Volgens de Vlaamse socialisten ligt het probleem in Wallonië. Wat denken de Waalse syndicalisten daarvan? Ze weten niet waarover ze praten, meneer.’
Maandagmorgen, het station van Luik-Guillemins. Hier geen activiteit vandaag. Ook voor de in- en uitgangen is alles rustig. Maar waar zitten de stakers zelf? In taverne De l’Univers, zo blijkt, een typisch pendelaarscafé tegenover het station. Aan een tafel in de hoek slurpen enkele militanten van de CGSP (ACOD) aan hun koffie. Ze zijn zichtbaar vermoeid. Maar wel tevreden: ‘Hebt u het gehoord, meneer? Alles ligt plat, in heel België rijdt geen enkele trein.’
Vakbondssecretaris Henri Syben: ‘Karel Vinck weet dat hij voortaan rekening zal moeten houden met de vakbonden.’ Volgens de tafelgenoten heeft Vinck de vakbondsactie volledig aan zichzelf te wijten. ‘Eerst kondigt hij aan dat hij zijn plan samen met ons zal opstellen. Vervolgens horen we niets meer, en dan legt hij ineens zijn hervormingsvoorstellen voor aan de regeringsonderhandelaars. Zo werken wij niet, hè.’
In de Vlaamse politieke wereld genieten de Waalse spoorvakbonden doorgaans niet veel sympathie. Te strijdlustig, te weinig zelfkritisch. De socialistische oud-minister Freddy Willockx zei vorige week in dit blad nog over de matige productiviteit dat ‘het probleem zich vooral in Wallonië voordoet’. Wat vinden de vakbondslui daarvan?
‘Och, dat raakt ons niet echt meer’, zegt technicus Philippe Rouselle. ‘Iedereen mag denken wat hij wil. Dat ze het weer willen communautariseren, is niet echt een verrassing.’
Volgens algemeen secretaris Jean-Louis Brasseur heeft veel te maken met de regionale verkiezingen. ‘Ik zou niet weten waarom iemand als Willockx anders zulke uitspraken doet. Welke voorbeelden heeft hij gegeven om zijn beweringen te staven? Ik ben zeer benieuwd naar zijn argumenten.’
Rond de tafel klinkt enige gelatenheid als het over politici gaat. Philippe: ‘Er zijn er wel die het spoordossier kennen. Maar de meesten weten niet waarover ze praten. Zo kwam de SP.A onlangs met cijfers waarin ze de Belgische situatie met die van Duitsland vergeleken. Wie echt met de spoorwegen bezig is, weet dat zoiets zinloos is, want je vergelijkt appelen met peren. Ook over ons statuut hoor je de vreemdste dingen verkondigen.’
Het voorstel om de spoorwegen te regionaliseren, wordt ook hoofdschuddend onthaald. Brasseur: ‘Het is vooral de politiek die erop aandringt, al begrijp ik niet goed waarom. Om nog kleiner te worden? Regionalisering is binnen het bedrijf geen thema.’
Dat de Waalse spoorwegarbeiders wel verschillen van hun Vlaamse collega’s, daar zijn ze het allemaal volmondig mee eens. Henri Syben, al lachend: ‘De Franstaligen hebben maar één woord nodig, en ze trekken allemaal aan hetzelfde zeel. Aan de andere kant van de taalgrens moet je de hele zaak van naaldje tot draadje uitleggen.’ Brasseur: ‘Maar als de Vlamingen zich kwaad maken, dan zijn ze ook kwaad, hoor. Op dit moment zie ik geen verschil tussen het noorden en het zuiden van het land.’
