Sinds 2000 heeft een op de drie dancings de deuren gesloten. Boudewijn de Groot staat op nummer één en de jazzkroegen zitten vol jongeren. De jeugd van tegenwoordig…

opinie Karl van den Broeck

Anna Luyten geloofde haar eigen ogen niet toen ze vorige week in de krant las dat een op de drie dancings in Vlaanderen sinds 2000 is dichtgegaan. Ze trok prompt haar mooiste dancing shoes aan en ging een avondje stappen. Haar reportage leest u elders in dit blad.

Wat is er aan de hand? Sinds de jaren tachtig was Vlaanderen het dancemekka van Europa. Hier werd de electronic body music uitgevonden en de new beat. Fuifnummers uit heel West-Europa kwamen afgezakt naar onze megadancings. We kregen er meteen zorgwekkende maatschappelijke fenomenen als ‘weekendongevallen’, ‘partydrugs’ en ‘dokter Luc Beau- court’ bovenop.

Sociologen schreven dikke studies over de jongeren van de jaren tachtig en negentig die zich terugtrokken in hun eigen wereld, de deejay tot God hadden verheven en het liefst tsjokvol XTC op snoeiharde beats dansten tot ze erbij neervielen. Dat leverde met Superstars van de Franse schrijfster Ann Scott zelfs een Europese tegenhanger van Douglas Couplands Generation X op. Lezen dat boek!

Anno 2007 sluiten de megadancings hun deuren. Boudewijn de Groot staat op nummer één in de hitparade en de jazzkroegen zitten vol jongeren die dwepen met Charlie Parker. De jeugd van tegenwoordig is duidelijk niet langer die van gisteren.

Zoals in Amerika en in vele andere Europese landen bouwen jongeren hier steeds meer feestjes bij elkaar: op kot, in de studio of het appartement. Fuiven doen ze weer in tenten of in (parochie-) zalen. En daar hoort dan vaak zelfs folkmuziek bij in plaats van techno. De grote rockfestivals krijgen het moeilijk (behalve T/W). Marktrock ging kopje onder (maar een nieuwe ploeg probeert het opnieuw). Kleinere nichefestivals die zich toespitsen op metal, wereldmuziek of jazz bloeien als nooit tevoren. Zijn dit allemaal symptomen van hetzelfde verschijnsel: dat jongeren bewuster kiezen en dat de kuddegeest afneemt? Is er plots weer meer engagement? Heeft 9/11 de politiek opnieuw in de jeugdhonken binnengebracht en heeft 0110 dat fenomeen versterkt?

Voor een veertiger die opgroeide met rakettenbetogingen en marsen voor werk, is het een aanlokkelijke analyse die haast nostalgische gevoelens oproept. Maar klopt ze wel? Zijn er geen banalere redenen waarom jongeren vandaag kiezen voor andere vormen van weekendvertier? Geld bijvoorbeeld.

Jongeren betalen zich tegenwoordig blauw aan ringtones, aan iPods en downloads, aan breedbandverbindingen en laptops, aan prepaidkaarten, aan digitale camera’s, aan spelconsoles en videogames, aan flatscreens en home cinema’s. Wie heeft er nog geld over om in het weekeinde een stapje in de wereld te zetten? Een avondje in de discotheek kost haast evenveel als een dag op Rock Werchter of een nieuw videospel. De kosten-batenanalyse is dan snel gemaakt.

Volgens de dancinguitbaters heeft de repressie de jeugd uiteindelijk getemd. De niet-aflatende drugsrazzia’s en de nachtelijke alcoholcontroles schrikken hen te zeer af. Ze halen voortaan wel een litertje sterkedrank in de nachtwinkel en maken die thuis, samen met wat vrienden, soldaat.

Laten we toch één afspraak maken. De laatste dancing toveren we om tot een museum. Zodat de jongeren van nu aan hun kinderen kunnen laten zien waar hun ouders of grote zus in de jaren tachtig en negentig aan een lief raakten. Misschien wil vaderlief dan nog wel eens een dansje placeren op de tonen van Move Your Ass & Feel The Beat. Lachen!