De revolutie en de liefde

Ook Teheran heeft zijn klassiekers. De voormalige ambassade van de Verenigde Staten bijvoorbeeld, decor van de gijzelingsactie die volgde op de islamitische revolutie van Ayatolla Khomeini in 1979. De muur rond het terrein, vandaag militair domein, is een openlucht tentoonstelling van anti-Amerikaanse progaganda-“kunst”. Het vrijheidsbeeld draagt een doodskop. Een Amerikaans soldaat zit met de handen in het haar, terwijl iets verder Iraanse militairen vastberaden ten strijde vertrekken. Khomeini poseert voor de Iraanse vlag, met een slinger van bloemen om zich heen.

De man die de Iraanse slogans naar het Engels heeft vertaald, heeft bijscholing nodig. Of wat dacht u van deze: “United States of America after Ghods occupier regime is the most hated state before our nation.”

Van op een reusachtige muurschildering langs de Enqelablaan, houdt Khomeini het studentenvolkje beneden in het oog. Dit is de universiteitsbuurt. Een lint van boekenwinkels strekt zich over enkele honderden meters uit. Computerboeken, taalboeken, kunstboeken, korans. In de anonimiteit van de onoverzichtelijke mensenmassa durven jonge koppeltjes al eens hand in hand door de straat lopen.

Ook in het Daneshjupark aan het stadstheater wordt stiekem en iets minder stiekem afgesproken. We drinken een beker thee onder een tijdelijk zeil tegen de koude. Er zitten nog twee andere koppels. Een jongeman met het imago van een brave schoonzoon schrijft nota’s over van zijn vriendinnetje in chador. Ze wrijft haast ongemerkt met haar voet tegen zijn been aan. Het andere paar, hij nonchalant met langer haar, zij met weelderige lokken die van onder de hoofddoek ontsnappen, heeft het moeilijk om van elkaar te blijven. Wat jammer dat het zeil van doorzichtig plastic is.