In een interview met De Zondag wijst Axel Ronse de MR op haar plicht. ‘Als je Verviers-toestanden wil voorkomen, moet je nú doorpakken.’ Of de regering-De Wever Kerstmis haalt, durft de flamboyante West-Vlaming niet te zeggen …
Het brede publiek zal u nog niet kennen. Wie is Axel Ronse, behalve Kortrijkzaan en Iron Man?
‘Vooral iemand die geïnspireerd wordt door zijn moeder en broer. Mijn moeder was een vijftiger toen ze alleenstaande werd. Om rond te komen, is ze keihard beginnen werken in de immobiliën, een sector waar ze nochtans geen verstand van had. Zij is het levende bewijs dat vijftigplussers niet afgeschreven zijn. Mijn broer is dan weer een echte ondernemer. Straf wat hij uit de grond heeft gestampt.’
Hebt u politiek met de paplepel binnengekregen?
‘Neen. Ik ben pas als student in Gent met politiek in aanraking gekomen. Dat waren de hoogdagen van paars en Verhofstadt. Een generatie die het geld door ramen en deuren jaagde, die graag veel show opvoerde. Ik vond dat vreselijk. Zij dachten dat ze de samenleving wel eens zouden maken. Zonder het goed en wel te beseffen, heb ik mezelf toen leren kennen als conservatief.’
En dus werd u lid van CD&V. Een jeugdzonde?
‘Neen, toch niet. De VU was toen een allegaartje met Bert Anciaux en zo. Ik voelde mij meer aangetrokken tot het ideeëngoed van toenmalig CD&V-voorzitter Stefaan De Clerck, ook een Kortrijkzaan. Stefaan was iemand die durfde saai te zijn en daar trots op was. Ik vond dat inspirerend. Plus: CD&V was in die tijd nog een conservatieve en confederale partij. Enkele jaren later werd het kartel opgericht en na het kartel ben ik meteen lid geworden van N-VA.’
Wat zegt de Iron Man in u over de Verviers-reportage van deze week, waar langdurig inactieven aan het woord kwamen?
‘Mijn hart bloedt, zeker ook door het verhaal van mijn mama. Zij had zich ook kunnen neerleggen bij de situatie, en niets doen. Maar neen, zij heeft geknokt! Ik denk dat iedereen die werkt, dergelijk misbruik vreselijk vindt.’
Zou deze reportage ook in Vlaanderen gedraaid kunnen worden?
‘Absoluut. Vorige week hoorde ik het verhaal van een oud-klasgenoot. Hij is net gescheiden en heeft het daar begrijpelijk moeilijk mee. Maar wat beslist zijn dokter? Die zet hem een jaar thuis. Dat is toch absurd? De dame in de reportage die over de duurste hondenstront ooit struikelde, zit al acht jaar thuis. What’s next?’
Lees het volledige interview in De Zondag.