‘Als Jood in België zeg ik dit met ernst: wat er in Gent gebeurt is geen cultureel incident, maar een alarmsignaal voor onze toekomst hier’, schrijft Ralph Pais over het schrappen van een concert met een Israëlische dirigent op het Festival van Vlaanderen.
In Gent werd Lahav Shani, een van de grootste dirigenten van zijn generatie, verhinderd om op te treden. Niet omwille van zijn ideeën, noch om zijn kunst, maar uitsluitend omdat hij Israëli is.
Sinds wanneer vraagt men in Europa aan artiesten om eerst een politieke verklaring te ondertekenen vooraleer ze het podium mogen betreden?
Heeft men ooit van Belgische zangers – of van gelijk welk ander land – geëist dat ze zich publiek distantiëren van hun regering voor ze in het buitenland mochten optreden?
Nooit.
Laat ons duidelijk zijn: de enige reden waarom Lahav Shani werd uitgesloten, is omdat hij de Joodse staat vertegenwoordigt.
Dit is pure discriminatie, iets wat wij nooit van om het even welke andere artiest ter wereld hebben geëist.
Deze ontsporing draagt een naam: Caroline Gennez, Vlaams minister van Cultuur.
Al jaren staat ze bekend om haar obsessieve anti-Israëlische houding. Haar standpunten hebben niets te maken met evenwichtige politieke kritiek, maar met een doelgerichte vijandigheid. Vorig jaar nog verklaarde ze dat Duitsland “het risico liep aan de verkeerde kant van de geschiedenis te belanden” als het Israël zou steunen. Deze uitspraken veroorzaakten toen al een heftig diplomatiek conflict. Vandaag doet ze het opnieuw, en nog erger, door de uitsluiting van een Israëlische dirigent te verdedigen.
Zelfs in Duitsland heeft de federale minister van Cultuur dit soort beslissing veroordeeld als “puur antisemitisme”.
Zoals de Belgische premier Bart De Wever zei, is deze beslissing “onzinnig, onverantwoord en antisemitisch”. Georges-Louis Bouchez, voorzitter van de MR, noemde het eveneens een nationale schande en riep op tot het ontslag van Gennez.
Een minister die cultuur gebruikt als instrument van discriminatie hoort niet thuis in een democratische regering.
Vergis u niet: achter de uitsluiting van deze dirigent gaat een veel donkerdere realiteit schuil.
Dit is geen politieke kritiek, maar Jodenhaat, vermomd als morele deugd.
Als Jood in België zeg ik dit met ernst: wat er in Gent gebeurt is geen cultureel incident, maar een alarmsignaal voor onze toekomst hier.
Wanneer antisemitisme zich niet langer alleen uit op straat, in slogans of op manifestaties, maar zich normaliseert in onze universiteiten, onze media, onze culturele instellingen – en nu zelfs wordt hernomen en gelegitimeerd door ministers – dan wankelt het Joodse leven in dit land. Velen stellen zich in stilte al de vraag of er nog wel een plaats en een toekomst voor hen hier is.
Waar het vandaag om gaat, is niet het imago van Israël.
Het gaat om de eer van België, en om het voortbestaan van Joods leven op zijn grondgebied.
En als ons land deze weg blijft inslaan, zal het voor altijd de schande dragen dat het zijn eigen Joden heeft verjaagd.
Ralph Pais is vicevoorzitter van het Joods Informatie- en Documentatiecentrum (JID).