D’Hoore nog veel gezien de laatste tijd? Lijkt wel van de aardbol ver- dwenen. Bedrijf na bedrijf gaat failliet. Het regent fusies, overnames en samensmeltingen. Duizenden werknemers worden op straat gezet. Alle Belgische ondernemingen komen in buitenlandse handen. Maar van D’Hoore geen S’Poore. En Corry Hancké is van de schrik dat zij het zou moeten voordragen het land uitgevlucht.
Paul D’Hoore en uw dienaar hebben twee dingen gemeen: een gezamenlijk verleden en een onverzadigbare honger naar geld. Aan dat gezamenlijk verleden wordt geen van beiden graag herinnerd, en Paul nog het minst. Het is gesitueerd op de sportredactie van de radio bij Jan Wauters, toen sterreporter, thans suikerbossie. Paul dacht dat Jan een sterke persoonlijkheid naast zich wel op prijs zou stellen, en probeerde zich dus te profileren door hem op alles tegen te spreken. Prees Jan de klimmerskwaliteiten van Miel Daems, dan beweerde Paul dat Miel geen brug over de autostrade op raakte.
Wij gingen heel anders te werk. Wij gaven Jan in alles gelijk, en zijn zelfs sigaren beginnen te roken. Daar waren wij wel een uur of twee misselijk van, maar het gaf de gelegenheid om quasi achteloos te vragen: ‘Sigaartje, Jan?’ Jan rookte niet alleen graag sigaren, hij kreeg ze ook graag cadeau. Terwijl D’Hoore dan nadrukkelijk begon te hoesten, met de Gazet van Antwerpen de rookdampen probeerde weg te zwaaien, en opzichtig het venster ging openzetten voor een scheut frisse lucht.
Dat was niet de juiste manier. Paul werd handig van de redactie verwijderd en verdween naar Van Boer en Tuinder. Ondergetekende reisde met Jan naar de Ronde van Frankrijk en het wereldkampioenschap voetbal, telkens voorzien van een ruim bemeten voorraad Corps Diplomatique. En een paar Montechristo’s voor noodgevallen. Toen wij op een dag te kennen gaven dat wij de BRT voor Knack gingen inruilen, was Jan meer dan teleurgesteld: ‘Iemand met uw kwaliteiten vinden, zal niet zo moeilijk zijn, maar waar vind ik nog iemand met zoveel sigaren?’ Carl Berteele is dan maar beginnen roken.
Maar meer dan die gezamenlijke jeugd is het de ziekelijke drang naar geld, hopen geld, containers vol geld, die D’Hoore en uw dienaar bindt. Elk probeert op zijn manier aan deze behoefte te voldoen: wij door ervan te dromen, Paul door koersmanipulatie via een openbaar televisiestation. Wij zullen trachten dat verschil in aanpak te illustreren, beginnend bij uw dienaar.
Bespaar ons boeken over het hopeloze en lichtjes potsierlijke seksleven van Kristien en Bart, wij duiken liever in de nieuwste Grisham. ‘Clayton Carter had een riant kantoor, volgestouwd met de duurste Italiaanse designmeubelen, en hij had via een imposante glazen wand een adembenemend uitzicht over Lexington Avenue. Voor zijn diensten rekende hij zesduizend dollar per uur aan.’
Of zestigduizend dollar, als het maar veel is. Naar het einde toe verliest die advocaat dan zijn hele vermogen, tweehonderd miljoen dollar, en heeft geen nagel meer om aan zijn juridisch gat te krabben. Maar tegen dan hebben wij het boek al lang weer weggelegd. Wij willen lezen over rijke mensen, als het over arme mensen moet gaan, hebben wij de literatuur niet vandoen, een spiegel volstaat dan.
‘Charlie Croker trok zijn schouders naar achteren en haalde diep adem. Het kruidige aroma van gras, de harslucht van de dennen, de sterke dierlijke geur van al zijn paarden, muilezels en honden… niets gaf hem zo direct het gevoel dat hij het ver had geschopt als het idee dat Turmptine Plantation tot de laatste vierkante centimeter helemaal van hem was. Twaalfduizend hectare.’ Laat die zin op bladzijde één staan, en wij lezen de volgende zevenhonderd in één adem uit. Zonder onderweg te eten of te slapen. Twaalfduizend hectare zeg.
Tot zover uw dienaar, zoals gezegd een dromer. D’Hoore is meer de man van de praktijk. Heeft in Herent zelf al driekwart hectare aangekocht, de rest is een kwestie van enkele maanden goed doorsparen. En van het tegenovergestelde doen van wat hij zijn kijkers aanraadt. Toen de Tweede Golfoorlog op zijn einde liep, kwam Paul in TerZake uitleggen hoe je rijk kon worden door op de dood van Saddam Hoessein in te zetten. Mensen die het deden, zijn eens te meer hun geld kwijt. D’Hoore zelf, goed gebrieft door Rudi Vranckx, gokte op een regimewissel met een ontsnapping van Saddam. Of dacht u nu echt dat de Amerikanen dat niet vooraf geregeld hebben? En dat Saddam zomaar een miljard dollar van de bank kon afhalen?
De afloop van die oorlog heeft D’Hoore weer een aardige duit opgebracht. En het niet inzetten op zijn eigen TerZake top-vijf van de meest belovende aandelen eveneens. Vorig jaar leed die TerZake top-vijf in totaal 34 % verlies, en het door alle vijf de tipgevers aangeraden aandeel van Delhaize moest liefst 70 % prijsgeven. Daar waar de Bel20 slechts 25 % in het rood ging. D’Hoore zelf wist wel beter en had elders belegd, maar vele kijkers liepen zware averij op.
Begin dit jaar kwam Paul met zijn nieuwe top-vijf, het schaamrood van de vorige nog op de wangen. Mobistar, Bekaert, Dexia, KBC en Tessenderlo Chemie. Wij hebben u toen de KwaadBloed top-één aangeraden: Roularta Media Group, alleen al op basis van de kwaliteit van het personeel. Tijd voor een tussenbalans. In de twee zomermaanden liggen de aandelenmarkten zo goed als stil, laten we dus zeggen dat een beursjaar tien maanden beslaat en dat we na vijf halfweg zijn. Daarom nemen we de koersen van vrijdag 20 juni, en vergelijken met die van begin januari.
Dat ziet er voor D’Hoore weer niet fameus uit. Met Mobistar had hij een onverwachte meevaller, al vermoeden wij veeleer een nieuw misbruik van voorkennis. Maar als we Mobistar buiten beschouwing laten, maakt zijn lijst na vijf maanden een verlies van 8,13 %. In die periode steeg het aandeel van Roularta van 22,05 naar 27,75 euro, een winst van zegge en schrijve bijna 26 %. Het zal D’Hoore leren om oneerlijk te zijn en verkeerde gegevens mee te delen.
Koen Meulenaere
