Jan Delvaux
Jan Delvaux Belpopkenner

Voor een keer heeft Pavement zich dan toch op enige voorspelbaarheid laten betrappen. Het leek er sterk op dat de Amerikaanse gitaarexperimentalisten zich met hun vijfde studioplaat “Terror twilight” in de aanloopstrook naar de roem wilden parkeren. Voor het eerst lieten ze zich de luxe van een grote opnamestudio welgevallen. En tussen het personeel zaten de namen van het aankomend productietalent: Nigel Godrich ( Radiohead, Beck) en de muzikale helper Jonny Greenwood (Radiohead). Uiteindelijk is alles bij het oude gebleven. Ze verzaken aan opties als gouden platen en wereldtournees, en blijven doen waar ze zich de afgelopen tien jaar het best bij hebben gevoeld: verwarring zaaien. Het balorige Pavement kiest daarmee voor veiligheid. De tocht naar het grote publiek leek misschien verleidelijk en eens iets anders. Maar de kans op een desastreuze afloop was immens groot.

Weinig levende groepen weten de melomane menigte immers zo te verdelen. Pavement is te nemen of te laten. Het heeft er dus voor gekozen om het troetelkind van een kleine maar trouwe schare toegewijden te blijven. Die krijgt op “Terror twilight” extra kwaliteitszorg en kan eindelijk duidelijk horen waarover Stephen Malkmus het heeft. Die kleine vooruitgang maakt een aanzienlijk verschil. Door zijn stem prominent en helder in de voorgrond te plaatsen, heeft producer Godrich de spanningsboog danig verstrakt. Pavement danst van oudsher op een slappe koord die georganiseerde rommel met chaos verbindt. De groep probeert zwakheden als sterktes te verkopen en wist zich tot dusver te redden door zich achter een bouwvallige klank te verbergen en zo de details uit te schakelen. In het nieuwe model is elke fout echter zo hoorbaar dat het spel tussen ergernis en bewondering op de spits wordt gedreven.

Het is nog frustrerender dat potentiële hits door stoorzenders en stunteligheid worden gefnuikt. Het is nog ondraaglijker dat de dolende lyriek van Malkmus halsstarrig blijft weigeren om zich tot een keurslijf van strofen en refreinen te bekeren. Terwijl voorlopers als R.E.M. en The Velvet Underground voor een zachtere aanpak kiezen, grijpt Pavement naar de smaakversterker en sluit het de rangen. Die operatie levert een tien op tien voor moed en de gebruikelijke mooie momenten op maar faalt als vooruitgangsmodel. Pavement is groot maar ook al een beetje dood.

Pavement, “Terror twilight” (WIGCD66/Domino)

Jan Delvaux

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content