Anne-Valérie: Ik werk als zelfstandige voor een architectenbureau. De dagen of weken dat ik niet werk, verdien ik niets. Ik heb geen extralegale voordelen, maar ik kan in overleg met het bureau veel vakantie nemen. Ik neem bijna twee maanden verlof per paar – vrije tijd vind ik een even grote luxe als geld. Na een reis moet ik wel even doorwerken om de financiële put te dempen. (lacht) Op voorhand sparen lukt me niet goed.
Bram: Ik heb nogal een gat in mijn hand, noem mij maar een grote consument. Ik geef gemakkelijk geld uit aan een nieuwe iPhone, kleren, reizen of een avondje uit met mijn vrienden. Iemand moet de economie toch aan de gang houden? (lacht) We hebben allebei een aparte rekening omdat we heel verschillende consumptiepatronen hebben. Ik wil me niet schuldig voelen tegenover haar omdat ik graag nieuwe dingen koop. We laten elkaar veel vrijheid om met ons geld aparte dingen te doen. Ik zet ook elke maand wat spaargeld opzij, en we doen aan pensioensparen.
Anne-Valérie: We hebben wel een gemeenschappelijke rekening voor boodschappen en alle kosten voor het huis. We storten daar elke maand samen 1500 euro op. Een groot stuk daarvan gaat naar de afbetaling van het huis, maar we dekken er ook de gemeenschappelijke kosten mee en kopen er dienstencheques van voor de poetsvrouw die elke twee weken langskomt.
Bram: We gaan graag op reis. Anne-Valérie zou elke zomer met de tent naar Zuid-Frankrijk kunnen, terwijl ik graag verre reizen maak zolang we geen kinderen hebben. Een reis naar Cuba of de Filipijnen is natuurlijk duurder dan een campingtrip. Anne-Valérie twijfelt meer over zulke reizen omdat ze minder verdient. Ik betaal ter plaatse met plezier wat meer, ik trakteer haar graag. Ik wil vooral niet dat ze zich geldzorgen maakt omdat ik een verre reis wil maken.
Anne-Valérie: Ik vind het niet ongemakkelijk als hij iets voor mij betaalt – we zijn toch een team? Ik kan financieel op eigen benen staan. Bram trekt me alleen over de streep voor grote uitgaven zoals een verre reis. De meerkosten neemt hij dan voor zich. Mensen hebben een verkeerd beeld van wat een beginnende architect verdient.
Bram: We hebben een huis in Leuven gekocht, met hulp van onze ouders. Zonder spaargeld is Leuven onbetaalbaar geworden voor jonge tweeverdieners die iets willen kopen. Veel van onze vrienden zijn noodgedwongen in Mechelen aan het zoeken. Soms voelen we ons wel ongemakkelijk over het feit dat wij hier iets konden kopen, terwijl onze vrienden moeten wegtrekken.
Anne-Valérie: Binnenkort moeten we onze ramen vervangen, de kelder moet nog geïsoleerd worden en we zouden graag een tuinhuis bouwen. Investeren in ons huis is op dit moment mijn manier van sparen, daarnaast kan ik niet veel opzijzetten. Ik kan me voorstellen dat we een minder luxueus en impulsief leven zullen leiden mochten we ooit kinderen hebben. Maar dan neem ik maar wat minder vakantie.
Bram: Ik besef dat dan vooral de verre reizen en last minute citytrips zullen wegvallen. Maar tegen dan hebben we toch de halve wereld gezien.
‘Ik heb nogal een gat in mijn hand. Iemand moet de economie toch aan de gang houden?’
