antwerp maar massaal tegen betogingen, net als de Canadese Matrakkenwet. Mark my words.

Als politici doof blijven voor de argumenten van juristen, pedagogen en sociologen, moeten die laatsten de vraag dan misschien eens anders durven stellen. De naïeve vraag, maar ook de ultieme beschuldiging van burgers aan de politiek: jullie verliezen je ziel.

Christendemocraten verloochenen de warme samenleving waar ook Mieke Van Hecke zo vaak voor pleit: begrijpen, begeleiden en verzoenen.

Sociaaldemocraten verloochenen de rechtvaardige maatschappij die ze voorstaan: de zwaksten beschermen, veel beter dan een koud ‘gelijk voor de wet’.

Liberalen verloochenen hun kernbegrip: de vrijheid om te staan en te gaan waar je wil, ook als jongere, de vrijheid om jong te zijn.

De volksnationalisten zijn in de lijn van Dalrymple wellicht geen meestemmers, maar de locomotief van dit steeds verhardend beleid. Vreemd vast te stellen hoe haar huidige generatie de beweging van mei ’68 steeds beschuldigend met de vinger wijst: nochtans niet toevallig ook het jaar van Leuven Vlaams.

Deze brede coalitie van de kortzichtigheid is doof voor het gegrom om GAS dat steeds luider klinkt. GAS is nep als recht en echt als onrecht. GAS verspilt en verdeelt: wanneer wijken weer bloeiden in plaats van te bloeden was dat nog nooit aan GAS te danken maar aan bewustwording, cultuur en samenhorigheid.

Ondertussen wordt in Antwerpen al maandenlang de volgende fase voorbereid: GAS tot de leeftijd van 12 jaar. Daarna Schanulleke ?

Jan Nolf

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content