De deconfiture van de VlaamsProgressieven roept bittere herinneringen op aan de teloorgang van de Volksunie.
door Ann Peuteman
Een eensgezinde partij is Spirit, zoals de VlaamsProgressieven zichzelf aanvankelijk noemden, nooit geweest. Van bij de aanvang groepeerde de partij mensen die hun politieke bewustwording aan stichter Bert Anciaux te danken hadden, politici die zichzelf in de eerste plaats progressief noemden, en vooral oud-VU’ers die elke vluchthaven beter vonden dan deN-VA van Geert Bourgeois. Sommigen hebben zich nooit op hun gemak gevoeld in de onmiddellijke omgeving van stamboomsocialisten, anderen begrijpen tot op vandaag niet waarom hun partij zo nodig voor een links-liberaal etiket moest kiezen, en de meesten ergeren zich blauw aan de eigengereidheid van boegbeeld Bert Anciaux. Toch lieten de Spiritisten zich aanvankelijk met graagte meevoeren door de nog steeds grote populariteit van Anciaux en de electorale slagkracht van het kartel met de SP.A.
Maar toen keerde het tij. Bij de federale verkiezingen van vorig jaar kreeg het kartel een zware pandoering, en veel Spiritisten vonden dat vooral zij daar een hoge prijs voor moesten betalen. Dat ze na eerdere verkiezingen bijzonder genereus met parlementaire mandaten bedeeld waren en zelf amper stemmen hadden weten binnen te halen, werd vlotjes terzijde geschoven. Ondanks het gemor gaf het partijbestuur Bert Anciaux een goede maand geleden toch de opdracht om met de socialisten te gaan praten over de mogelijkheid van een brede progressieve partij. Toen al maakten nogal wat bestuursleden zich zorgen over de agenda van de nog steeds ambitieuze Vlaamse minister en begonnen sommige krachten binnen de partij steun te ronselen voor alternatieve scenario’s.
In de dagen nadat partijvoorzitster Bettina Geysen was opgestapt, werd de toon snel venijniger en de communicatie amateuristischer. In een poging zo veel mogelijk VlaamsProgressieven achter zich te scharen, slaagde de groep rond Geert Lambert en Nelly Maes erin de SP.A zo hard tegen de schenen te schoppen dat Caroline Gennez niet anders meer kon dan het kartel op te blazen. Een consequentie waar de ad-interimpartijtop blijkbaar amper rekening mee had gehouden. Nu ook voorzitster Mieke Vogels van Groen! te kennen heeft gegeven dat ze weinig zin heeft in een kartel met Vl.Pro, zit er niet veel anders op dan op eigen houtje naar de verkiezingen te trekken. Voor sommigen is dat alleen een optie omdat alle andere mogelijkheden zijn uitgeput, anderen lijken zowaar echt te geloven dat hun partij solo een kans maakt. Wie nog altijd naar de SP.A lonkt, zoals Anciaux en het gros van de zeskoppige Vlaamse fractie, wordt richting uitgang geduwd.
Toen de Volksunie zeven jaar geleden implodeerde, was daar een lange discussie over het bestaansrecht van die partij aan voorafgegaan. Vandaag is zelfkritiek amper aan de orde. Of zoals een vooraanstaand Vl.Pro-lid het zegt: ‘De ene helft van onze partij wil zijn politieke leven rekken met behulp van socialistische beademingsapparatuur, de andere helft wil strijdend ten onder gaan. Maar sterven doen we uiteindelijk allemaal.’
