Kristel Verbeke: ‘Ik was graag met mijn dochters naar de klimaatmarsen gegaan’

Wil televisiemaakster Kristel Verbeke ontsnappen aan de dagelijkse stress, dan duikt ze de tuin in. Gewapend met een snoeischaar.

‘Een tuin, ik heb er altijd van gedroomd. Ik was een Chiro-meisje, speelde met de buurtkinderen altijd op den braak, een stuk braakliggende grond in de buurt. In de hoogdagen van K3 zat ik constant binnen en was ik te moe om in onze tuin te werken. Nu is het mijn ultieme escapisme. In de tuin bezig zijn is nooit een straf. De struiken of bomen snoeien, doe ik zelf. Het is de perfecte manier om je hoofd leeg te maken. Je moet je focussen op één taak, die toch niet te ingewikkeld is. Dat grenst aan mediteren. Wanneer ik in de tuin ben, mogen mijn man en dochters me enkel storen om te komen helpen.

‘Onze tuin bestaat uit twee delen. In het voorste deel houden we het graag strak, met kort gazon en siergrassen. De natuur mag haar gang gaan bij de fruitbomen en in de vlindertuin. Zo noemden de buren dat stukje, dat wij van hen met naam en al hebben overgenomen. Daar mesten of sproeien we niet, die dode appelboom daar laat ik staan. Hij heeft zo’n mooi silhouet en blijkbaar is dood hout in je tuin erg goed voor de biodiversiteit. Dat trekt insecten en vogels aan en zwammen groeien erop. In de vlindertuin staan vlinderstruiken, een hazelaar en de stoere moeraseik, mijn favoriet. Tussen het gras zit hondsdraf, ereprijs, boterbloem… Zelfs wat verdwaalde aronskelken en een zilverdistel, volgens onze opa een zeldzaamheid. Die laat ik zeker staan.

‘Ik vind het geweldig om bij te leren over planten. Van alle planten en bomen die we zelf hebben gezet, zocht ik de wetenschappelijke naam op. Nu verdiep ik me in het snoeien. Boeiend! Een jonge snoei, bijvoorbeeld, zorgt dat de jonge takken van de kornoeljes frisgroen of helrood zijn. Subliem in de winter, wanneer ze geen blad hebben.

Maai Mei Niet onderstreept dat de tuin een stukje natuur kan zijn. Opa herinnert er ons ook aan, hij is altijd vogelkastjes en bijenhotels aan het maken en helpt ons in de tuin. Zorg voor de natuur en het klimaat komt hier via twee generaties binnen, want ook onze tienerdochters zijn er sterk mee bezig. Dat is logisch, je kunt echt niet meer ontkennen dat er een probleem is. Ze waren net te jong voor de klimaatmarsen. Jammer, ik was graag met ze meegegaan.’ (lacht)