Handjeklap in Hekelgem. Een dorpsverhaal over list en bedrog.
De Vlaamse minister van Ruimtelijke Ordening Eddy Baldewijns (SP) doet wat geen politicus voor hem heeft gedurfd: bouwovertredingen aanpakken. De minister is al met de dood bedreigd, maar hij laat zijn administratie eindelijk haar job doen. Die constateert dat niet alle overtreders nietsvermoedende arme drommels in weekendverblijven zijn, die door hardvochtige bureaucraten van hun dierbaarste bezit worden beroofd.
Neem nu het voetbalveld van vierdeklasser Eendracht Hekelgem. Dat terrein ligt langs de autosnelweg Brussel-Oostende en is een opeenstapeling van overtredingen. Tot voor kort werd er niet tegen opgetreden. De overtreder was namelijk de gemeente zelf. De sponsor van de club was Jacques De Bacquer die in Brussel in vis handelde en in zijn vrije tijd schepen van Affligem was. De burgemeester van de Vlaams-Brabantse gemeente is Leo Guns (VLD). Guns is secretaris-generaal, dat is de hoogste functie in de Vlaamse administratie.
Visboer De Bacquer bracht met zijn sponsorgeld de kleine voetbalclub van derde provinciale naar vierde nationale afdeling. Hij kocht ook een terrein voor de club. Dat veld lag volgens het gewestplan in landbouwgebied, maar er kwam wel een kleine tribune. Illegaal. Later klopte de club bij de gemeente aan – De Bacquer was tenslotte ook schepen. Op eigen grond maar in industriegebied betaalde de gemeente de bouw van een nieuwe tribune voor de gepromoveerde club. Ze financierde het sanitair en de drainage. Kostprijs vijftien miljoen frank.
Deugdelijke vergunningen waren er niet. Op 8 juni 1993 boog het liberale schepencollege zich over een heus bouwplan van een architect. Het gaf een vergunning. Onwettig. Het college had het over “een constructie van tijdelijke aard, wegneembaar op de minste aanvraag”. De tribune was vanzelfsprekend niet wegneembaar. Maar niemand zou daar om vragen.
Niet de gemeente, want die maakte zelf de overtreding. Niet de administratie van stedenbouw, want die wist van niets. De vergunning werd namelijk niet doorgestuurd. En mochten er toch klachten binnenkomen, dan was er altijd nog Armand Vermeulen om op de rem te gaan staan. Vermeulen was toentertijd de wel érg soepele baas van de administratie Ruimtelijke Ordening en net als Guns van liberale signatuur.
Een naamloze vennootschap van Jacques De Bacquer, de N.V. Sportterreinen, kreeg van het gemeentebestuur het exclusieve beheer van de reclameborden langs het veld en de autoweg. De borden worden zelfs ’s nachts verlicht. Zonder vergunning. De Bacquer was immers schepen van Openbare Werken.
Met de komst van Baldewijns en het vertrek van topman Vermeulen bij de administratie breken er barre tijden aan voor bouwovertreders. Op 27 januari werd in Affligem procesverbaal opgemaakt. De burgemeester schuift de schuld af op de voetbalclub, zegt Paul Geeraerts (CVP), die in de gemeenteraad tot de oppositie behoort. In een ander dossier diende burgemeester Guns klacht in tegen Geeraerts. Hij beschuldigt hem van laster en eerroof.
Geeraerts had namelijk een bouwovertreding van de gemeente aangeklaagd. Guns had het met de pastoor van Hekelgem op een akkoordje gegooid. De gepensioneerde priester mocht in de pastorij blijven wonen. De gemeente investeerde vijf miljoen in de tuin, om de vissersclub van een gemeenteraadslid ter wille te zijn. Guns was één detail uit het oog verloren: de pastorij was eigendom van de kerkfabriek, niet van de gemeente. Voor de werken was vanzelfsprekend geen vergunning verleend.
Teletijdmachine
Meneer de eerste minister,
Het siert uw vooruitziendheid dat u het initiatief hebt genomen om een task force op te richten, die zich moet buigen over de zogeheten millenniumbom, die bij het aanbreken van het jaar 2000 alle computers zal doen ontploffen.
Het probleem schijnt te zijn dat een computer, waarvan de interne klok slechts twee cijfers hanteert, het verspringen van het jaar (19)99 naar het jaar (20)00 niet de baas kan, en dus op nieuwjaarsnacht 2000 onherroepelijk op tilt slaat. Duizenden bug busters krijgen thans aanzienlijke sommen geld aangeboden om deze tijdbom te ontmantelen. Wij zijn evenwel de mening toegedaan dat het niet nodig is om voor deze kwestie zotte kosten te doen.
Immers, wij van Zwarte Woensdag hebben dit vraagstuk gedurende geruime tijd onze volle aandacht gegeven. Het is niet omdat wij geen computerdeskundigen zijn, dat wij niet de plicht voelen oplossingen aan te dragen voor prangende problemen die een gesel voor de samenleving dreigen te worden.
Daarnet gebruikten wij het woord tijdbom om het probleem te omschrijven, en terecht, want niet zonder reden. Het wegtikken van de tijd is hier het cruciale probleem. De oplossing is dan ook de eenvoud zelve. Het volstaat deze factor te neutraliseren. Om bij de computer geen argwaan te wekken, doet men hem in het groot onderhoud. Terwijl hij zodoende stilligt, verzette men de klok van het jaar 98, hetwelk hij thans dient aan te geven, bijvoorbeeld naar het jaar 01. Op deze wijze zal de computer, eens de stekker weer in het stopcontact gestopt, lustig beginnen voorttikken alsof er niets aan de hand is.
Het is een eenvoudige handeling die maar één keer per eeuw dient te worden uitgevoerd, die geen bijzondere expertise vereist en ons overigens zeer vertrouwd is, aangezien wij, gelet op het wisselen van winter- en zomeruur, de klok nu al elk jaar twee keer verzetten, zonder dat dit noemenswaardige hinder veroorzaakt.
Misschien valt het te overwegen om binnenkort een Nationale Terugzetdag te organiseren, waarbij de klok van alle computers van het land op hetzelfde moment wordt teruggedraaid, hetgeen gepaard kan gaan met enige luister en festiviteiten, bijvoorbeeld op de Heizel, waarom niet in aanwezigheid van ons Vorstenpaar.
Voorts rekenen wij erop, meneer de eerste minister, dat het aandragen van deze even eenvoudige als doeltreffende oplossing Zwarte Woensdag de gepaste nationale erkentelijkheid zal opleveren. Een eenmalige vergoeding volstaat om daaraan uitdrukking te geven.
Het geheim van Laken
Zou Walter van den Broeck het altijd al geweten hebben? En heeft hij ons bewust op een dwaalspoor willen brengen? In zijn roman “Het leven na beklag” (1992) onthulde de schrijver destijds dat koning Boudewijn een tweelingbroer had, wiens bestaan voor de buitenwereld angstvallig geheim is gehouden. Van den Broeck verhaalt hoe Boudewijn in 1990 in het klooster trad om er een leven van boete en versterving te leiden. De vorst was door de abortuskwestie in gewetensnood gekomen. Maar was dat wel de echte reden? Hoe dan ook, zijn plaats op de troon werd ingenomen door zijn tweelingbroer. De man die in 1993 in villa Astrida aan een hartaanval bezweek, was dus niet de vrome echtgenoot van Fabiola, maar haar lichtzinnige zwager Gauthier.
Fictie?
Het is maar literatuur natuurlijk, maar hebben wij niet geleerd dat schrijvers de waarheid liegen?
De kwestie kan haar belang hebben nu Boudewijn her en der schijnheilig wordt verklaard. Volgens de Gentse historicus Karel De Clerck maakte wijlen Achille Van Acker zich in 1952 ernstig zorgen over “de intense band” die de 22-jarige koning onderhield met zijn veertien jaar oudere stiefmoeder, prinses Liliane. Aan de telefoon zei Boudewijn tegen Liliane niet zulke schunnige dingen als prins Charles tegen zijn Camilla, maar toch. “Je suis à toi”, fluisterde hij haar in het oor. Hij reisde met zijn stiefmoeder naar Tirol en deelde met haar zelfs een compartiment met couchettes in de D-trein. Uittreksels uit de dagboeknotities van Van Acker werden vorige week gepubliceerd in De Standaard Magazine. Het stond er niet in zoveel woorden, maar de krant suggereerde fijntjes dat prinses Marie-Christine, de oudste dochter van Liliane en Leopold III, in werkelijkheid misschien wel – enfin. Lezers van kwaliteitskranten hebben aan een half woord genoeg.
Wij van Zwarte Woensdag durven nooit het ergste te denken, laat staan te schrijven. Maar een waarschuwing is hier op haar plaats. Men zal zich herinneren hoe onlangs op het kerkhof van Père Lachaise met het gebeente van Yves Montand is gesold. Voor je er erg in hebt, moet ook de crypte van Laken worden opengebroken voor een DNA-onderzoek. Dan is het goed om te weten dat de man die daar begraven ligt met dit nieuwe koningsdrama niets te maken kan hebben. Gauthier van Saksen-Coburg ruste in vrede.
Bijdragen: Piet Piryns, Peter Renard, Marc Reynebeau
