Supermarkten willen experimenteren met herbruikbare zakjes voor groenten en fruit. ‘Zoals zo vaak lijken ze ons eerder te ontmoedigen dan aan te moedigen om de afvalberg te verkleinen’, schrijft redactrice Ann Peuteman. ‘Wat is in godsnaam het voordeel van plasticfolie rond komkommer of ijsbergsla?’
Een volle pedaalemmer. Zoveel afval levert mijn wekelijkse bezoek aan de supermarkt gemiddeld op. Nog voor ik ook maar één van mijn aankopen heb gebruikt. Dat is me pas beginnen opvallen toen ik pas was verhuisd. Op mijn vorige adres kon ik elke week zoveel vuilniszakken buitenzetten als ik maar wou. Die zakken waren wel duur (vandaar dat een buurman ze soms voor dag en dauw met zijn eigen afval kwam spekken), maar daar tilde ik niet zo aan. Tot ik verhuisde naar een plek zonder vuilniszakken.
Hier wordt de ene week de groene container vol GFT opgehaald en de andere week de grijze container met restafval. De eerste keer al kreeg ik niet al mijn vuilnis in die grijze bak. Ook niet toen ik elke schil en pel gedisciplineerd in de groene container te mikte, yoghurtpotjes uitwaste om die ooit nog eens voor iets creatiefs te gebruiken en de kattenbak wat vaker wiedde voor ik alle korrels weg kieperde. Het probleem? Al het plastic dat ik er in de supermarkt gratis bijkreeg. Dus ging ik bewuster shoppen. Geen apart verpakte koekjes meer, losse blikken kattenvoer in plaats van zo’n door plastic samengehouden sixpack, alleen nog vis die niet is voorverpakt. Opgelost, zou je denken. Niet dus.
‘Denken ze misschien dat komkommers uit elkaar vallen als er geen plastic omheen zit?’
Nog altijd kwam ik met een berg plasticfolie thuis. Vooral van de groente- en fruitafdeling: doorzichtige zakjes waarin je appels, druiven of perziken moet wegen, plastic bakjes met noten, kruiden en kerstomaten, wikkels van potjes basilicum of munt, folie die rond ijsberg- en veel andere sla zit. En dan heb ik het nog niet over die kartonnen schaaltjes met plastic rond waar appels, peren en kiwi’s in verpakt worden. Koop dan gewoon appels die je moet wegen, hoor ik u zeggen. Goed punt. Alleen heb ik soms zin in een appelvariëteit die niet los wordt verkocht. So shoot me.
Maar u hebt wel een punt: ik zou inderdaad nog beter mijn best kunnen doen. Ik zou sla en komkommer kunnen kopen in de supermarkt hier om de hoek waar ze er geen folie omheen doen, dan voor een kilo Jonagold en een potje koriander naar een andere winkel rijden en vervolgens nog even binnenspringen op een derde adres waar ze kiwi’s los verkopen. Maar weet u: ik heb ook nog een job te doen en een huishouden te runnen. En ja, ik zou al mijn inkopen kunnen doen in een biosupermarkt of in zo’n zaak waar je je eigen potten en zakjes moet meenemen. Alleen moet ik daarvoor een heel eind rijden en zijn die ook veel duurder dan mijn gewone supermarkt. Net als de meeste kruideniers trouwens. Bizar toch: hoe minder verpakking, hoe duurder de waren. Alsof alleen groenten van de allerbeste kwaliteit niet uit elkaar vallen als er geen folie omheen zit.
‘Al te veel creativiteit om klanten over de ecologische streep te trekken, lijken warenhuizen nog niet aan de dag te leggen. Integendeel: vaak ontmoedigen ze hen eerder dan dat ze hen aanmoedigen.’
Binnenkort gaan supermarkten dus experimenteren met herbruikbare zakjes voor groenten en fruit. Die moeten we dan thuis uitspoelen om de volgende keer weer mee te nemen. Ik kan me natuurlijk vergissen, maar ik heb zo het gevoel dat voorverpakt fruit daar alleen maar populairder van zal worden. Nochtans zijn veel mensen echt wel bereid om hun persoonlijke afvalberg te verkleinen. Alleen willen ze daar niet al te veel tijd aan spenderen en willen ze kunnen blijven eten wat ze lekker vinden. Met een beetje creativiteit zijn ze dus wel over de ecologische streep te trekken. Maar al te veel creativiteit lijken warenhuizen op dat vlak nog niet aan de dag te leggen. Integendeel: vaak ontmoedigen ze hun klanten eerder dan dat ze hen aanmoedigen.
Vorige week nog kreeg ik een standje van de caissière die moest controleren of ik al mijn aankopen wel keurig had ingescand. De sinaasappels die ik wou kopen, zaten niet in zo’n plastic zakje maar lagen los in mijn boodschappentas. Het klevertje met het gewicht en de prijs had ik aan de binnenkant van de tas geplakt. ‘Dat is echt de bedoeling niet, mevrouw’, foeterde de caissière. ‘Stel u voor dat alle klanten op eigen houtje ecologisch gaan doen. Dat zou nogal wat geven.’ Volgende keer maar weer zo’n plastic zakje gebruiken.
