Dus even herhalen: Frankrijk en Italië zijn favoriet (Knack, uw bron van informatie), Spanje wordt nooit wereldkampioen (Emilio Ferrera, kenner Spaans voetbal), en Saudi-Arabië zou de verrassing kunnen worden (Aad De Mos, waarzegger).

Quelle blague. Wat een kleuchte, zoals ze in Roeselare zeggen. Als ze de drukproeven van de nieuwe Knack onder ogen krijgen. La France deed wat premier Lionel Jospin had voorgedaan bij la présidentielle: eruit na de eerste ronde. Duitsland daarentegen, het andere eind van de as Parijs-Berlijn, zit er nog altijd in. Verpletterde Saudi-Arabië, speelde gelijk tegen Ierland, won met tien tegen elf een regelrecht voetbalgevecht met de Ontembare Leeuwen van Kameroen, en versloeg in de achtste finale op zijn Duits Paraguay.

Wij keren nu twee jaar terug in de tijd, niet lang maar in voetbal een eeuwigheid. Euro 2000. Het is dinsdag 20 juni en wij bevinden ons in de Kuip van Rotterdam: Portugal-Duitsland. Het past om dat even op te rakelen, wellicht was u het vergeten. Derde match in groep A, de Duitsers moeten na een gelijkspel tegen Roemenië en een nederlaag in Charleroi tegen Engeland absoluut winnen. Portugal is na winst tegen Engeland en Roemenië al zeker van kwalificatie.

De Portugezen stellen hun reserve-elftal op! Geen Luis Figo, geen Rui Costa, geen Joao Pinto, geen Nuno Gomez. Ja maar, voelt iedereen goed aan wat dat betekent? Tegen de Mannschaft! Met hun reserven. Desondanks: drie-nul alstublieft. Drie goals van Sergio Conceicao. De Duitsers waren nooit voordien zo vernederd, toch niet op een voetbalveld. De wagon in Compiègne, ja, maar dat is nadien rechtgezet. Frankrijk stelde in zijn derde match van de eerste ronde overigens ook zijn reserven op, tegen Nederland, en werd anderhalve week later Europees kampioen.

Bon, de hele pers en alle kenners, vooral de Duitse kenners, waren het er toen roerend over eens: het Duitse voetbal, met zijn steriele tactische opvattingen, was van de Europese kaart geveegd. Meer, het was voor minstens tien jaar van de kaart geveegd. Aansluiting met zelfs de tweede garnituur definitief kwijt. Portugal, met zijn gouden jeugdgeneratie van begin jaren negentig, zou niet meer uit de top weg te branden zijn. En Frankrijk, dat ook alle internationale jeugdcompetities overheerste, was bezig aan een tienjarige hegemonie. De centres de formation, de steun van de overheid, en tutti en quanti. U hebt ze gelezen, al die clichés, wij hebben ze geschreven.

AU REVOIR

Welnu, nadat het Duitse voetbal dus voor jaren van de kaart was geveegd, werd de eerstvolgende finale van de Champions League gewonnen door Bayern München, en de tweede volgende onverdiend verloren door Bayer Leverkusen. Bovendien plaatste Duitsland zich voor de eindronde van deze wereldbeker, hoewel het in de voorronde een nog grotere vernedering opliep dan de 3-0 tegen Portugal: 1-5 nederlaag in München tegen Engeland. Dat was op 1 september 2001, en het was voor de Duitsers een grotere schok dan 11 september 2001 voor de Amerikanen. En dus kregen we opnieuw te horen dat het Duitse voetbal voor jaren…

Op dit toernooi wordt elke dag, voor de zoveelste keer, het bewijs geleverd dat wat je ook poneert of voorspelt in voetbal, binnen één minuut door de feiten wordt tegengesproken. En in het geval van Eddy Demarez binnen één seconde. Wij hebben dat hier al geen zeven maal geschreven, maar zeven maal zeven maal. Negenenveertig maal dus, deze erbij en we vieren het gouden jubileum. Maar denkt u nu dat men luistert? Welnee, pats weer twaalf bladzijden in de sportkrant met commentaren, voorbeschouwingen, nabeschouwingen, tussenbeschouwingen… Lees ze een week later en geen enkele ervan blijft overeind. Toch gaat niemand zijn geld terugeisen bij de Van Thillo’s of Leysens van deze wereld. Laat staan bij een De Nolf. Fabriceer een hamburger met evenveel fouten in, en Test-Aankoop leidt de zaak in bij de rechtbank.

Neem nu de Fransen. Elke journalist en elke kenner zette hen bij de favorieten voor een nieuwe titel. Want de ploeg van ’98 en 2000 was grotendeels intact gebleven en had er nog een troef bij die de hele wereld hen benijdde: de topschutters in drie van de meest hoogstaande competities ter wereld. Zijnde Italië met David Trezeguet van Juventus, Engeland met Thierry Henry van Arsenal, en Frankrijk zelf met Djibril Cissé van Auxerre. Wie had zoveel offensieve weelde? We weten het ondertussen: niet alleen lagen de Fransen er na de eerste ronde uit, bovendien maakten ze geen enkele goal. Niet één! Met hun drie topschutters. Dat is toch om niet meer bij te komen van het lachen, zoiets.

De enige magere troost was dat de 0-1 nederlaag in de openingswedstrijd tegen Senegal eigenlijk het bewijs was van de rijkdom van het Franse voetbal. Want waar het merendeel van de Franse internationals zijn vele geld buiten la patrie verdient, omdat binnen la patrie de belastingen met zestig tot zeventig procent aan de haal gaan, speelt de volledige Senegalese nationale ploeg in Frankrijk. Vele Senegalezen hebben zelfs hun opleiding genoten in de fameuze centres de formation. Men spreekt dan ook van Frankrijk B, dat overigens nog steeds in de running is voor de wereldtitel. Reken maar dat mocht het zover komen, de Fransen daar de verdiensten voor opeisen.

AU RESERVOIR

De Argentijnen ondergingen hetzelfde lot als hun Franse collega’s. Niet alleen door Knack, uw bron van informatie, maar ook door alle specialisten uitgeroepen tot het meest getalenteerde team op deze World Cup. Hadden thuis nog een tweede elftal zitten dat minstens even sterk was, met de youngsters Solari, Saviola en Riquelme. En aanvallers te veel. We weten het ondertussen: eruit na de eerste ronde en ocharme twee goals gemaakt. Waarvan dan nog een na een gemiste strafschop die in de rebound werd afgerond en onterecht werd goedgekeurd. Hernan Crespo, die de rebound binnentikte, was veel te snel de zestien meter binnengelopen. Het scheelde weinig of hij kreeg de bal tegen zijn rug.

Het illustreert dat, ondanks alle positieve verklaringen van officiële zijde, de scheidsrechters ervoor blijven terugdeinzen om de spelregels toe te passen. Ook deze World Cup is weer een hoogfeest van truitje-trek, elleboogstoten en allerhande onsportiviteiten waarvoor refs, FIFA en voeballiefhebbers de ogen zedig sluiten. Anders Frisk zij geloofd omdat hij dat niet deed in de slotminuut van Spanje-Ierland.

Wij verwijzen bij dit thema altijd graag naar de Royal and Ancient uit Saint-Andrews in Schotland, de hoogste autoriteit in de Europese golfsport. Heeft ooit een speler, als wij ons niet vergissen een Deen, een half jaar geschorst omdat hij door herhaaldelijk luidruchtig te niezen zijn tegenstander uit concentratie had gebracht. De Deen kon met een doktersbriefje aantonen dat hij last had van hooikoorts, maar daar hield de Royal and Ancient terecht geen rekening mee. Wie aan hooikoorts lijdt, moet niet gaan golfen. ‘Als we dat toelaten,’ schreef een Engelse chroniqueur die alom als purist bekend stond, ‘krijgen we binnenkort nog diabetespatiënten of astmalijders op de course. Of socialisten.’

UBER ALLES

Het was uiteraard weer Johan Cruijff die het een week vóór alle anderen had gezien: het technisch voetbal wordt op deze wereldbeker onder het gras gestopt door het fysieke, waarvan de Zweden de opvallendste ambassadeurs mogen worden genoemd. Dat de Zweden door Senegal zijn gewipt, sprak ook de theorie van Cruijff weer onmiddellijk tegen, maar theorieën van Cruijff moeten niet aan de feiten worden getoetst, ze staan op zichzelf.

Met Frankrijk, Argentinië en Portugal lagen de beste drie ploegen er na de eerste ronde uit, en zo mogen we ons stilaan gaan opmaken voor een nieuwe Duitse triomf. De manier waarop na een slaapverwekkende partij in de 88e minuut Paraguay werd gevloerd, geeft aan dat de Duitsers niet van de Europese kaart geveegd zijn, wat zouden ze, maar integendeel helemaal terug zijn. Van eigenlijk nooit weggeweest. En dat met hun aloude tactiek, hun aloude streken, hun aloude saaiheid en hun aloude arrogantie.

Wat een land, wat een volk, wat een leiders. Wat een schitterende taal ook. Een genot om te mogen luisteren naar de volzinnen die brombeer Günter Netzer op televisie debiteert, met een gezicht alsof net zijn hele familie bij een brand is omgekomen. Wat die mooie taal betreft, herinneren wij ons een optreden van Bobbejaan Schoepen op de Duitse televisie, lang geleden. Daarin maakte Bobbejaan een adembenemende Duitse in een minuscule bikini een glas cognac afhandig, dankzij een aangrijpende Duitse versie van ‘Café zonder bier’. Die eindigde, u kunt het allen meezingen, op deze regels:

Aber nichts ist so traurig

Für mich auf der Welt,

Wenn ich stehe an der Bar

Und ich habe kein Geld.

Mocht het verkeerd aflopen voor de Mannschaft, laat deze woorden dan een troost zijn voor onze Duitse vrienden. En don’t mention the war.

Koen Meulenaere

Voor Duitsland was 1 september 2001 erger dan 11 september 2001.