Interne mededeling aan Leo De Bock: ‘Leo, goede vriend, kunt ge die Annemie Peeters eens niet doen ophouden met zagen? Typisch voor een vrouw in de transithal: ze heeft een job die ze graag doet en die ze kan combineren met haar gezinsleven, dan geeft ze die op voor een job die ze niet graag doet en die ze niet kan combineren met haar gezinsleven. En dan maar overal gaan jammeren en janken. En wat betreft dat decolleté waarover ze in het begin van het seizoen zo stond op te snijden: bij Knack worden wij nog opgewondener van dat van Siegfried Bracke. Uitkijkend naar initiatieven uwerzijds, waarde Leo, tekenen wij met vriendschappelijke groeten. PS: doe ze ook aan de e-Leo.’
Het is toch waar zeker. Klaagt Paul D’Hoore? Die moet nochtans heel wat meer werk verzetten dan twee flutinterviewtjes per week. En Paul heeft ook kindjes, ocharme de bloedjes als wij aan hen denken. Bij het begin van het nieuwe seizoen TerZake was het plan dit: de beursrubriek van D’Hoore, jarenlang een van de hoogtepunten van het programma, zeker indien Corry Hancké haar lesje kwam opzeggen, werd afgevoerd. Droog en wel. Alleen als het werkelijk hoogstnodig was, zou Paul nog in de studio worden uitgenodigd om duiding te verstrekken bij opzienbarende gebeurtenissen in de wereld van geld en spelen.
Dat was het plan. Nu de praktijk. Sinds begin september is D’Hoore in elke uitzending van TerZake geweest. Op een dag kwam hij zelfs zijn eigen boek voorstellen: De 10 beurswetten van D’Hoore. Nooit gebeurd! Daarvoor steken wij onze hand in het vuur: nooit gebeurd dat een VRT-journalist in een programma van de nieuwsdienst vijf minuten reclame mocht komen maken voor zijn eigen boek. De schobbejak die het idee nog maar had gelanceerd, zou vroeger stante pede ontslagen zijn. Maar ook deze zeden zijn weer veranderd, en geenszins ten goede.
‘Het is vlot geschreven,’ wist Paul de verblufte kijkers te melden, ‘het leest een beetje als een roman. En het staat vol nuttige tips over hoe u van de huidige beursmalaise gebruik kunt maken om zonder één frank effectief te investeren toch steenrijk te worden. Het boek kost ook niet veel en er staan mooie foto’s in, voornamelijk van mezelf. De cover bijvoorbeeld, waarop ik prijk, is zonder meer prachtig.’
En dan moet u weten dat hij het voordien al had mogen gaan aanprijzen in De laatste show, de reclameshop van TV1. In die dagen stonden wij toevallig in de Standaard Boekhandel in Leuven, en wie zaten daar tot ons afgrijzen vooraan als interviewer en geïnterviewde te kouten over ‘De tien beurswetten’? Frieda Van Wijck en Paul D’Hoore. Een bijzonder kritisch interview, dat kunnen wij u verzekeren.
Een week later mocht dezelfde Frieda Van Wijck, bekend om haar ongeëve- naarde dossierkennis, in een van de antieke coiffeursstoelen van TerZake niemand minder dan Greet De Keyser verwelkomen. De zaag van Washington. Had ook een boek geschreven, getiteld De nieuwe kruisvaart en handelend over de VS na 11 september. Dat niemand anders op dat idee is gekomen. Ook dat werk werd prominent in beeld gebracht. En tot slot zei Van Wijck: ‘Bedankt Greet, en veel succes met je boek.’ Veel succes met je boek! In een uitzending van de nieuwsdienst! Een mens zijn oren tuiten tegenwoordig wat af. ’s Anderendaags zat Greet met haar boek bij Bruno.
Waar is de tijd dat bij Knack onze chef-boeken weigerde om een erotische thriller van onze chef-wetenschappen te bespreken, zij het niet om deontologische maar om literaire en geslachtstechnische redenen. De kritische journalistiek is aan de Reyerslaan blijkbaar afgeschaft. Wij kijken naar het journaal, waarin een item over de opening van de Boekenbeurs. Om één uur ’s middags komen twee boeken in beeld: dat van Lowie Vandievel en dat van Greet De Keyser. Om acht uur zijn het de nieuwste van Tom Lanoye, Herman Brusselmans, en… Paul D’Hoore! De grote drie quoi, ook inzake signeren op de Boekenbeurs trouwens. D’Hoore moest zelfs zijn handtekening zetten op het achterste van de jeansbroek van een vrouwelijke fan. Die er op dat moment niet meer in zat, in die jeansbroek. Waarin ze dan wel zat, daar durven wij ons geen gedachten bij te vormen. Bij nader inzien bleek het te gaan om een fan van de naast D’Hoore signerende Peter Van Asbroeck, maar niettemin zette ook Paul zonder aarzelen zijn handtekening op de plek die weinig ruimte voor uitvluchten laat.
Het is dat D’Hoore via Globe eigenlijk wordt uitgegeven door Roularta Books, een uitgeverij boven alle verdenking, of wij zouden sinister gekonkel gaan vermoeden. Al die gratis barnumreclame bleef niet zonder gevolgen. De eerste drie drukken van De tien wetten waren in geen tijd uitverkocht, en in de boekentop-tien sprong D’Hoore haasje-over met De memoires van Leo Tindemans en Spannende seks, van aardbei tot zweepje. Twee titels met weinig onderlinge raakvlakken.
Naast het al genoemde presenteert Paul op zondagavond ook Het vermogen, hij schrijft columns in meerdere bladen en kranten, heeft een beurspraatje in Voor de dag op de radio, verdringt Frank Deboosere uit een onoverzichtelijke hoop Donna- en Studio-Brusselprogramma’s, is wielerverslaggever voor Eurosport en enkele gespecialiseerde cyclingmagazines, en acteert in reclamefilmpjes voor Canvas. U kent ze ongetwijfeld: ‘D’Hansen met D’Hoore’ en ‘Phuiven met Phara’. ‘Zine in Caroline’ werd in laatste instantie afgevoerd wegens ietwat over de schreef. Bij dat alles zouden we nog D’Hoores hoofdactiviteit vergeten: speculeren op de beurs. Voor zichzelf dan, want dat is de elfde wet van D’Hoore, niet in het boek opgenomen: ‘Eerst D’Hooreke en dan D’Hoorekes kinderen.’ In dit geval kijkers. Of lezers. Of luisteraars, want Paul bestrijkt het hele gamma.
En dan staat dus iemand als Annemie Peeters om de haverklap te klagen in de kranten en de bladen. Het is toch zo moeilijk, en haar kindjes, en Siegfried en Ivan maken nooit eens een complimentje, en het is zo koud in de winter… Leo De Bock, doe uw plicht.
Koen Meulenaere
