Mia Doornaert

De Kruitfabriek? TerZake? De Wereld Draait Door? Pauw & Witteman? Knevel en Jos Brink, of hoe heten die twee zuurmuilen van de Evangelische Omroep? Iedereen Beroemd? Man bijt hond? Villa Vanthilt? Manneke Paul? Reyers Blaat? Z-Expert? Familie?

Naar wat te kijken, naar wat te kijken? De week telt te weinig dagen en de dag te weinig uren voor de nieuws-gierige televisieconsument, die in deze almaar drukker en drukkender tijden met evenveel audiovisueel als papieren geweld om de oren wordt geslagen. Met de digicorder op volle toeren is het halfvier ’s nachts vooraleer je doodvermoeid en suf getaterd je bed in sukkelt.
Welk van die programma’s is het beste? Eén ding is zeker: Login van Lisbeth Imbo (N-VA) niet. Daar kijkt geen hond naar, niet eens Siegfried Bracke. De eerste week geen 20.000 kijkers, dat betekent in de tabellen een streepje, en de weken nadien kalfde dat aantal stelselmatig verder af. Tot het negatief werd. Gelukkig heeft Lisbeth de flitsende documentaire over Leo Tindemans om zich aan op te trekken, want een mens met een ego zou anders nog depressief worden.

Om De Kruitfabriek eerlijk te beoordelen, is het vanzelfsprekend veel te vroeg. Behalve voor de hautaine commentatoren van de televisierubrieken, die ons ertoe nopen het voor de fabriek op te nemen. Zoals wij in onze jonge jaren als lid van de Marxistisch-Leninistische Beweging zo vaak hebben gedaan. Er gaan al genoeg fabrieken dicht in ons land, zij het Ford Genk en ArcelorMittal ondanks alle getoeter in de media niet. En omdat we na de splitsing in 2014 op niet te veel poeders vanuit de Fabrique Nationale meer hoeven te rekenen, kunnen we onze eigen kruitfabrieken maar beter in ere houden.

Een goede zet was in elk geval om in de eerste aflevering een zootje van die televisierecensenten uit te nodigen. Zodat iedereen eindelijk eens met zijn eigen ogen kon zien, en met zijn eigen oren horen, wat voor zielenpoten televisieprogramma’s de grond in boren. Journalisten zijn al niet het kruim van de schepping, columnisten nog minder, maar bij recensenten is de bodem in zicht. En bij televisierecensenten is hij bereikt. Nóg lager en er spuit olie omhoog.

Het grootste voordeel van De Kruitfabriek tot nu toe is dat alle kletsprogramma’s van andere stations een tandje bij hebben gestoken. De weken voordien al. Daarbij haalde niemand zo verwoestend uit als Reyers Blaat, dat Mia Doornaert vanonder de mottenbollen pulkte. Hoe komen ze op zo’n idee, niet? Bernard Arnault, naar werd gepapegaaid de rijkste Fransman, had de Belgische nationaliteit aangevraagd. Arnault is de eigenaar van LVMH, een consortium van bedrijven die een uitgebreid scala aan luxeartikelen op de markt brengen.

Schande alom. Dat een arme drommel die geen cent bezit hier asiel krijgt, dat zal wel zijn, de PS leidt niet voor niets de regering. Maar een rijke die zwemt in het geld? No way. Pas de chemin. Belastingontduiking zou zijn drijfveer zijn en wat we zelf doen, verdragen we niet van een ander.

Rond de koffietafel zaten Geert Noels, econoom en vermogensbeheerder, en Mia barones Doornaert, gewezen afgevaardigde van de socialistische vakbond toen ze voor een katholieke krant schreef en tussendoor meewerkte aan een Vlaams-nationalistisch weekblad, alvorens na haar verheffing in de adelstand pro-Amerikaanse en belgicistische royaliste te worden en te gaan werken voor de christendemocratische premier Yves Leterme.

Men zou verwachten: Geert Noels verdedigt de heer Arnault, die tot zijn marktsegment behoort, en Rooie Mia hakt hem aan spaanders. Fout. Het tegendeel was waar. Om te beginnen is het niet langer Rooie Mia maar Oranje Mia, en helaas niet alleen in ideologische zin. Net als eerder dit jaar bij een debat in de Gentse Vooruit was ze ook nu letterlijk van kop tot teen in het oranje beschilderd, bepoederd, bezalfd en bebotoxt, en behangen met zowat alle producten die het bedrijvenimperium van de heer Arnault op de markt brengt. Zoals een spuiter op de Knack-redactie opmerkte: ‘Weinig vrouwen geven zo veel geld uit om er zo slecht uit te zien als Mia.’

De oranje barones zat niet alleen te pochen dat ze een graaggeziene klant is in de dure boetieks rond de Avenue Louise waar ze de LVMH-stock aan de vrouw brengen, maar liet ook uitschijnen dat ze kind aan huis is bij de heer Arnault zelf, én bij diens goede vriend Albert Frère. Verklapte langs haar neus weg enkele privénieuwtjes: ‘U moet weten dat de dochter van Arnault, Delphine, meter is van de kleindochter van Frère: Julieke. En de dochter van Frère, Ségolène, is meter van een nichtje van Arnault, de kleine Audrey, een schatje.’ Met de nonchalante toevoeging van die namen wekte Mia met graagte de indruk dat ze als de geliefde suikertante als eerste wordt uitgenodigd wanneer met Klaas of kerst ten huize Arnault de cadeautjes worden uitgepakt. Met enige geometrische vrijheid noemde ze de nieuwste Belg één van haar buren. Alsof ook zij nu een dure woonst in Ukkel betrekt.

De zelfgenoegzaamheid van Mia steeg niet met de minuut maar met de seconde. Het had niemand verbaasd mocht ze van tevredenheid met zichzelf uit het scherm zijn gespat. Ze onderstreepte dat haar Franse vriend zijn belastingen in Frankrijk bleef betalen zonder ook maar één aftrekpost in te brengen, en sprak met klem tegen dat hij de Belgische nationaliteit wou gebruiken als tussenstation naar de Monegaskische. Daar had hij haar nooit iets over gezegd.

Blij dat Geert Noels er was. Die pleitte voor een rijkemanstaks van 85 procent in de hele Europese Unie, voor de opheffing van het bankgeheim, en voor het onmogelijk maken van fiscale migratie. Daarna noemde hij de drang naar geld en luxe van sommige mensen onzedelijk. Het overtuigende bewijs zat naast hem.

Koen Meulenaere

Lees meer Meulenaere in Knack.Neem hier een abonnement op Knack