FRANK ALBERS OVER DE MANDELYNCKS

Zomervakantie en dus naar Watou geweest. Voor de achtentwintigste keer al organiseren Gwy Mandelinck en zijn vrouw Agnes Hondekyn daar in hun grensdorp wat je zou kunnen omschrijven als creatieve tussenkomsten in het landschap en in een paar bij voorkeur aftandse panden; confrontaties tussen woord en beeld, echo’s, verbanden, verrassingen. De gebeurtenis ‘Watou’ heeft in die jaren veel internationale aandacht en waardering verworven, met name in Nederland, de samenscholing van geel-zwarte nummerborden op het krappe marktpleintje wordt met het jaar groter. (…)

Vlaamse Gemeenschap, geef deze twee mensen een prijs. De Mandelincks hebben voor de kunst al lang veel meer gedaan dan menig kunstenaar die in de afgelopen kwarteeuw heeft mogen exposeren daar tussen de maïskolven. Dat verdient onbekrompen hulde, punt.

BLOGS.KNACK.BE/ALBERS

ROEL VERNIERS OVER HET VLAAMSE LIED

Het pleidooi voor meer Vlaamse muziek op de openbare omroep, doet mij altijd aan zongebruinde en diep gekerfde boezems denken, aan polsen met in goud gevlochten schakelkettingen, aan mosselen in slechte witte wijn. Aan dat alles samen, ergens op een terras van de zomerdijk waar alweer een volgende bui in de lucht hangt. Maar de liedjes zelf? Ik zing ze zoals ik onderhemdjes draag, dagelijks en zonder erbij stil te staan. (…)

Voor een keer ben ik het volmondig eens met mediaminister Geert Bourgeois. Minstens één Vlaamse zender zou een voor een breed publiek herkenbaar Vlaams muzikaal profiel moeten hebben. En daar maakt ook de schlagermuziek deel van uit. Wie het niet aanstaat, schakelt maar over naar een ander kanaal. (…)

Muzieksamenstellers die het schlagergenre links laten liggen, bewijzen alleen maar dat ze niets begrepen hebben van het verlangen naar mosselen met witte wijn, naar onweer boven de Noordzee en naar een versgewassen onderhemd. En als ze het been toch stijf houden, moeten ze maar overschakelen naar een andere zender. Kunnen ze daar mosseldroog neuzelen over klatergoud, dromen die bedrog zijn, zeven zonden of mannen die hun vrouw duizendmaal bedriegen. Thema’s die allemaal verborgen zitten in dat rijke palet aan klassieke muziek

BLOGS.KNACK.BE/ENTRAKT

BENNO BARNARD OVER THEATER

Toneelschrijvers worden in onze overbevolkte republiek der letteren niet serieus genomen. Dichters en prozaïsten die ook wel eens voor het toneel schrijven, zoals Willem Jan Otten of Tom Lanoye, zijn echte schrijvers die aan een kleine dramatische aberratie lijden, waarover in literaire kring liefdevol gezwegen wordt. Zelfs de tientallen toneelteksten van het heilige monster der Nederlandstalige letteren hebben nauwelijks enige literaire receptie genoten, en als Hugo Claus uitsluitend voor toneel had geschreven, zou hij een vreemdeling zijn gebleven in die knusse republiek van ons.

BLOGS.KNACK.BE/BARNARD

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content