LEEN HUET OVER NAPELS

Er zijn rellen uitgebroken in Napels. Een zestienjarig zigeunermeisje is betrapt terwijl ze een baby van zes maanden oud uit een woning stal (wat is dit, denk ik terwijl ik de woorden lees, een sprookje van Hendrik Conscience?); een meute heeft geprobeerd het meisje te lynchen, de politie heeft haar ontzet; diezelfde meute heeft daarop zes verschillende zigeunerkampen in de buurt aangevallen, woonwagens en barakken in brand gestoken; de bewoners van de ‘barakkopolis’ zijn gevlucht. ‘De plastic bloemen branden, de kanten gordijntjes, de huwelijksfoto’s.’ Sommige Roma verscholen zich in een verlaten gebouw aan de Via Virginia Woolf; de meute heeft brand gesticht in dat gebouw. De politie heeft alle zigeuners in één kamp samengebracht, voor hun veiligheid. In de krant van donderdag 15 mei gaat het verhaal verder. Bendes jongeren op brommers en motoren stichten voortdurend opnieuw branden, toegejuicht door de menigte, die de brandweer uitscheldt en tergt. De autoriteiten stippen aan dat deze jongeren deel uitmaken van de plaatselijke camorraclan Sarno en dat ze zichzelf willen bewijzen als bendeleden met hun guerrillatactiekje. Giftige mozzarella, bergen vuilnis, en terwijl ik dit schrijf, deze horror. Maakt Napels nog wel deel uit van de republiek Italië?

BLOGS.KNACK.BE/HUET

peter terrin OVER ‘stranded’

Peter Terrin keek op Canvas naar ‘Stranded’, een documentaire over de vliegtuigramp met het Uruguyaanse rugbyteam in de Andes dat om te overleven besluit om hun overleden makkers op te eten.

Veel interessante en voor de hand liggende vragen stelt men in de film uitdrukkelijk niet, uit eerbied en mededogen, vragen echter die mij van meet af aan in beslag namen. Hoe vergeet men mensenvlees te hebben gekauwd, als men gedurende de voorbije vijfendertig jaar toch drie keer per dag aan een tafel plaats heeft genomen en zonder twijfel aan die buitengewone maaltijden van destijds herinnerd werd? Wat is de impact, welke sporen laat het na in de psyche, nu zij zich onomkeerbaar onderscheiden hadden van miljarden soortgenoten. Precies hierin excelleert dit filmdocument. De vragen hoeven niet gesteld te worden. We krijgen de antwoorden tussen de regels, in de stiltes, in de ogen, in het wegkijken. In het zoeken naar antwoorden, naar een uitweg. Nooit meer raken de overlevenden weg van deze plek. Hoe moedig en vitaal ze ook mogen blijven, hoe omringd door vriendschap en liefde. Een van de twee dapperen die voor de redding hadden gezorgd door tien dagen in extreme omstandigheden over de bergtoppen te kruipen, raapte tijdens het gesprek af en toe onbewust een beetje sneeuw op en stopte het in zijn mond. Pure, witte, reinigende sneeuw.

BLOGS.KNACK.BE/TERRIN

PIET DE MOOR OVER DE MAFFIA

Roberto Saviano, die het boek ‘Gomorrha’ over de Italiaanse maffia schreef, vertelt dat de Italiaanse gangsters zich kleden als in de films die over hen gemaakt worden.

BLOGS.KNACK.BE/PIETDEMOOR

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content