Met een pennenstreek over het stripverhaal van Reynaert de vos, naamloze helden en de ondergang van een befaamd hotel.
De vos Reynaert stript
De schurkenstreken van de sluwe vos Reynaert zijn voortaan ook in stripvorm te genieten. Het ‘dierdicht’ – een moraliserend verhaal waarin dieren mensenkarakters uitbeelden -‘Van den vos Reynaerde‘ werd in het Diets geschreven tussen 1200 en 1500 door ene ‘Willem die madocke maecte’. Reynaert staat symbool voor de slechterik die anderen tot slechte daden aanzet. Dankzij zijn gewetenloze leugens en bedrog weet hij te ontsnappen aan koning Nobel die de schurk wil tegenhouden. Marc Legendre plaatste de vermaarde vos in donkere decors, met kunstzinnige knipoogjes naar de moderniteit. Legendre kleedt Reynaert bijvoorbeeld in een bont kostuum dat verwijst naar een schilderij van Gustav Klimt. René Broens schreef de tekstballonnen waarbij hij probeerde zo dicht mogelijk bij het originele gedicht te blijven.
‘Dood in Venetië’- hotel bedreigd
In alle stilte kochten de projectontwikkelaars van Est Capital in 2008 het glamoureuze Grand Hôtel des Bains. Ze willen het hotel met een bewogen culturele geschiedenis ombouwen tot een appartementencomplex. Het Grand Hôtel des Bains diende als inspiratiebron voor Thomas Mann bij het schrijven van diens roman ‘Dood in Venetië’. Mann verbleef er met zijn vrouw en broer in de zomer van 1911. In ‘Dood in Venetië’ ontmoet Von Aschenbach, een welgesteld heer van middelbare leeftijd, op het strand Tadzio, een Poolse jongen in badpak. Uit later gepubliceerde dagboeken van Mann bleek de beschreven knapenliefde sterk autobiografisch. Het Grand Hôtel vormde uiteraard het decor voor de verfilming van ‘Dood in Venetië’ door Luchino Visconti in 1971 en kwam ook voor in ‘The English Patient’. Bekende Hollywoodsterren verbleven met plezier in het elegante hotel, vooral tijdens het jaarlijkse filmfestival. De plannen van de projectontwikkelaars worden daarom sterk bekritiseerd door kunstminnaars en prominenten uit de filmwereld.
Dealer ruilt drugs voor boeken
De voormalige drugdealer Randy Kearse heeft zijn werkterrein verlegd van de groezelige suburbs van the Big Apple naar de onderwereld van schokkerige metrostellen. Na dertien jaar brommen besloot de zware jongen om zijn leven te beteren. Tegenwoordig gebruikt hij zijn expertise als drugdealer om boeken aan de man te brengen op straat en in de metro (lijn 2, 4 of 5). De voorbije drie jaren verkocht de voormalige bajesklant naar eigen zeggen maar liefst 14.000 exemplaren van zijn autobiografische roman, en 4000 woordenboeken.
Naamloze helden
De beste strijd tegen de vakantieverveling is het maken van zinloze maar toch leuke of op zijn minst merkwaardige lijstjes. Na de top vijfentwintig der beste openingszinnen (zie Vlugschrift 23), stelt John Mullan, literair recensent bij The Guardian, zijn eigen top tien voor. Ze hebben alle tien een ding gemeen: een naamloze held. Om een of andere reden koos de auteur – telkens een literair zwaargewicht- ervoor om de identiteit van de held te verzwijgen. Op nummer een staat Roxana van Daniel Defoe. De titel is misleidend, Roxana is slechts een van de talloze pseudoniemen waaronder de hartstochtige protagoniste mannen verleidt.
Lies Naert