We spreken over Tom Van de Weghe, dat gele opdondertje van de VRT-nieuwsdienst.
Is hij toch in Thailand begonnen, zeker! Heeft eerst elk van de anderhalf miljard Chinezen tegen hun regering en hun partij opgezweept, is hij nu in Bangkok iedereen gaan opruien tegen het leger. Met dramatische gevolgen. We spreken over Tom Van de Weghe, dat gele opdondertje van de VRT-nieuwsdienst.
Op straat vlogen de kogels om de oren van de onfortuinlijke roodhemden, vestimentaire versie van de vroegere roodhuiden, maar veilig verborgen achter een dikke boom op de stoep slaagde de onverschrokken verslaggever er nog in om zichzelf voor de camera te wringen, met op het hoofd een te ruime zwarte pothelm waarop de uit krantenpapier gesneden letters T en V waren gekleefd.
De toegevoegde waarde van zo’n beeld blijft duister, afgezien van wat aanstellerij en wat indruk maken op een simpel buitenmeisje als Annelies Van Herck, maar in Het Journaal is het onvermijdelijk geworden. Waren wij scherpschutter van het Thaise leger, en dat heeft niet eens zo veel gescheeld, dan was zo’n opsnijder met ‘TV’ op zijn helm de eerste die wij naar het hiernamaals schoten.
Na een paar dagen werd Van de Weghe zo overmoedig dat hij boven op de muur van brandende autobanden klom voor zijn stand-up. Een makkelijker doelwit dan een pijpje in het schietkraam op de Sinksenfoor. Aan de kant van het leger werd geaarzeld: ‘Blazen we hem eraf, sergeant?’ Dat durfde die laatste niet uit eigen beweging te beslissen. De meeste Belgen die naar Bangkok afzakken, doen dat uit toeristische overwegingen, zij het sommigen met Reizen Vangheluwe en niet iedereen gedraagt zich keurig. Guido Van Liefferinge woont er. Maar één die met geweld een staatsgreep wil plegen, daarop waren de Thaise autoriteiten niet voorbereid. De sergeant belde inderhaast zijn hoofdkwartier, en deelde even later de officiële beslissing mee: ‘Niet schieten. Het zou een list kunnen zijn, herinner u het paard van Troje. Laat hem maar staan, het zal gauw warm worden aan zijn voetjes.’
Op dit punt overschatte de militaire leiding het geheugen van de doorsnee VRT-reporter. Die stand-ups, de geteleviseerde vorm van zelfbevlekking, duren niet langer dan twee zinnen, meer kunnen ze er niet onthouden. En dus sprong Van de Weghe al na tien seconden weer van de barricade naar beneden en rende naar een veiliger plaats, waar hij de rebellen inlichtte over de posities van het zware geschut zodat ze met hun katapulten wat nauwkeuriger konden mikken. Qua vuurkracht waren de krachtsverhoudingen in dat Thaise conflict niet helemaal in evenwicht.
Hoever ligt Thailand van China? Lannoos Grote Wereldatlas uit de kast gewrongen en opengeslagen op bladzijde 74: ‘Azië staatkundig.’ Zozo, dat is een heel eind. Daar liggen Noord-Vietnam en Laos tussen. Wie in Peking vertrekt, moet eerst heel China door tot aan de zuidgrens met Vietnam, en dan heel Thailand want Bangkok ligt onderaan aan de kust. Met een tekenlat ruw opgemeten bedraagt de afstand Peking-Bangkok 4000 kilometer.
Het is korter vanuit Schaarbeek. Maar een buitenkans om in zo’n prangende omstandigheden in beeld te komen, laat een haantje van de publieke nieuwsredactie niet liggen. Alle bijdragen van Van de Weghe werden bovendien ook op de Nederlandse televisie uitgezonden. Pas had hij ge-Anneliest of ge-Kathleent in Het Journaal en TerZake, of op Nova was het met presentator Twan Huys al ge-Twan van hier en ge-Twan van daar, alsof hij zijn beste vriend aan de lijn had.
Thuis in hun fauteuil zaten Peter Verlinden en Rudi Vranckx verslagen naar het scherm te staren. Belachelijk gemaakt, alle twee. Verlinden was voordien al vernederd toen de onpartijdige hoofdredactrice Liesbet Vrieleman niet hem maar Vranckx naar de Congo stuurde voor een reportagereeks over vijftig jaar onafhankelijkheid. Zes weken in een plezierboot op de Congostroom. Het bangelijkste dat hij had meegemaakt was een rat aan boord. Een rat! Beikes. Werd door een diervriendelijke biologe onmiddellijk de kop ingeslagen en opengesneden. Eerst peuterde ze met een pincet het hart uit het arme beest, daarna een lintworm die zich in zijn darmstelsel had gevestigd. Op een ochtend werd Rudi ook bijna gestoken door een mug, dat was schrikken, amai niet. Maar voor de rest is het minder gevaarlijk op de Congostroom dan op de vijver van Plopsaland.
Wij hebben gebeden dat er nog één stam koppensnellers in het oerwoud zou leven die ‘onze ploeg in Congo’ in de pot had gestoken. Aan die kloeke zit vlees genoeg. Maar nee… alle inboorlingen dreunden braaf de vooraf ingefluisterde quote van twaalf seconden af. Op een dag kroop er van onder de struiken een verwilderde tevoorschijn die vroeg: ‘Is het voor Het Journaal of voor TerZake?’
En dan komt Van de Weghe, met een omgekeerde po op zijn kop, en die degradeert de andere twee tot beginnelingen. Greet De Keyser was al met een helikopter boven de spuwende krater van de Eyjafjallajokull gaan hangen, en Sofie Demeyer stond open en bloot voor het gerechtsgebouw van Dendermonde, maar wat Van de Weghe flikte was een regelrechte provocatie. Vranckx besefte het beter dan wie ook: als hij niet oplette, sloop hij voortaan door de gangen van het omroepcentrum als het watje van de VRT.
Koen Meulenaere