Voor Johan Van Hecke zijn het gouden tijden. Niet alleen heeft hij zelf voor de zoveelste keer met succes ruzie gestookt in zijn partij, bovendien heeft het ACW de bruggen met de CVP opgeblazen. Officieel is dat misschien niet zo, maar dat het ACW overloopt naar de nieuwe koepel van SP en Agalev is duidelijk voor al wie niet ziende blind is.
De journalistiek buiten beschouwing gelaten, vind je in geen enkel beroep een functie die makkelijker is dan voorzitter van de CVP. Waren wij voorzitter van de CVP, wij deden vier jaar niets. Wij installeerden ons in een comfortabel bureau, lunchten elke middag uitgebreid op andermans kosten, en maakten voor de rest ruimschoots gebruik van de toeristische faciliteiten die de christelijke mutualiteit in de aanbieding heeft.
Eens om de vier jaar, als de verkiezingen in zicht kwamen, lieten wij de bazen van alle standen op ons kantoor komen : de Boerenbond, de vakbond, de christelijke werkgevers zo die er nog zijn, de vrouwengilde, de jeugdbeweging, de middenstand, de ziekenkas, de gepensioneerden, de Werkliedenbond, de Guimardstraat, het bisdom, en wat er nog allemaal kan huizen binnen een christelijke zuil. De Welvaart, bestaan die winkels nog? Zo ja, hun vertegenwoordiger mocht komen.
Al die in hun beste pak gestoken figuren zouden wij op dezelfde wijze ontvangen: ‘Vriend, ga zitten. Wat drinkt ge? Welke kandidaten stelt ge voor, en hoeveel stemmen zullen ze ongeveer achter hun naam krijgen?’ Op basis daarvan zouden wij één avond cijferen en puzzelen en de volgende ochtend de officiële kieslijsten uithangen.
De dag na de verkiezing zouden wij dan de balans opmaken: wie heeft het vooropgezette aantal stemmen behaald en wie niet? Dienovereenkomstig zouden wij de te begeven ministerposten en de hele waaier van nevenfuncties verdelen. Waarbij wij bijvoorbeeld het ministerie van Landbouw zouden geven aan de vertegenwoordiger van de Boerenbond, en niet aan de vakbondsafgevaardigde van de elektriciens. Dat lijkt misschien een evidentie, maar voor de profeten van de Nieuwe Politieke Cultuur was het heiligschennis. Weinig gevaar voor een gewelddadige boerenbetoging, als een Boerenbonder minister van Landbouw is. Zo simpel redeneren wij. Dat op Sociale Zaken de voorman van het ACW moet komen, is al even logisch. En laat Defensie voor de socialisten, dat is goed voor hun partijkas.
Daarna zouden wij weer vier jaar niets doen, tenzij enkele harde woorden richten tot de standen waarvan de kandidaten het vooropgezette aantal stemmen niet gehaald hebben. Wees er maar van overtuigd dat die de volgende keer dubbel zoveel zouden leveren.
Geef toe: voorzitter van de CVP is een luxejob. Pardon, was een luxejob. Van Hecke heeft ze allemaal buiten gegooid. Alle organisaties die al meer dan een eeuw voor electorale winst en macht zorgden, en voor deskundigen in de ministeries. Dat middenveld moest eruit, de standen waren te machtig en schaadden het democratische gehalte van de partij. Ga dat in het buitenland vertellen en niemand gelooft u, maar Van Hecke deed het.
Resultaat: na vijftig jaar is de CVP voor het eerst uit de regering gevallen, en aangezien ze geen macht meer uitoefent, zijn de standen niet meer geïnteresseerd en zullen ze hun stemmen nu leveren aan andere partijen. De CVP komt de eerstvolgende vijftien jaar niet meer terug in de regering. Dank aan de grote vernieuwer uit Oosterzele.
Wat die kerel al allemaal om zeep heeft geholpen, is niet bij te houden. Laat hem goud aanraken en het wordt terstond stof. Een week vóór het ACW de band met de CVP definitief verbrak, had hij het hele partijbestuur weer eens geschoffeerd met zijn Christen Democratische Vernieuwing, die overigens bestaat uit hemzelf en verder niemand. De vernieuwing ging te traag, de partij zat vol ultraconservatieven, en het werd tijd om de verfoeilijke letter ‘C’ eindelijk te bannen. Voortaan is het Van Heke. En Knak. En als ze zich niet haastten, was hij weg zie, dan moesten ze maar zien hoe ze het verlies van zo een stemmenkanon zouden opvangen. (In Oostende: voor het eerst sinds tweehonderd jaar uit de meerderheid.)
Een pathologische onheilstichter, dat is Johan Van Hecke. Kent u Caligula Minus uit Asterix en de intrigant? Een amateur in vergelijking met Van Hecke. Geef hem twee stenen en ze gaan elkaar binnen de vijf minuten te lijf. Leeft nu al zes jaar op kosten van de christen-democratie, eerst via de EVP in zuidelijk Afrika en daarna via de CVP in het Europees parlement, maar nog doet hij niets dan spuwen op de hand die hem voedt. Torpedeerde vanuit Zuid-Afrika zelfs zijn eigen coalitie in de gemeenteraad van Oosterzele. Gemeente waaruit hij halsoverkop was weggevlucht, wachtend aan het stuur van de auto terwijl Els De Temmerman hem binnen op het gemeentehuis uit het bevolkingsregister liet schrappen.
Na zijn vertrek verbeterde de toestand in Oosterzele zienderogen. Er was weer water en elektriciteit, de wegen lagen niet langer vol putten, het gemeenschapsleven bloeide op, de armoede en de werkloosheid daalden, de welvaart per hoofd steeg, het koren schoot beter en de plantsoentjes werden opnieuw onderhouden. In het gemeentelijk onderwijs mochten de leerkrachten zich weer baseren op de officiële leerboeken, in plaats van op de richtlijnen van de burgemeester en zijn aparte theorieën over geschiedenis en godsdienst.
Toen deze goede tijdingen Zuid-Afrika bereikten, greep Van Hecke in. Hij jutte zijn laatste getrouwen op zodat die zich afscheurden van de andere CVP’ers en de coalitie haar meerderheid kwijt was.
Enkele jaren geleden besloot Van Hecke, hiertoe genoodzaakt omdat de Duitse CDU niet langer bereid was te betalen voor die klaploper aan de Kaap, om terug naar België te komen en af te maken wat hij begonnen was: de vernietiging van zijn partij. Na de beslissing van de ACW-raad ontkurkte hij op een CDV-meeting dan ook een magnum, klom op een tafel, en riep tot Els De Temmerman: ‘Le glour de joire est avirré.’
Koen Meulenaere
