Naarmate de eindfase van de Amerikaanse presidentsverkiezingen nadert, wordt een nieuwe troef ingezet: de vrouwen achter de twee presidentskandidaten laten van zich horen. Of toch een beetje.
Vorige week gaf Ann Romney, de echtgenote van de Republikeinse presidentskandidaat Mitt Romney, een speech op de nationale conventie van de Republikeinse partij in Tampa. De huidige Amerikaanse first lady, Michelle Obama, gaf blijk van dezelfde kunde op de democratische tegenhanger in Charlotte. De twee vrouwen begaven zich op het emotionele pad en hoopten op die manier kiezers te kunnen overtuigen om voor hun man te stemmen.
Maar daar begint tegelijkertijd ook hun interne tweestrijd. Ze mogen zich namelijk niet al te veel op het pad van hun man begeven.
Gastvrouw
Tijdens het ambt van haar man heeft een Amerikaanse first lady geen politieke functie. Ze heeft geen invloed op zijn beslissingen. Ze functioneert enkel als gastvrouw wanneer de president – ze hoeft zelfs niet zijn vrouw te zijn – bezoek ontvangt in het Witte Huis.
Dat geldt ook voor Michelle Obama. Ze verschijnt doorgaans in het nieuws wanneer ze wereldleiders ontvangt of ze aan de zijde van haar man op buitenlandse missie is. In haar speech in Charlotte vermeldde ze dat ze zich uiteindelijk vooral mother-in-chief voelt.
Een andere taak, die in Amerikaanse kringen in zeer goede aarde valt, is haar vrijwilligerswerk en haar inzet voor charity. Er wordt van een first lady verwacht dat ze instellingen als ziekenhuizen en scholen bezoekt en zelf een aantal initiatieven neemt.
Politiek wapen
Tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen is haar positie redelijk ambigu. In haar speech had Ann Romney het over traditionele Amerikaanse waarden als menselijkheid, betrouwbaarheid en degelijkheid. Hiermee probeerde ze de aanvallen op haar man, presidentskandidaat Mitt Romney, te weren.
In Charlotte opende Michelle Obama de conventie. Hoewel ze het zelfde doel als mevrouw Romney had, gooide zij het over een andere boeg. Ze had het over het voorrecht als presidentsvrouw om dappere soldaten en oorlogshelden te ontmoeten waarmee ze verwees naar de oorlogspolitiek van Obama. Ze had het ook over de simpele komaf van haar gezin in tegenstelling tot de rijkere achtergrond van de tegenkandidaat.
Evenwicht
Beiden speelden hun rol goed en hielden zich mooi binnen de grenzen van het aanvaardbare voor een presidentsvrouw. Het evenwicht vinden in die strijd is moeilijk. Hoewel iedereen weet dat ze dezelfde mening toegedaan zijn als hun man, moeten ze het anders zien te verwoorden. Maar ze mogen zich dan weer niet mengen in het politieke vaarwater van de presidentskandidaten.
Hillary Clinton bijvoorbeeld, de first lady naast haar man Bill Clinton, hernam haar politieke carrière pas op het moment dat haar man president af was. (CS)
