De wending van de EVP komt de CVP niet gelegen. Tot een breuk zal het echter niet komen. Want er zijn ook nog baten.
“Ze hadden het weer niet begrepen. Elke keer opnieuw moet ik ze het systeem- D’Hondt uitleggen.” Het systeem-D’Hondt is een Belgische uitvinding en zeer geschikt om ambten en posten onder politieke partijen te verdelen. In het Europees parlement is het bijgevolg een bijbel en het is de Belgen toevertrouwd om in deze met grote kennis van zaken te praten. Zo ook Wilfried Martens.
Na de omstreden intrede van de twintig leden van Forza Italia meenden nogal wat EVP-leden dat de fractie recht had op een supplementaire vice-voorzitter van het parlement. Martens moest ze ontgoochelen, omwille van het systeem-D’Hondt. De EVP telt nu 200 van de 626 europarlementsleden – nauwelijks 14 minder dan de socialisten – en maakte onmiddellijk de inventaris van die veranderde machtspositie op. Politieke verruiming heeft niet altijd met ideeën te maken.
Zeker niet in het Europees parlement, waar de zuigkracht van de twee grote fracties dermate groot is dat ze veel inhoudelijke discussies verstikt. Zij dicteren er meestal de wet en de kleinere fracties krijgen de kruimels. In België en Nederland is de liberale familie nog een factor van betekenis. In het Europees parlement telt ze met haar 41 leden nauwelijks mee. Omdat de sociaal-democratie de Europese rangen gesloten hield en opmerkelijke kiesresultaten boekte, was de christen-democratie de laatste jaren voortdurend op achtervolgen aangewezen. Alleen door heel inventief jongleren met de statuten en allesbehalve kieskeurig te zijn, slaagde ze erin de schade te beperken. De Spaanse Partido Popular werd binnengehaald, vervolgens werden de Britse Conservatieven onder de arm genomen en nu is het de beurt aan zowat alle leden van Forza Italia. Binnenkort volgen allicht de gaullisten van Jacques Chirac en in een iets verdere toekomst het Poolse Solidarnosc.
Daarmee komen de centrumpartijen van de Benelux steeds nadrukkelijker in rechts of conservatief vaarwater. In Vlaanderen is dat electoraal weinig comfortabel. Een deel van de achterban wordt er door verontrust en kan hierin een reden vinden om af te haken. Vandaar de scherpe reactie van CVP-voorzitter Marc Van Peel.
IN DE STERREN GESCHREVEN
De dissidente PSC’er Gérard Deprez die nog altijd lid van de EVP is, relativeert het rumoer. “Het heeft geen zin om zich tegen het onvermijdelijke te verzetten. Deze frontvorming staat in de sterren geschreven. Waarover maakt men zich trouwens druk? Omdat de Europese verkiezingen met de parlementsverkiezingen samenvallen, zal Europa in de campagne nauwelijks aan bod komen.”
Uiterst rechts buiten beschouwing gelaten, wil Martens in Europa geen concurrentie op zijn rechterzijde. Die opinie is vooral interessant omdat Helmut Kohl de vader van die gedachte is en ze door zowat iedereen binnen de Duitse CDU en CSU wordt gedeeld. Zelfs als Kohl in september van het toneel verdwijnt, zal die stelling binnen de EVP kracht van wet behouden. In Bonn liggen ze trouwens niet wakker van de oprispingen van het CVP-bestuur. Waarom ook? Twee eminente CVP-leden, zoals Jean-Luc Dehaene en Martens, zijn heel actief bij de verruiming van de EVP betrokken en hebben er nooit een breekpunt van gemaakt. Hoewel de CVP in de fractie slechts 4 van de 200 leden telt, bezet ze in de EVP erg belangrijke posten die in Bonn, Parijs, Madrid en Rome vele deuren openen. Zoiets heeft natuurlijk een prijs.
