Ze zijn op plaatsen geweest waar geen andere nationale rockgroep ooit geweest is. En ze zijn ondertussen ook oud genoeg om dat te beseffen. De Belgische doortocht van K’s Choice.

De geleidelijke volwassenwording van de nationale pop heeft soms eigenaardige nevenverschijnselen. Zo is België voor K’s Choice gewoon een etappe binnen een Europese tournee geworden. En dus zal er de volgende dagen een tourbus met een Britse nummerplaat voor de deuren van de Brusselse AB en de Gentse Vooruit staan. Terwijl driekwart van de groep bij wijze van spreken met de trein vanuit Kapellen had kunnen komen.

Als je als ambitieuze groep uit een klein land komt, moet je heel veel in het buitenland gaan wonen. Na lange jaren in de woestijn lijkt dat voor het nationale muzikantenheir iets evidenter geworden. Kansen bieden zich aan en er zit voldoende talent in de kast dat het recht mag opeisen om een gooi naar de roem te doen. Met de hulp van een mentaliteitsverandering, want er zijn ook de wil en de energie om voor een zigeunerbestaan te kiezen.

Dat prille Belgische exportmodel krijgt enkele belangrijke examens voorgelegd. Nadat ze al hadden aangetoond dat rock wel degelijk een beroepscategorie kan zijn, worden voortrekkers als dEUS, Hooverphonic en K’s Choice de volgende maanden op hun uithoudingsvermogen getest. Kunnen ze zich op langere termijn handhaven binnen het internationale gewemel? Het is geen grote levensvraag of een zaak van nationaal belang. Maar het antwoord kan een belangrijk goddelijk teken zijn voor volgende generaties. “In het buitenland vraagt men ons voortdurend of we andere Belgische groepen of artiesten beïnvloed hebben”, zegt Sarah Bettens. “Muzikaal zou ik het niet weten. Maar ik denk wel dat we samen met dEUS hebben aangetoond dat het kan. We reiken geen formule aan want die is er ook niet. Tenzij heel veel geluk en de juiste mensen op het juiste moment. Maar het denkbeeld is duidelijk veranderd.”

Met al die buitenlandse reizen wordt het zicht op onze jongens en meisjes in den vreemde echter danig vertroebeld. Zodra de stroom goed nieuws wat stremt, laat de wet van de afnemende beschikbaarheid het fanatisme op het thuisfront dan ook fiks krimpen. Zo zien nogal wat bankzitters en stuurlui het derde album “Cocoon crash” (1998) van K’s Choice als een halve slag in het water. Na de grote getallen van voorganger “Paradise in me” (1995) – meer dan 750.000 verkochte exemplaren – en de fijne wapenfeiten in de Verenigde Staten lijkt het deze keer wat minder te gaan. Terwijl de groep alweer flink op weg is naar het half miljoen en grote vooruitgang heeft geboekt in haar belangrijkste Europese wingewesten (Benelux, Frankrijk en Duitsland). Ondanks een slappe opening in de Verenigde Staten is er opnieuw sprake van een tournee met Alanis Morrissette. En dat is de vorige keer een probaat wondermiddel gebleken.

Bovendien doen de vele kilometers hun werk en wordt het Europese clubcircuit steeds gemakkelijker uitverkocht. De concerten in Brussel en Gent waren weken vooraf volgeboekt en zullen zowat tienduizend mensen op de been brengen. Met zoveel belangstelling lag Vorst-Nationaal voor de hand. De keuze voor een kleinere schaal is weloverwogen en een verre nawee van de touwtrekkerij met Herman Schueremans. Wie even niet bij de les is geweest, moet alleen onthouden dat de promotor de groep in 1996 van Torhout/Werchter had geweerd omdat hij K’s Choice niet clubbish genoeg vond. Het had dus niet genoeg geloofwaardigheid bij het alternatieve publiek. Een voetnoot die altijd zal blijven doorwegen. “Ik zou in dat verband toch bijna het woord misverstand willen gebruiken. Omdat ik het gevoel heb dat men ons op bepaalde momenten verkeerd heeft geprofileerd”, zegt Sarah. “Over smaak kan je niet redetwisten. Er is niets fout aan om ons niet goed te vinden. Maar ik vind het niet prettig wanneer men ons gaat afschilderen als een groep zonder integriteit die alleen maar singles wil verkopen en geld verdienen. Alsof we de Backstreet Boys zijn. Dat is zeker niet het geval. Hoe commercieel we ook mogen klinken.”

Veel lager op de schaal van misverstanden staat een recent artikel in het Nederlandse muziekblad Oor. De schrijfactiviteiten van Sarah met Glenn Ballard, de producer van Alanis Morrissette, en de kinderwens van broer Gert werden aangedikt tot een tendentieus artikel over onzekere toekomsten. Of hoe elke vermeende spat metaalmoeheid meteen een drama wordt.

PURE NOSTALGIE VOOR VEEL MENSEN

Duizend kilometer zuidelijker wegen het verleden en het heden van K’s Choice al een heel pak lichter. In de Bikini in Barcelona staan de vijf voor een publiek dat nauwelijks met de voorgeschiedenis van de groep vertrouwd is. En daar vermoedelijk ook nauwelijks om maalt. Zo’n concert op vreemde bodem heeft altijd een bevreemdend effect. Zeker als vijfhonderd Spanjaarden ferm uit hun dak gaan en het gros van de teksten woord voor woord meezingen. Een korte enquête leerde nochtans dat niemand uit Benidorm was overgekomen. “Ook wij stonden te kijken. Op onontgonnen gebied kan je dat altijd moeilijk inschatten. Thuis kan je het publiek plaatsen en vice versa. Maar wie komt er naar ons kijken in Spanje?” zegt Sarah. “Ik vroeg het me onlangs ook nog af toen we in het toch al wat meer vertrouwde Frankrijk speelden. Misschien staan wij daar wel voor een volledig fout publiek. En als dat al zo is, zullen we het waarschijnlijk ook nooit te weten komen. Hoe merk je trouwens als groep dat je passé bent? Als het publiek wat vozer wordt?” ( lacht)

Het zijn zorgen die voorlopig ongegrond zijn. De aanhang in de stad der wonderen bestaat uit het soort van wereldwijze eurojongeren dat net zo goed een wieg in Parijs of Amsterdam had kunnen hebben. Het optreden heeft alle fijne momenten en kleine uitschuivers van de aarzeling. Het is aftasten en dat leidt bijvoorbeeld tot een overdaad aan rustige nummers die het tempo wegens te onbekend danig tempert. Anderzijds is er de absolute dadendrang om de zaal in te palmen. Of hoe zelfs een groep met een lange staat van dienst zich soms nog moet uitsloven. De aanstekelijke glimlach van drummer Koen Liekens zorgt voor een aanzienlijke terreinwinst. “Koen was onze allereerste drummer”, zegt Gert Bettens. “Hij is vier jaar geleden weggegaan op het moment dat K’s Choice goed begon te draaien. Hij had tot dusver dan ook maar een keer voor een groot publiek gespeeld. Het voorprogramma van Bryan Adams in Parijs. Koen is bijgevolg behoorlijk onder de de indruk van de evolutie die we hebben doorgemaakt. Dat is ook iets wat je nooit gewoon wordt. Zijn terugkeer zet alles voor ons duidelijker in perspectief. Hij kan enthousiast zijn over dingen die wij doodnormaal zijn gaan vinden.”

K’s Choice heeft genoeg geschiedenis voor een terugblik en laat dat stilaan ook doordringen. “Dat besef is pas het voorbije jaar gekomen”, zegt Gert. “Op een bepaald moment realiseerde ik mij dat onze muziek voor heel wat mensen al pure nostalgie is. Mensen die onze eerste plaat kochten toen ze op de universiteit zaten en ondertussen met een diploma aan de muur terugdenken aan die mooie tijd. Die kiezen misschien een nummer van ons als openingsdans voor hun trouwfeest.” ( lacht) In de hoofden van broer en zus Bettens liggen die apenjaren nog veel verder weg. Geen betere manier om versneld te rijpen dan een rockgroep. “Niet alleen muzikaal zijn we ongelooflijk gegroeid”, zegt Sarah. “Ook als mensen zijn we aan een ijltempo en enigszins geforceerd volwassen geworden. Bij de start van de groep was ik amper twintig en zat ik onbezorgd op de academie in Gent. Alles lag nog open. En plotseling ging het holderdebolder. De eerste twee jaar zijn bijna letterlijk aan mij voorbijgegaan. Er was amper tijd om te ademen.”

“Stilaan ben ik me echter heel bewust gaan worden van wat er met mij gebeurt. Ik heb echt geleerd en moeten leren om op het moment te leven en mij niets aan te trekken van wat voor mij ligt. Het weg zijn van thuis is ook heel cruciaal geweest. Dat vind ik een echte aanrader. Om je thuis te missen en uit te zoeken hoe je genoeg in jezelf vindt. En om alles niet langer vanuit een Vlaams perspectief te bekijken. Het gooit je ganse waardenschaal overhoop omdat je zoveel over jezelf leert. Veel meer nog dan over de landen die je bezoekt.”

VOORUIT DENKEN HEEFT GEEN ZIN

Ondanks de drukke bezigheden als Europese topper, liggen er eigenlijk nog altijd evenveel lijnen open als zes jaar geleden. “We zijn op een punt gekomen dat we zelf beslissingen kunnen nemen”, zegt Sarah. “Maar die zijn altijd klein en aan het moment gebonden. ‘Cocoon crash’ doet het momenteel niet al te best in de Verenigde Staten. Is het dan wel de moeite om daar te gaan toeren? En kunnen we ons dat veroorloven? Verder vooruit denken heeft geen zin. Onze toekomst hangt immers veel meer af van de manier waarop het publiek op ons reageert dan van onze beslissingen. De geschiedenis schrijft zich buiten ons om en dat moeten we accepteren.”

Eigenlijk heeft maar één doel de tand des tijds overleefd. Toen Sarah en Gert in 1993 als The Choice naar buiten stapten, wilden ze iets in de muziek gaan doen wat enige termijn kon hebben. Even daarvoor was Sarah als Sarah Beth de hitparade ingeduikeld met een bewerking van de countryklassieker “I’m so lonesome I could cry” van Hank Williams. Haar ogen gaan nog altijd aan het draaien als ze de hoes van het singeltje zien. “Het was een hele bevrijding om uit België weg te geraken. Om te spelen in landen waar er geen ‘I’m so lonesome’ was geweest. Waar de mensen naar de plaat luisterden en de teksten kenden en dat was dat. België is en blijft het enige land waar iedereen het ganse verhaal kent.”

Met het nevenobjectief om van de muziek te kunnen leven, ging het al snel de goede richting uit. De Bettens mochten op basis van hun debuut “The great subconscious club” (1993) veelvuldig op reis gaan. Een opgemerkt concert voor de internationale top van Sony Music werd de belangrijke sleutel naar meer. De andere namen op die bewuste avond in Schotland waren Jeff Buckley en Oasis. “Ik denk dat er een reden is waarom het voor ons redelijk gemakkelijk is gegaan”, zegt Gert. “Hoewel we er altijd hard voor gewerkt hebben, heb ik steeds het gevoel gehad dat het erg logisch was wat er gebeurde.” Sarah vouwt de gedachtengang verder open. “Gemakkelijk is misschien een verkeerd woord. Omdat het dan lijkt alsof alles vooraf gepland was en wij alleen nog moesten uitvoeren. We hebben vooral de kans gehad om alles gestaag en in een logische volgorde te doen. Maar bij een terugblik zien we pas hoeveel we hebben gerealiseerd en hoeveel geluk we hebben gehad. Een paar weken geleden belde Christophe Turcksin van Double T om te melden dat we de Zamu-award (een jaarlijkse onderscheiding van de vereniging van zangers en muzikanten) voor de beste Belgische groep hadden gewonnen. Had men mij dat tien jaar geleden voorspeld, dan had ik dat uiteraard nooit geloofd. En nu is het bijna normaal geworden. Bijna, hé. Want ik blijf zulke dingen appreciëren en probeer daar altijd even stil bij te blijven staan. Als je het moment weet te vatten, kan je ook veel beter relativeren. Dan valt het mij op het podium ineens op hoe onze Gert met heel veel omhalen gitaar staat te spelen en heb ik zoiets van ‘Zie hem daar staan’. Terwijl de mensen in de zaal hem als een echte rockster zien. En hij krijgt soms spontaan de slappe lach wanneer ik sta te zingen en te springen.”

DE BETEKENIS VAN “HET MAKEN”

Iets in de muziek gaan doen, is ondertussen veel meer geworden. Al is het niet echt duidelijk hoeveel er ons nog te wachten staat. Want achter elke grote stap schuilt een nieuwe vaststelling. “Als je met een groepje begint, wil je ergens geraken. Je wilt het maken”, zegt Gert. “En dan blijkt dat het nog niet gedaan is. Wat betekent dat, het maken? Wij hebben dat eigenlijk al gedaan en toch hebben we het gevoel dat we alweer aan het evolueren zijn naar iets anders. Ik vind het wel belangrijk om te kunnen voelen dat er een eindpunt in zicht is. Dat op een bepaald moment zal blijken wat ons doel is. Elke stap is voor mij een stuk van een puzzel en op een bepaald moment zal die klaar zijn.”

Laat het zeker niet als een vooruitgeschoven in memoriam klinken. “Cocoon crash” introduceerde een gevoel van groepsarbeid. Hoewel Sarah en Gert samen het vaste roer van de groep vormen en voor alle nummers tekenen, was er meer dan ooit honger en harmonie in de rangen. Iedereen wou dat album maken en iedereen wist precies hoe het moest klinken. Parallel zorgde het succes ervoor dat Sarah het geloof in haar schrijftalenten danig aangescherpt zag worden. Wat meegenomen is, want zij lijkt de toekomst al iets duidelijker gezien te hebben dan de anderen. “Ik vind het fantastisch zolang het blijft duren. Maar ik wil nog wel iets overhouden als het ooit stopt. Mijn toekomstbeeld gaat niet over groter worden. Want dan eindig je uiteindelijk nergens. Ik wil vooral plezier hebben en daarna aan iets anders kunnen beginnen met het gevoel dat ik in iets geslaagd ben. En dat is al gelukt op een niveau waarvan ik nooit had kunnen dromen. Alles wat er nog bijkomt, is meegenomen.”

Dat schrijfwerk is trouwens een meticuleuze bezigheid. De aanhang is immers groot en behoort tot een fanatieke leeftijdsgroep. “Het is wel even schrikken als je begint te beseffen hoeveel mensen er eigenlijk naar je teksten luisteren”, zegt Gert. “En er veel meer in zien dan je zelf ooit bedoeld hebt. Dan ga je vanzelf nadenken. Al begin ik daar nu meer en meer vanaf te stappen. Als je er te bewust mee bezig bent, is de kans groot dat je mensen gaat onderschatten. En je belerend begint te worden. Maar ik ben er nog niet helemaal uit.”

Voor Sarah is de lijn veel helderder. “We hadden ooit een discussie over’Asleep’. Een nummer op ‘Paradise in me’ over in slaap vallen en liever niet meer wakker worden. Gert vroeg zich af of we er aan het einde geen draai aan moesten geven. Dat je uiteindelijk toch wakker wordt. Maar ik wou dat absoluut niet en dus hebben we de oorspronkelijke tekst behouden. Je mag niet valselijk optimistisch of pessimistisch zijn. Als ik depressief ben, moet het zo ook klinken. Dan zal ik er zeker geen happy end van maken. Anderzijds ben ik dan ook weer het type dat ervan overtuigd is dat alles altijd in orde komt. Dus wil ik dat laten doorschemeren in mijn muziek. Ik wil daar eerlijk in zijn. En echt. Dat is de enige verantwoordelijkheid die ik heb, denk ik.”

Naar aanleiding van de Belgische concertreeks verschijnt er een gelimiteerd mini-album. “Extra cocoon-All access” (DTM 811156-6/Double T Music) bevat een aantal onuitgegeven nummers, stukken uit clips en een videoreportage over het backstagebestaan.

K’s Choice concerteert op 10, 11 en 12 februari in de Ancienne Belgique (Brussel) en op 15 en 16 februari in de Vooruit (Gent). Alle concerten zijn uitverkocht.

Jan Delvaux