De Elfstedentocht is voorbij, Nederland heeft zijn gekte weer gehad. Nu kan het de rest van de wereld voor hetzelfde weer met de vinger wijzen.

Ruim driehonderd wedstrijdatleten (met één Belg, Eric Peirs uit Beveren-Leie) en achter hun rug zestienduizend gewone schaatsrijders, die onderweg een borrel konden drinken en het toilet bezoeken. Ze hebben Friesland weer eens in het wereldnieuws gebracht. Tweeduizend journalisten, een miljoen toeschouwers bij voorkeur op de kluunplaatsen aan wal.

De Olvesteidentocht verliep voorspoedig, met een mooie eindspurt op de Bonkevaart in Leeuwarden en de jonge spruitjeskweker Henk Angenent als overwinnaar. Tweehonderd kilometer in minder dan zes uur vijftig, waarvan bijna de helft in het ochtendlijke duister. Hier en daar een draaiende windmolen die zich in het ijs spiegelde, speciaal voor de Japanse, Australische en Amerikaanse televisie.

De Friezen, en eigenlijk alle Nederlanders, beleefden weer eens een collectieve roes waar ze daar in het (koele ?) Noorden een patent op hebben. Zelf noemen ze het ?gekte?, maar eigenlijk gaat het om een intense vorm van nationalisme. Vooral die van Dokkum, Sneek, Franeker en Bartlehiem (met dat bruggetje) zijn fier op ?hun? sportlui die alleen maar het Leeuwarder dialect kunnen spreken. Dat scheelt een stoot in hun populariteit, hun volksheldendom.

Zeker voor Vlaamse waarnemers is dat merkwaardig. Tegenover het buitenland en zeker de ?Belgen? vertonen onze noorderburen steevast een felle hekel aan alles wat naar particularisme, kleinschalige heimatgevoelens, taalstrijd of ?eigen identiteit? ruikt. Maar thuis leven ze zich hartsgrondig uit in het ?zichzelf zijn.? Koninginnedag, Oranjevoetbal of de tocht met de Gouden Koets leveren, tot op het idiote af, delirische momenten van collectieve samenhorigheid op. Wat zij mogen, is elders eng.

De Friezen hebben een eigen omroep en een soort ambassade in Amsterdam. In tal van genootschappen beoefenen ze bovendien een vrijmoedige cultus van de eigen, naar Deens riekende taal. De laatste tijd hebben boekenschrijvers en uitgevers daar groeiend succes mee. Hun nationalisme is een verhevigde vorm van chauvinistisch Nederlanderschap, een gevoel binnen een gevoel.

Hierdoor geërgerd vormde Rob Hofland dit jaar de actiegroep ?Comité Elfstedentocht Nee? met als wachtwoord ?hak een wak.? De volgelingen van de beweging zouden een beloning krijgen als ze een of andere Bonk in het ijskoude water kregen. Want ?het losgeslagen Friese volk laat zich de rest van het jaar slechts laatdunkend uit over het overige deel van Nederland.?

Jean-Luc moet met Wim Kok bellen en hem, vóór er vriesdoden vallen, zijn ervaren bemiddeling aanbieden. (FV)

Opgeruimd staat netjes

Vier jaar geleden mocht collega Walter de Bock van De Morgen, via privé-detective en ex-boef André Rogge, de biecht van Carlo Todarello noteren over diens betrokkenheid bij de moord op André Cools. Daarmee reveleerde hij als eerste het spoor in de moord, dat nu in het onderzoek van Véronique Ancia het juiste blijkt te zijn. Of toch min of meer. Want zowel toen als nu blijkt er, volgens het weekblad Le Vif/L’Express, nogal wat manipulatie in het spel te zijn, met name om de eigenlijke opdrachtgevers van de moord uit de wind te zetten. In 1992 was dat zo met het optreden van Todarello-Rogge tegenover De Bock, en nu al evenzeer, met een anonieme getuige die daar van Justitieminister Stefaan De Clerck zelfs 10 miljoen frank tipgeld (belastinggeld) voor kreeg. Dat geld zou overigens, nog altijd volgens het blad, niet bij de anonieme spijtoptant terecht zijn gekomen, maar bij de onderwereld.

Niets is wat het lijkt te zijn.

Hoe Walter de Bock bij de zaak betrokken raakte, wist Le Vif/L’Express al evenzeer te onthullen. Het blad wijst er namelijk op dat Todarello’s dochter Angelina, toen bovendien verloofd met een naaste medewerker van Rogghe, de werkster van De Bock is. Haar werk beperkte zich dus niet tot ramen lappen en stofzuigen.

De wereld is klein.

Daarmee is de poetsvrouw voor journalisten zoiets als wat de kapper voor politici is : het onorthodoxe kanaal waarlangs men zo al eens iets verneemt. Maar dat is niet zonder risico’s. Uit wat zijn kapper hem te melden had, trok Louis Tobback enige onvoorzichtige conclusies, terwijl De Bock ermee, als men Le Vif/L’Express wil geloven, ongewild bij een mafieus opzet betrokken raakte.

Het woord ?opgeruimd? krijgt bij zo’n poetsvrouw er al gauw een dubieuze betekenis. Men wendde zich voor huishoudelijke hulp dus toch maar beter tot een PWA. Dan kijkt Miet Smet wel even of met Sabine alles snor zit. (MR)

Laat het beest los

De held van 1996 was een man die plotseling een grote liefde had opgevat voor het zwarte continent. Johan Van Hecke oogstte lof van vriend en vooral vijand omdat hij er openlijk voor uitkwam dat hij voor een blondje was gevallen. Van Hecke gaf voor haar een van ’s lands belangrijkste maatschappelijke posities op, en mocht van geluk spreken dat ze hem blijkbaar graag zag, en haar oog niet in de eerste plaats op zijn positie had laten vallen. Jonge meisjes worden steeds driester in het verleiden van mannen met macht. De normen duiken omlaag. Onlangs vertelde iemand dat ze had gedroomd, dat haar mooie jonge zuster met de bijna gepensioneerde Gentse hoogleraar Etienne Vermeersch trouwde.

Oude mannen die vallen voor jonge blondjes worden tegenwoordig opgezadeld met het ongeluk van de rest van de wereld. Zelfs het Vlaams Blok maakte een bocht : van minaret naar minnares. Alexandra Colen, de ongekroonde koningin van het verbaal geweld, schoof oudere mannen de schuld voor de homosexualiteit in de schoenen. Bij gebrek aan jonge meisjes zouden jonge jongens zich nog liever op andere jonge jongens storten dan op, bijvoorbeeld, de leden van ?The First Wives Club? : de dames van middelbare leeftijd in sexuele nood, die in de nieuwste Amerikaanse filmhit hun echtgenoten genadeloos de duivel aandoen nadat ze voor zo’n blond geval gedumpt werden.

Amerikaanse en Britse toestanden zijn onze leiders alsnog bespaard gebleven, maar toch is de kans groot dat politici binnenkort massaal aan outing gaan doen. Dat we meer zullen vernemen over de wat obscure functie van ?assistent-persattaché?, die niet zelden wordt ingenomen door zo’n jong ding dat altijd met de baas mee op reis moet. De publieke opinie is er immers van overtuigd dat ze kind aan huis waren in de kastelen gehuurd door sexfuif-organisator Jean-Michel Nihoul, waar ze ongestraft onder korte rokken konden grabbelen.

Straks voeren politici een volwassen minnares op om aan te tonen dat ze, ?zoals iedereen met een zekere positie?, braaf rommelden binnen de muren van een kabinet, en niet het beest loslieten in de beslotenheid van een netwerk. (DD)

De Croo is geen clown

VLD-voorzitter Herman De Croo is de gelukkige bezitter van een politiek fatsoen dat grote gelijkenissen vertoont met een windvaan. Vorige week vrijdag hing hij dat nog eens uit in een interview met Gazet van Antwerpen. De man vraagt de goedgelovige bevolking nu om hem te erkennen als de maagdelijk zuivere incarnatie van de nieuwe politieke cultuur. Toch is hij ondertussen nog altijd de kampioen van het politiek dienstbetoon. Toch eiste hij nog geen half jaar geleden de benoeming van een partijgenoot in het Arbitragehof. Toch beloofde hij zijn achterban (want er zijn straks voorzittersverkiezingen in zijn partij) dat hij een inhaalbeweging zou uitvoeren door VLD’ers te benoemen bij justitie, eens zijn partij weer aan een regering zou deelnemen.

Witte Marcheerders, je vous ai compris, zo klinkt het orakel van Brakel tegenwoordig. Hij een oude krokodil ? Het is van jonge krokodillen dat ze sacochen maken, nietwaar.

Onder het motto : ?Ik ben geen clown, hé !? ontpopt De Croo zich in het interview, zeer on-liberaal, als een pleitbezorger van de nieuwe preutsheid. Naar aanleiding van de zaak- Di Rupo verklaart hij dat hij niks heeft tegen homo’s. Natuurlijk niet, misschien heeft hij wel een homo onder zijn beste vrienden. ?Maar dat verandert,? zo dreigt hij, ?als men een liederlijk gedrag gaat vertonen.? Daarmee praat hij woordelijk de opinie na van CVP-voorzitter Marc Van Peel over deze kwestie. In andere tijden, als het opportunisme hem niet zo grof had bevangen, zou De Croo voor zo’n uitspraak wel de juiste omschrijving hebben gevonden : wie dat zegt, is een kwezel en een tsjeef.

Bovendien schijnt De Croo wel verdacht goed geïnformeerd over het seksleven van Di Rupo, wat voor liefdespartners hij kiest, hoe hij dat doet, met welk vervoermiddel enzovoorts. En van De Croo mag dat allemaal niet, waarbij de VLD-voorzitter er vooral zwaar aan tilt dat Di Rupo bij die activiteiten ?in jeans gekleed? zou zijn. Volgens de voorzitter is het gedrag van een homo te vergelijken met dat van een premier die ?op een banket met een zatte kop in de mayonnaise valt?. Banketten, waar men zich, in krijtstreep gekleed, per dienstauto naartoe laat voeren, dat zal inderdaad meer lijken op de wereld van De Croo.

De Croo is… geen clown, inderdaad. ?In het begin van mijn voorzitterschap heb ik enkele ongelukkige uitspraken gedaan,? zegt hij nog, ?en ik betreur dat.? Veel heeft hij uit die loutering kennelijk niet geleerd. (MR)

Bijdragen : Dirk Draulans, Marc Reynebeau, Frans Verleyen

Brussel in de vrieskou (foto : Patrick De Spiegelaere).