Netwerk in Aalst maakt in samenspraak met ‘Stroom’ in Den Haag een breed vervolg op de reizende expo ‘Radical Autonomy’ (***1/2).
Vandaag worden tentoonstellingen zeldzaam die worden gedragen door een thema en dat is vreemd omdat onze drukke en snel veranderende tijd (te) veel stof tot reflectie veroorzaakt.
Niet alleen vraagstukken zoals migratie beroeren de mens maar ook de snel veranderende processen in de productie en de daarbij gepaard gaande “nieuwe” verdelingen van de arbeid…
In Netwerk in Aalst gaat nu de expo “Radical Autonomy” door, een in Aalst uitgebreider rondreizend project van curator Arno van Roosmalen van Stroom in Den Haag.
De curator focust zich hier volkomen op het kunstwerk zelf en niet op de sociale of educatieve randvoorwaarden die naar zijn zeggen het kunstwerk in de kern van de artistieke essenties “omfloersen”.
De keuze viel hier op kunstenaars die met “minimale middelen en onaanzienlijke materialen intrigerende werelden creëren”.
Standpunten
Deze ideeën vormen een dubbeltje op zijn kant omdat a priori alles wat wordt ondernomen zich afspeelt binnen de politieke en maatschappelijke realiteit . Zelfs het zich afzetten tegen alle neveneffecten die de “specifieke” kwaliteiten van beeldende kunst zouden “versluieren” is an sich ook al een standpunt waarin de kunstenaar zich vanuit de “negativiteit” positioneert en engageert.
De expo is uitgestrekt en toont veel werk dat het polemische uitgangspunt van de expo deels doet verbleken. Er is op deze expo gewoonweg bijzondere kunst en minder goede kunst te ontdekken van vele kunstenaars, bekend of minder bekend.
Schuurpapier
David Nuur bijvoorbeeld speelt het in Aalst wel heel letterlijk door de bezoeker door een gordijn te jagen gemaakt van stroken schuurpapier. Hij wil de vooroordelen van de bezoeker letterlijk afschuren zodat die in alle “autonomie” kan genieten; bijvoorbeeld van “Dreammachine”, een knipperend lichtwerk van Edith Dekyndt dat best met gesloten ogen wordt ervaren.
Naast bevallig en semi naar architectuur neigend werk van de kunstenaars Karla Black en Ryan Gander wiens werk binnenkort te zien zal zijn op de Biënnale van Venetië blijft het opmerkelijk dat er twee uitschieters van formaat te noteren vallen die zich opsluiten, distantiëren en verplaatsen in “hun” wereld maar dé wereld helemaal niet loslaten.
Poolshoogte
Gert Robijns transformeert een zaal op de eerste verdieping tot een poëtische ruimte waarin de aanwezigheid van een rode bal, een levende kanarie, een loodzware blok (mijlpaal) en een surreëel functionerende hoogtewerker een “mentale kwinkslag” toedient aan die banaliteit van de gebruikte voorwerpen en middelen. De hele installatie is van op de gang te zien doorheen de glazen muur. Het is een installatie die doet dromen en waarin de onvatbaarheid de stelregel is.
De rondvliegende kanarie ontsnapt de dans en de hoogtewerker is voor Gert Robijns misschien wel de metafoor voor het opzoeken naar juiste standpunten; het letterlijk “poolshoogte” nemen van de ruimte loopt als een rode draad doorheen zijn nerveuze oeuvre. De ruimte afzoekende hoogtewerker kreeg als titel “Thinking” – een werkwoord dat perfect past bij de artistieke zoektocht van Gert Robijns naar de betekenis en poëzie van zich vrij bewegende materialen in een intentioneel bedachte orde …
Pixel
Zeer indrukwekkend is het werk van Joëlle Tuerlinckx dat hier schittert in eenvoud en beeldende kracht. Haar werk is niet zelden vergelijkbaar met een archief van haast kleine archeologische dingetjes die ze opnieuw probeert te ordenen via het aanbrengen van “merk-tekens”, getallen en korte meldingen. Haar drukke samenstellingen zijn en blijven raadselachtig; de toeschouwer krijgt er weinig of geen vat op; de logica blijft buitenschot en de materie wordt poëzie.
Een ruimte van Netwerk is afgesloten met een zwaar theatergordijn. In deze verduisterde ruimte staat er een monitor op de vloer en krijgt de toeschouwer een videoprojectie te zien van welgeteld één pixel op de plooien van het gordijn. In de hoek staat een prachtige sculptuur gebaseerd op een tafel van haar atelier. Ze maakte hiervan een diepblauwe hemelse kijkkast met driedimensionale pixels in de vorm van drie witte kubussen, gelardeerd met drie data en belicht met een eenvoudige lamp.
Het is gewoonweg schitterend hoe Joëlle Tuerlinckx dit werk inhoud geeft met verwijzingen naar de strijd tussen “pal en ral” en naar het wondermooie diepblauwe schilderij van Simoni Martini en Ambrogio Lorenzetti in het stadhuis in Siena. Deze totaalinstallatie geeft aanleiding tot puur enigmatisch kijk- en esthetisch plezier en méér over haar intenties lees je in de Netwerk-publiekstekst.
Luk Lambrecht
Radical Autonomy nog tot 19 juni in Netwerk in Aalst
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier