De verwijdering van Sofie Gierts uit de olympische hockeyploeg deed de voorbije weken heel wat stof opwaaien. Ze gaf haar versie van de feiten op een persconferentie in Antwerpen.
“Dit is hier niet mijn natuurlijke habitat. Liever sta ik op het veld hockey te spelen, maar ik wil toch wel duiding geven omtrent mijn verwijdering uit de Belgische ploeg voor de Olympische Spelen”, begon Gierts.
“Ik heb een zware periode achter de rug. Het nieuws over mijn verwijdering kwam aan als een mokerslag. Eerst dacht ik aan een misverstand. Dit kon immers toch niet? Ik ging op zoek naar antwoorden, naar het waarom. Tot op heden heb ik van de mensen van de hockeybond nog geen enkele schriftelijke bevestiging gekregen. Enkel mondeling werd gezegd dat ik niet mee naar Londen hoefde af te reizen.”
‘Het truitjesincident’
“Een eerste botsing kwam er na het ’truitjesincident’ in Spanje. Daar zat ik, wegens een blessure, op de tribune maar deed dat in vrijetijdskledij en niet in de officiële outfit. Ik moest een tijdje daarna meer in de spits gaan spelen. Ook daar zou ik niet mee akkoord geweest zijn. En dit was nog niet het einde van de lastercampagne. Uiteindelijk werd ik simpelweg uit de ploeg gezet. Einde van mijn droom om aan de Spelen mee te doen.”
Lijstje van veertien aantijgingen
Volgens Sofie Gierts kreeg ze van de hockeybond een lijstje van veertien aantijgingen te horen. Die moesten haar niet-selectie voor de Olympische Spelen verantwoorden. “Een eerste puntje was dat ‘externe mensen’ tijdens een trainingskamp in Lanzarote bevestigden dat ik niet goed in de groep lag”, stelt Sofie Gierts. “Ten tweede zou ik op diezelfde stage gezegd hebben dat bepaalde meisjes extra hard trainden omdat het hier duidelijk zichtbaar was, maar dat zij dat niet deden uit passie voor de sport.”
“Ik zou ook geuit hebben dat de Belgische ploeg niet meer zonder mij zou kunnen. Op vraag van de ‘mental coach’ moest ik de groep toespreken. Ik zou achteraf bij de kine gezegd hebben dat ik daar een stukje toneel opvoerde. En de reeks gaat verder zoals met de stelling dat ik weigerde om in de spits te spelen, mijn biografie zou neerpennen tijdens de briefings en niet iedereen zou groeten. Deze laster was voor de KBHB voldoende om mij uit het team te zetten.”
Ex-teamgenoten
“Ook mijn familie heeft te lijden onder deze ‘persoonlijke afrekening’. Mijn geloof in bepaalde mensen is serieus verzwakt. Of ik al iets hoorde van mijn ex-teamgenoten? Neen. Niets in positieve zin, maar ook niet in negatieve zin. Zij zullen wellicht te veel gefocust zijn op de voorbereiding voor hun Olympische Spelen.” (Belga/INM)
