ROEL VERNIERS OVER GODVERDOMSE DAGEN OP EEN GODVERDOMSE BOL
Nog niet zolang geleden vocht hoofdredacteur Jörgen Oosterwaal van Humo een fundamenteel dispuut uit met baas/uitgever Aimé Van Hecke. Inzet was het al dan niet verschijnen van dat zelfverklaarde kutblad Goedele als bijlage bij het weekblad. Zowat iedereen was tegen. Redactioneel maar vooral omdat dit soort beslissingen van een ceo de aansturing van het weekblad op haar marketingafdeling op losse schroeven kon zetten. Oosterwaal trok aan het langste eind. En kijk. Godverdomse dagen als bijlage bij Humo. Nog voor het krieken van de dag, waren de winkels leeg.
De schrik van boekhandelaren is niet eens zo dwaas. Er zijn er bij die jaren in Verhulst geïnvesteerd hebben zonder veel return. Dat die nu vrezen niet te zullen incasseren, is normaal. Kortzichtig. Maar verstaanbaar. Wie weet zwengelt de Humo-stunt de verkoop ook juist aan. En krijgt iedereen naast de truffel, dus een Godverdomse Bol onder de kerstboom. Eens zo goed.
Dreigt de minder goed verkopende auteur dan op zijn kin te kloppen? Er zijn er die inschatten dat Verhulst juist een algemeen leesklimaat zal aanzwengelen. En waarom ook niet? De actie komt met een knal, het boek is geschreven met een knal en over Verhulst kan je nog jaren praten. Het zal allemaal nog moeten blijken. En daarom is de actie van Humo er finaal een van het zwarte gat of van de oerknal. Zuigt deze actie alle zuurstof voor boekhandelaren en andere auteurs weg? Of krijgt heel dat veld juist een tweede adem te pakken? Voorbij de stunt van Humo ligt dus het risico, voorbij de marketing de inzet. Voorbij de hype, het bezinksel.
BLOGS.KNACK.BE/ENTRAKT
BART VAN LOO OVER DE COMEBACKVAN JACQUES TATI
Tussen de opengesperde benen van de postbode prijkt een carrousel. Zijn neus prikt een gat in de lucht, zijn hand houdt een fiets vast. Zo hangt Jacques Tati in mijn bibliotheek aan de muur. De eerste keer dat ik Jour de fête zag was op 27 augustus 2003. De collectieve lach van het publiek maakte me jaren jonger. En zo gelukkig als een kind. Humor en poëzie in een prent uit 1949.
Tati’s schaduw hangt onmiskenbaar boven de Frans-Belgische film Rumba. Het verhaal van de onfortuinlijke leerkrachten Fiona en Dom is er echt eentje uit andere tijden. Ga zitten, adem diep, vergeet al die snelle films van nu, en geniet van de visuele gags die weliswaar – eerlijk is eerlijk – niet allemaal het hoogste niveau halen. De knipoogjes naar meester Jacques spatten van het scherm. Niet alleen hij, maar ook de legendarische hondjes uit zijn films krijgen hier een mooi eerbetoon.
In Jour de fête neemt een dorpje uit de Berry de honneurs waar, Rumba speelt aan de krijtrotsen van de Albasten Kust in Normandië. Het verlangen om in een Renault 4 naar een van die bestemmingen te rijden, maakt zich van mij meester. Toch maar huiswaarts gekeerd waar ik in oude Tati-banden duik en me de hele avond onderdompel in de heerlijke soundtracks van zijn films. Even lijkt de Franse Chaplin helemaal terug.
BLOGS.KNACK.BE/VANLOO
