Kristof Calvo, de nieuwbakken fractieleider van Groen, steekt de hand uit naar SP.A om samen te werken op concrete dossiers. Een fractie of een kartel vormen met de socialisten ziet Calvo echter niet zitten. ‘Er zijn veel zaken die SP.A en Groen verbinden, maar er zijn ook grote verschillen.’
Het gaat snel voor Kristof Calvo. De Mechelaar, een telg van een Spaanse vader en een Belgische moeder, was op z’n twintigste al voorzitter van Jong Groen. Drie jaar later werd hij verkozen in het federaal parlement en nog eens vier jaar later is hij fractieleider in diezelfde Kamer. ‘Het is een eer om zo’n ploeg te mogen leiden. Mijn rol zal uiteraard iets anders zijn dan vroeger, maar het fractieleiderschap spreekt me wel aan. Of ik niet ga zweven? Mijn moeder zorgt er wel voor dat ik met mijn voetjes op de grond blijf.’
Zal u van stijl veranderen nu u fractieleider bent?
KRISTOF CALVO: Neen, elke vogel zingt zoals hij gebekt is. Ik ben de voorbije jaren natuurlijk geëvolueerd. Ik heb goed gekeken naar Stefaan (Van Hecke, zijn voorganger, nvdr. ). Het is voor een parlementslid belangrijk om assertief te zijn, maar ook om te zoeken naar bondgenoten, binnen en buiten de fractie, om zaken gerealiseerd te krijgen. De verkiezing van Kamervoorzitter Patrick Dewael is daarvan een goed voorbeeld. Die constructieve houding willen wij in elk dossier aannemen. Ik kan je nu al beloven dat wij op het eind van deze legislatuur voor de derde opeenvolgende keer de beste fractie van het parlement willen zijn.
Aanvankelijk zou u in 2015 schepen worden in Mechelen. Daarvan moet u nu afzien. Is het cumulverbod van Groen niet te streng?
CALVO: Toch niet. Dat is net een van de redenen waarom ik destijds als zestienjarige voor Groen heb gekozen. Mijn partij probeert ook op dat vlak de politiek een ander gezicht aan te meten. Toegegeven, het was een moeilijke keuze, want ik ben verliefd op Mechelen, maar het is mijn oprechte overtuiging dat die twee functies niet gecombineerd kunnen worden.
Patrick Janssens, Bart De Wever, Paul Magnette en zovele andere burgemeesters en schepenen hebben geen moeite met die cumul.
CALVO: (blaast) Als je kijkt naar het aantal parlementaire initiatieven van Janssens, De Wever of Magnette, dan weet je genoeg. Zij zijn parlementslid op hun loonbrief, maar niet in de praktijk. Ik wil zo niet werken.
Groen vormt in het parlement een gemeenschappelijke fractie met Ecolo. Waarom?
CALVO: Wij zijn het voor 99 procent met elkaar eens. Het zit ook in ons DNA om samen te werken over de taalgrens heen. Aan Vlaamse kant is er althans politiek een pensée unique gegroeid dat Vlamingen en Walen over alles anders denken. Dat verhaaltje van die twee democratieën laten wij ons niet aanpraten. Sjarel in Antwerpen en Charles in Luik liggen van dezelfde problemen wakker.
Na de zware verkiezingsnederlaag rommelt het bij Ecolo. Heeft dat geen invloed op de fractie?
CALVO: Eigenlijk niet. Ecolo zal haar huiswerk moeten maken, dat klopt. Ik ga me daar niet mee bemoeien, zij hebben zelf voldoende slimme mensen in huis. Ik voel wel dat onze twaalf fractieleden een voor een met frisse moed gestart zijn en er heel veel zin in hebben.
SP.A wilde graag een eerste stap zetten richting linkse frontvorming door in de Senaat een gezamenlijke fractie aan te gaan. Waarom zegt Groen neen?
CALVO: Wij zeggen ja tegen samenwerking hoor, laat dat duidelijk zijn. Maar de vraag van SP.A-voorzitter Bruno Tobback kwam nogal verrassend. In de verkiezingscampagne stuurde hij aan op een confrontatie. Op 1 mei riep hij zelfs expliciet op om niet voor Groen te stemmen. Na de verkiezingen lagen in Brussel alle kaarten op tafel om aan Vlaamse kant een paarsgroene coalitie te vormen. SP.A kiest echter voor de klassieke tripartite. Tja… (zwijgt even) SP.A vroeg ook om de samenwerking met Ecolo op te blazen. Dat doen wij niet. (fijntjes) De samenwerking op links is trouwens te belangrijk om ze aan te grijpen in functie van partijstrategie of nakende voorzittersverkiezingen.
Was dit een strategische zet van Tobback om zijn positie veilig te stellen?
CALVO: (aarzelend) Ik kan niet in zijn hoofd kijken, maar ik stel vast dat hij vandaag een andere stijl hanteert dan bijvoorbeeld op 1 mei. Nu, wij verwelkomen die trendbreuk. Als er één partij is die wil samenwerken, dan is het Groen.
Hoe ziet u dat?
CALVO: Wij steken de hand uit naar SP.A, maar ook naar de progressieve krachten binnen CD&V en Open VLD, om veel meer samen te werken op concrete dossiers. Dat zou al een forse stap vooruit zijn. Wij hebben ons de laatste jaren geregeld eenzaam gevoeld in debatten over energie en fiscaliteit. Ik roep Bruno Tobback dan ook op om samen met ons te werken aan de broodnodige fiscale hervorming.
SP.A gelooft dat progressief Vlaanderen sterker zal worden als de linkse partijen samengaan, bijvoorbeeld in een fractie of een kartel.
CALVO: Ik denk niet dat dat per definitie het geval zal zijn. De samenwerking die maatschappelijk momenteel het meest kan opleveren, is die op concrete dossiers. Iets anders is niet aan de orde. Je hoeft de versnippering op links ook niet te overdrijven. Sociaaldemocraten en groenen komen in de meeste Europese landen naast elkaar op. Rechts is veel meer versnipperd. Ik geloof in de kracht en de relevantie van een onafhankelijke groene partij. Vlaanderen heeft die nodig. Er zijn veel zaken die SP.A en Groen verbinden, maar er zijn ook verschillen: Oosterweel, Uplace, de slimme kilometerheffing. Het ongebonden karakter van Groen is nog zoiets unieks.
Donderdag komt minister van Financiën Koen Geens (CD&V) in het parlement uitleg geven over de heisa rond BNP Paribas. Wat verwacht u daarvan?
CALVO: Geens moet eerst en vooral duidelijk uitleggen hoe de situatie in elkaar zit. Waren de Belgische bestuurders op de hoogte van de geldstromen naar die wansmakelijke regimes? (BNP Paribas versluisde ca. 190 miljard euro naar Iran, Cuba en Sudan, ondanks internationale sancties, nvdr.) Wij willen met de Belgische staat niet medeplichtig zijn aan zulke wanpraktijken. Heeft de minister de bestuurders wel een duidelijk mandaat gegeven? Ook op die vraag willen we een antwoord. Die mensen zitten niet in het bestuur van BNP Paribas om hun persoonlijke mening te geven, zoals ze onlangs in een interview beweerden. (scherper) Geens mag dan wel een uitstekende communicator zijn, als minister van Financiën is hij een brokkenpiloot: verschillende Europese veroordelingen, voortdurend ballonnetjes oplaten die even snel weer uiteenspatten, en nu dit weer. Geens is niet beter dan zijn voorgangers Reynders of Vanackere.
SP.A wil de Belgische aandelen in BNP Paribas verkopen.
CALVO: Dat vind ik redelijk laf. Nu zo snel mogelijk vertrekken, desnoods met financieel verlies, is geen daad van goed bestuur. Zolang we aandeelhouder zijn, moeten we onze verantwoordelijkheid opnemen. Wel willen we nagaan of deze participatie op lange termijn een meerwaarde is of niet. We zijn daar heel pragmatisch in.
Dreigt de verkiezingsoverwinning van Groen niet uit te draaien op een pyrrusoverwinning? Jullie ambitie was meeregeren, op zo veel mogelijk niveaus, maar dat zal nergens het geval zijn.
CALVO: Die evaluatie kunnen we pas maken eens alle regeerakkoorden bekend zijn. Als die geen groene prioriteiten bevatten, moeten we ontgoocheld zijn. Groen heeft wel meer zetels dan voordien, en dus ook meer slagkracht. Dat betekent ook iets. Wij hebben recht van spreken. Ik vind het bijvoorbeeld niet logisch dat wij in Brussel aan de kant moeten blijven. Een paarsgroene coalitie lag voor de hand. Dat N-VA en CD&V elkaar vinden in Vlaanderen, is wel logisch. Wij wisten voordien ook dat we niet op het prioriteitenlijstje van Bart De Wever staan.
Hoe verklaart u de impasse op federaal niveau?
CALVO: De partijen maken van de regeringsvorming opnieuw een communautaire zaak. Elio Di Rupo, bijvoorbeeld, is voor mij een ongelooflijke teleurstelling. Het feit dat hij zo snel een Waalse en een Brusselse regering vormt zónder te wachten op het federale niveau, is een premier onwaardig. Dat is het tegenovergestelde van wat hij in de campagne heeft beweerd. We hebben meer dan ooit nood aan overheden die samenwerken.
DOOR PAUL COBBAERT
‘Geens mag dan een uitstekende communicator zijn, als minister van Financiën is hij een brokkenpiloot.’
