Die Walter De Bock van De Morgen is niet te schatten. Schmitz ! Franz-Joseph Schmitz, nummer twee van het parket van Luik. Dat is tot nader bericht en afgezien van Di Rupo die hij met opzet aan de katholieken heeft gelaten de jongste scalp die Walter aan zijn riem heeft hangen. Perste via gerechtelijke dossiers de mensen in Eupen af. ?Bon, so what ?? zijn wij, gelouterde Belgen, geneigd te zeggen. Maar Walter heeft over deze affaire een lijvig dossier vol bewijzen en getuigenissen samengesteld, en ingediend bij de procureur-generaal. Hij zoekt nog uit of in de moord op André Cools Schmitz de Schitz is die men voor Schlitz hield.
Wat wij ons al langer afvragen is dit : wie heeft er nu eigenlijk gewonnen in de zaak Cools ? De Bock, die altijd heeft geschreven dat Alain Van der Biest de moordenaar was en dat onderzoeksrechter Connerotte met zijn aandelenzwendel op de juiste piste zat. Of onze chef-Wetstraat, die blind op Véronique Ancia vaart en haar Agusta-denkspoor tot dogma heeft verheven. En die, meer in het algemeen, van mening is dat Walter De Bock een zwetser is die het verschil niet kent tussen een procureur op justitie en een receveur op de tram.
Wel, wij weten het gewoonweg niet. Wij zijn in alle zaken van de voorbije maanden het noorden volledig kwijt. Alles krinkelt en kronkelt door elkaar. De Bleyens, Taxquet, Deprêt, De Prins, Caneel, Di Mauro, Di Rupo, Aralco, Zicot, Zimmer, Rogge, Lelièvre, Madame Bettens, Baldini, Reyniers, Weinstein, Teti, Zanetti, Zanotti, Bourlet en Bourla… wie waarvoor schuldig is en welke journalist of magistraat daarmee zijn gelijk haalt, het duizelt ons voor de ogen.
Niet zo bij De Bock. En nog minder bij onze chef-Wetstraat die stelt dat wat De Bock kan, iedereen kan. En beter. U moet er maar op letten : niet zo gauw prijkt er op de voorpagina van De Morgen een primeur van Walter, of Van Cauwelaert slaat terug met een nog veel krasser verhaal in de volgende Knack. Komt De Bock met foto’s die aantonen dat in een verborgen cafékamertje in Tilff de moord op Frans-Ferdinand is beraamd, dan publiceert Van Cauwelaert de volgende woensdag de coördinaten van de plaats waar de Rechtvaardige Rechters zijn verborgen. (Een perkje in de tuin van een heel groot huis in Laken.) Hiermee meteen de betrokkenheid van zijn eigen familie in deze beruchte diefstal verdoezelend.
Heeft De Bock de steekkaarten van alle corrupte fraudeurs in de Vlaamse overheidsholdings, dan is Van Cauwelaert al onderweg naar Roeselare om er persoonlijk de namen van enkele onverwachte deelnemers aan perverse feesten door de persen te drukken. Beweert De Bock zus, dan is Van Cauwelaert al klaar met de uitvoerige bewijslast van zo.
HET IS PRECIES DE achterdocht van de grote mannen die ons, ondanks alle bewondering, toch wantrouwig maakt jegens het fenomeen Walter De Bock. Want niet alleen onze chef-Wetstraat moet niet van hem hebben, ook Dirk Tieleman steekt zijn afkeer niet onder stoelen of banken. Dat bleek zonneklaar in een Ter Zake van een paar maanden geleden. De Bock had net zijn zoveelste ophefmakende reeks gepubliceerd, waarin hij niet meer of niet minder beweerde dan dat zowel het VN-hoofdkwartier in New York als het hoofdkwartier van het Belgische leger in Evere, maanden op voorhand op de hoogte waren geweest van de volkerenmoord in Rwanda. En dus ook het militair huis van de koning ! Brussel wist bovendien goed genoeg dat in kringen van extreme Hutu het bevel was gegeven om bij de eerste de beste gelegenheid enkele Belgische blauwhelmen te vermoorden. Het scheelde weinig of De Bock had ook nog geschreven dat Van der Biest achter de slachtpartij zat.
Het gesprek in Ter Zake werd ingeleid door een interview met de toenmalige Canadese VN-bevelhebber in Rwanda, Romeo Dallaire, die de beweringen van De Bock grotendeels bevestigde. Dit had voldoende moeten zijn om de huidige regering tot aftreden te dwingen, en de vorige goed en wel in de doos te draaien wegens schuldig verzuim met de dood tot gevolg. Tot onze verbazing ging Tieleman niet over tot de ontbinding van het parlement maar wel tot een kruisverhoor van De Bock, die hij kennelijk zijn journalistiek succes niet gunde. Topspeurders onder elkaar… ze gaan over lijken.
?Gij schrijft zonder enige schaamte in uw krant,? trok Tieleman met één minachtend zinnetje meteen heel de betrouwbaarheid van zijn confrater in twijfel, ?dat ge vertrouwelijke VN-documenten hebt kunnen inkijken. Kunt ge dan eens uitleggen aan de kijker waarom ge weigert die documenten hier te tonen ??
De Bock wierp op dat hij niet inzag wat daarvan het nut kon zijn, maar dat had hij beter niet gedaan. Tieleman was in zijn hele carrière nog nooit tegengesproken. Zelfs ayatollah Khomeyni had in tranen moeten toegeven dat hij een zondig mens was en veel slechts had gedaan. Dus van De Bock werd zeker geen weerwerk verwacht. Het wekte Tielemans boosheid op. ?Gij zegt dat de VN en het Belgisch leger op de hoogte waren van een nakende genocide,? vervolgde hij ijselijk. ?In de documenten en rapporten die gij aanhaalt staat nochtans nergens het woord genocide. Dat is Hineininterpretierung uwerzijds geweest. Sta me toe vraagtekens te plaatsen achter deze minderwaardige vorm van sensatiejournalistiek, waarop gij blijkbaar een patent hebt. Gij hebt veel geluk dat de orde voor journalisten niet bestaat, of ik liet het hier niet bij.?
Walter De Bock, ook van geen kleintje vervaard, wees niet zonder reden naar het net uitgezonden interview met Dallaire, die letterlijk had gezegd dat de internationale gemeenschap bloed aan de handen had. Maar zo gemakkelijk gaf Tieleman niet toe. ?Bloed aan de handen, ja. Het woord genocide heb ik hem niet horen gebruiken.?
De Bock kreeg het op de heupen en citeerde uit een geheim legerrapport dat over een op til zijnde massamoord sprak. Tieleman veerde recht uit zijn stoel : ?Aha, nu zijn we er. Massamoord. Massamoord is geen genocide. Die genocide hebt gij er zelf bijgefantaseerd. Om u wat interessant te maken.?
HIERNA KWAM DE BOCK niet meer aan het woord en mocht een kolonel van het leger, die ook in de studio zat en het voorgaande goedkeurend had gadegeslagen, zijn standpunt geven. Door Tieleman vakkundig op het juiste spoor gezet met de vraag : ?Mijn kolonel, is er in het leger ook maar iemand die au sérieux neemt wat ze in De Morgen schrijven ?? En zonder op een antwoord te wachten, ging hij op een drafje over naar een veel interessanter thema : ongewenste intimiteiten op de militaire school. Walter mocht beschikken.
Koen Meulenaere
