Wendy (42) doet graag haar verhaal, om lotgenoten te steunen. “De plaatsing van je kind in de pleegzorg zet je wereld op zijn kop, maar kan evolueren naar een heel mooi verhaal.”
Wendy’s zoon (7) was als kleuter een druk kind met veel allergieën. “Het werd voor ons als ouders te zwaar om alleen voor hem te zorgen, omdat we zelf met ernstige gezondheidsproblemen kampten. We klopten aan bij een Centrum voor Kinderzorg en Gezinsondersteuning. Onze zoon werd er tijdens de week in een leefgroep opgenomen. Datzelfde jaar maakte ik psychisch een absoluut dieptepunt mee. Uiteindelijk werd voor ons beslist dat onze zoon naar een pleeggezin zou gaan.”
“Aanvankelijk wilde ik de beslissing aanvechten, ook omdat ik niet goed wist wat het allemaal inhield. Maar via de rechtbank en de pleegzorgbegeleidster kregen we een helder antwoord op al onze vragen. Geleidelijk gingen we erin berusten dat dit weleens de beste oplossing voor onze zoon kon zijn. En dat is ook zo gebleken.”
“Hij woont nu 3 jaar in zijn pleeggezin en stelt het merkbaar heel goed. Zijn pleegouders, met wie we een heel goed contact hebben, staan wél sterk genoeg om hem te bieden wat hij momenteel nodig heeft. Dat doet ons deugd, en daarom leggen we ons neer bij de beslissing van de rechter dat hij bij hen blijft tot wij weer voldoende sterk staan. We laten dus, in zijn belang, ons verstand winnen van ons hart. Want ons hart wil hem terug thuis.”
Vertrouwen en duidelijkheid
“We stellen veel vertrouwen in de pleegouders. De pleegmama kenden we al van op school, waardoor onze zoon niet van school hoefde te veranderen. Dat het pleeggezin geen familie is, heeft als voordeel dat we nooit zomaar binnenspringen. Bij die duidelijkheid heeft onze zoon baat. Ook al heeft hij één grote droom: dat we allemaal onder hetzelfde dak gaan wonen. (lacht) Dat hij ons mag missen als hij bij zijn pleegouders is, en dat hij hen mag missen als hij bij ons op bezoek is, is helemaal oké, weet hij. Want hij kan erover praten op beide plekken.”
“Zijn eerste communie hebben we met zijn allen gevierd, en bij de oudercontacten op school zijn we samen met de pleegouders aanwezig. Natuurlijk zijn er ook betekenisvolle momenten die we missen. We waren er bijvoorbeeld niet bij toen hij voor het eerst zonder zijwieltjes fietste of voor het eerst op zwemles ging. Dat wringt uiteraard weleens, maar met de foto’s van de pleegouders zijn we altijd heel blij. En hierover praten met lotgenoten in de ouderpraatgroep doet ook deugd.”
