BENNO BARNARD OVER HUGO CLAUS
Elders in de dagbladen beleden volgelingen hun bewondering voor de laatste daad van Claus en merkten op ‘dat hij ons ook hierin was voorgegaan’ – min of meer in deze woorden, ik heb de knipsels liefdevol niet bewaard. Ik wil maar zeggen: het katholicisme in dit land is eerder nerveus dan cerebraal van aard: alle reflexen lijken geconditioneerd door het Rome van voor het aggiornamento.
Dat heeft Claus natuurlijk zelf opgeroepen met zijn gevecht tegen de Kerk. Na zijn dood heb ik hem tot drie keer toe op televisie zien verklaren dat de nonnen uit zijn vroege jeugd geen vrouwen waren maar krijgers van God, een Waffen SS. Dat laatste leek me een belediging voor beide groeperingen.
Claus als Seneca en Nero in één persoon, met dokters als de slaven die het zwaard vasthielden. Uiterst merkwaardig vind ik de gedachte dat iemands dood recenseerbaar wordt, met een bewonderende Kees Fens en een Kader Abdolah die het omdraaide, die Claus niet moedig maar juist laf vond, iemand die niet kinds durfde te worden.
BLOGS.KNACK.BE/BARNARD
PETER TERRIN OVER EEN SAPPIG STUKJE VLEES
Velen onder ons lusten bij tijd en wijle een sappig stukje vlees. Het is inmiddels geen sinecure om nog van dat vlees te genieten. Sinds de opstanding van een doldriftig ecologisch bewustzijn kan men, kauwend op het heerlijks, niet verhinderen dat uitgestrekte veevoerakkers voor het geestesoog verschijnen, net als duizenden en duizenden liters drinkwater, door mest bevuild grondwater, olie lozende Argentijnse vrachtschepen, van antibiotica verzadigde, hormonaal opgepompte bilpartijen of een plotse aantasting van ons zenuwstelsel. Dat is voor degenen die erin slagen de taferelen uit het slachthuis te vergeten. Neen, aan dit deel van onze omnivore aanleg valt weinig plezier meer te beleven.
De grote afkeer van genetisch gemanipuleerde gewassen, slaat mij, de overbevolking van onze planeet indachtig, telkens opnieuw met stomheid. Degenen die hiertegen protesteren, eisen doorgaans in een en dezelfde adem stringente maatregelen om honger voorgoed de wereld uit te helpen.
Het succes van de mens als soort is zijn niet geringe talent om zich aan te passen. Ons voornaamste werktuig is ons intellect. Wanneer ons intellect een manier bedenkt om uit een matig productieve hectare landbouwgrond een veelvoud aan opbrengst te puren, kan men zich afvragen of het stilaan niet misdadig wordt níét in te grijpen. Het graan ziet en smaakt er niet anders door. Het stilt honger.
Ingrijpen in het leven zoals het ons geschonken wordt, om maar eens een beladen uitdrukking te gebruiken – misschien is het preciezer om te zeggen dat het leven ons te beurt valt -, stuit grote volksdelen hard tegen de borst. Maar zou een vredelievende schepper niet springen en dansen van vreugde indien hij merkt dat zijn ondeugende creatie evolueert en vlijtig zelf zijn klusjes klaart?
BLOGS.KNACK.BE/TERRIN
PIET DE MOOR OVER ARCHITECTEN
Architecten van het type Albert Speer, Boris Iofan of Philip Johnson zijn geen representanten van een verleden tijdperk, het zijn inwisselbare types, net zoals de convertibele Rem Koolhaas die voor de Chinese autocraten in het stof ging liggen om in Peking het propagandacentrum CCTV op te trekken.
BLOGS.KNACK.BE/PIETDEMOOR
