Tegen rijk trouwen kan eigenlijk geen bezwaar worden geopperd. Het is een weg om op te klimmen op de maatschappelijke ladder. Voor Anna Nicole Smith was het een pad naar de ultieme beroemdheid, toen ze op haar 26ste de 89-jarige oliemagnaat Howard Marshall strikte. Rolstoel geen bezwaar, zijn kapitaal compenseerde dat ruimschoots. Een huwelijk van 14 maanden – nadien bestierf de weldoener het – leverde een erfenis op van 1,3 miljard euro.
Niet meteen, want de kinderen van Marshall betwisten dat.
Anna Nicole Smith, een konijntje uit Hugh Hefners Playboystal, was dol op fotografen. Ze tuitte voor de camera steevast haar onweerstaanbare opgespoten lippen, sperde haar ogen wijd open, schudde haar peroxideblonde manen en boog diep voorover, zodat het zicht op haar cleavage duizelingwekkend was. Haar “do you like my body” is een legendarische quote geworden.
Na de dood van Howard Marshall had ze geen gebrek aan aanbidders, want op haar beurt was zij nu prooi voor goudzoekers.
De zoon die ze kreeg toen ze 19 was, en nog een onbekend dienstertje uit Texas, stierf vorig jaar aan en fatale mengeling van drugs en medicijnen in zijn moeders kamer in een kraamkliniek. Nicoles dochtertje van nog geen twee jaar is nu op haar beurt het voorwerp van vaderschapstwisten. Wie wil niet het vooruitzicht op een ferme erfenis?
Dit is in een notendop het verhaal van een vrouw die géén goede actrice was maar wel in films speelde. Ze was ook niet echt mooi of intelligent, eerder vulgair en dom en flink verbouwd. Maar ze werd wel begeerd werd door mannen, vanop afstand om haar DD-cup en haar schijnbare beschikbaarheid en van dichtbij omwille van haar potentiële vermogen.
Anna Nicole Smith is het icoon van een wereld waarin “beroemd zijn” een levensdoel is geworden. Ze was zo beroemd, dat nu op het internet de beelden te zien zijn van de poging tot reanimatie die op haar werd uitgevoerd nadat ze levenloos in een hotelkamer werd aangetroffen. Straks wordt ze nog heilig verklaard.
De gratis krant Metro schrijft vandaag dat haar plotse dood “een wereldwijde schokgolf teweeg bracht”. Een groteske overdrijving, er is gewoon een van die figuren gestorven waarop paparazzi dag en nacht azen en dus heeft het bericht alle media gehaald.
Bernard De Wulf heeft het ook over haar vandaag in De Morgen.
Hem treft vooral de zielige leegte van dat lichaam dat zoveel aandacht nodig had. Hij geeft eerlijk toe dat hij een van die vele mensen is, die nooit van de kamerbrede Anna Nicole Smith had gehoord.
Beroemd zijn als levensdoel. Niet op basis van verdienste, van inhoud, maar op basis van lef. No guts, no glory!
Celebrity’s als schoudervulling voor bladen en televisieprogramma’s. Beroemdheden als confetti, uitgestrooid over de grijsheid van het leven.
Leven in de schijnwerpers en dienen als entertainment voor wie geen leven heeft. Voor meer en meer jongelui lijkt dit het ultieme doel te worden.