De winnaars van de gokfraude lijken bekend. Maar wie zijn, behalve het Belgische voetbal, de grote verliezers?
De Remote Gambling Association (RGA), een Londense groep gespecialiseerd in gokken op het internet, wordt er bijna lyrisch over op zijn website. ‘Gokken over internet, telefoon of interactieve televisie is een groeimarkt die tussen de 7 en de 12 miljard dollar genereert.’ Volgens de Belgische kansspelencommissie spelen 25.000 Belgen per maand in onlinecasino’s, waar ze op jaarbasis 27 miljoen euro kwijtspelen. Het Britse ministerie van Cultuur, dat tijdens een zoektocht naar fiscale inkomsten de goksector screende, telde wereldwijd meer dan 1700 websites voor gokkers. En de consultants van Jupiter Research, een onderzoeksbureau dat de nieuwe ontwikkelingen op internet volgt, voorspelden in 2003 dat de markt van het cybergokken tegen 2008 zo’n 18 miljard dollar zal genereren, waarvan de helft tot driekwart uit sportweddenschappen – vooral dankzij bijna 8 miljoen fanatieke gokkers in Azië.
‘In twee jaar tijd is de markt van de sportweddenschappen helemaal veranderd’ zegt Karl Dhont, de West-Vlaamse risicoanalist die in opdracht van internationale bookmakers het net afspeurt naar opmerkelijke koersschommelingen bij de sportgokkers. ‘Vroeger was er een Europese markt voor de Europeanen, en een Aziatische voor de Aziaten, die trouwens enkel speelden op de grote ploegen: Manchester United, Real Madrid of AC Milan in de Champions League, Premier League, Primera Division, Serie A of Bundesliga. Maar toen verbreedde de Aziatische markt: vandaag kunt u er zelfs op de Belgische tweede klasse inzetten. Enkele weken geleden noteerde ik nog een inzet van 30.000 pond op Vigor Hamme, dat zijn thuiswedstrijden voor gemiddeld 400 toeschouwers speelt. Sinds de verbreding gokken duizenden grote Europese spelers niet meer bij Europese, maar bij Aziatische bookmakers, die grotere inzetten aanvaarden, grotere marges bieden en minder moeilijk doen over wie er eigenlijk gokt.’
De Aziatische gokmarkt is helemaal anders. U kunt er alleen inzetten op winst of verlies, maar dan wel met schier onbeperkte inzet. In Europa was het zoeken om voor 4000 pond te kunnen wedden. In Azië konden gokkers via tussenpersonen tot voor kort met sprekend gemak 200.000 of 300.000 pond op één wedstrijd plaatsen. ‘Het was gewoon een kwestie van tijd’, zucht Dhont, ‘voor criminelen zouden neerstrijken bij de slecht betaalde spelers of de huurlingen van financieel ongezonde voetbalclubs.’ Zoals Lierse. Of La Louvière. Volgens de laatste berichten zouden in de Belgische eerste klasse minstens veertien wedstrijden vervalst zijn. Trainers zouden 75.000 euro per verkochte wedstrijd onder corrupte spelers hebben mogen verdelen. Malafide voetballers zouden 10.000 euro gekregen hebben om matchen te verliezen. En maffiose opdrachtgevers zouden honderdduizenden euro’s hebben ingezet op wedstrijden waarvan ze op voorhand de uitslag en het scoreverloop kennen.
Maar wie, behalve het Belgische voetbal, zijn de verliezers in dit grootschalige Belgische gokschandaal? ‘Europese gokkers, maar toch vooral Aziatische bookmakers’, zegt Dhont. ‘De voorbije jaren gingen twee bedrijven uit de top zes failliet – de Maleisische en de Singaporese evenknieën van Ladbroke. Allebei hadden ze forse weddenschappen aanvaard op omgekochte wedstrijden, bijvoorbeeld in België, maar ook in Oostenrijk, in Finland onder meer bij Allianssi, bij Panionos Athene in de UEFA-cup en in Duitsland, waar scheidsrechter Robert Hoyzer in 2005 door de Oost-Europese maffia omgekocht bleek. Het viel nauwelijks op, omdat de weddenschappen via tussenpersonen kwamen, die als een soort vergaarbak fungeren voor de weddenschappen van grote gokkers die anoniem willen blijven.’
Het Britse Betfair, dat het gerecht op dinsdag 21 februari een lijst met de namen van gokkers heeft overhandigd, hoort niet bij de grote verliezers. ‘We worden enkel genoemd’, verklaart woordvoerder Hugh Taggart, ‘omdat we informatie uitwisselen met de Koninklijke Belgische Voetbalbond (KBVB) en andere sportorganisatoren (onder de voorwaarde dat de KBVB een privacy-memorandum ondertekent, nvdr.). Maar Betfair heeft wel het statuut van bookmaker, maar eigenlijk zijn we een platform (zeg maar: een beurs, nvdr.) waarop gokkers hun weddenschappen kunnen ruilen. Zelf nemen we geen risico, enkel een commissie van twee tot vijf procent op de nettowinsten.’
