Het Rekenhof onderzocht de onkostennota’s van het voormalige VRT-management. Het nog niet gepubliceerde verslag zorgt nu al voor vuurwerk.

Na een eerste rapport over de uitbesteding van programma’s aan productiehuizen, bereidde het Rekenhof nog een tweede kort verslag voor over onkostennota’s van het VRT-management. Dat wordt als apart hoofdstuk bij de rekeningen van 2006 gevoegd. Het verslag was nog niet helemaal ingeblikt, of het gonsde al van de geruchten over exuberante hotelrekeningen, bonnetjes van dure sterrenrestaurants en luxereisjes. Of die aantijgingen kloppen, en of ze ook in de rekeningen zijn terug te vinden, valt af te wachten. Het voorlopige rapport was volgens goed ingelichte bronnen onderweg naar minister van Begroting Dirk Van Mechelen (Open VLD), maar werd op de valreep ingehouden. Dat heeft te maken met de woelige zitting van de commissie Media, vorige donderdag.

Enkele parlementsleden vroegen daar duidelijkheid over alle geruchten. Carl Decaluwé (CD&V) vroeg of het waar was dat Tony Mary een onkostennota van Aimé Van Hecke en Bettina Geysen had goedgekeurd, ondanks bezwaren van de financieel directeur. Het ging om een nota na een verblijf op de tv-beurs LA Screenings in Los Angeles in het voorjaar van 2005. Geysen en Van Hecke zouden daar te grote sier hebben gemaakt in dure hotels en restaurants.

De financieel directeur van de VRT, Willy Wynants, die aanwezig was op de hoorzittingen, ontkende formeel: ‘Als er een betwisting is, is overruling uitgesloten’, zei hij. Knack vernam uit twee bronnen in de hoogste VRT-regionen dat Decaluwé eigenlijk de verkeerde vraag stelde. ‘Willy Wynants is een zeer integer man, die zich niet laat overrulen. De waarheid is dat Tony Mary de onkostennota zelf ondertekende zonder ze aan financiën voor te leggen.’

Tony Mary reageert omzichtig

en beperkt zich tot zijn eigen onkostennota’s. ‘Ik denk niet dat ik hier op ga antwoorden’, schrijft hij in een e-mail. ‘Ik kan alleen bevestigen dat ik altijd alle processen en procedures gevolgd heb; (dat) mijn eigen onkostennota medeondertekend werd door de CFO (financieel directeur, nvdr) en dat ik de onkostennota’s die ik ondertekende altijd grondig heb nagegaan.’

Aimé Van Hecke wil niet on the record reageren. Hij wacht op het verslag van het Rekenhof.

Bettina Geysen zegt ‘altijd alle procedures gevolgd te hebben zoals het hoort’. ‘De kosten voor reizen werden van tevoren ingeschat en moesten worden goedgekeurd. Ik moest mijn nota’s ter ondertekening voorleggen aan mijn rechtstreekse baas, Aimé Van Hecke, die ze op zijn beurt moest laten goedkeuren door de financiële dienst. Voor gezamenlijke vergaderingen was het vaak zo dat Van Hecke de rekening betaalde en de onkostennota’s binnenbracht. Hij was de baas en niet ik. Over te hoge onkostennota’s valt me echt niets te verwijten.

‘De indianenverhalen die momenteel de ronde doen over dure hotels en sterrenrestaurants zijn uit de lucht gegrepen, en hebben veel weg van een bewuste imagobeschadiging omdat ik in de politiek zit.’

Geysen weet vandaag dus niets van rekeningen in dure sterrenrestaurants. In de rubriek ‘Waar eet…?’ van de krant De Morgen (20-10-2007) zei ze nochtans spontaan: ‘Als we in Canneszitten voor de televisiebeurs gaan we soms naar Le Moulinde Mougins van Alain Llorca.Ik geloof dat hij twee Michelinsterren heeft. Het is wel een duur restaurant, maar het is daar echt de moeite.’

Waarvan akte.

Knack vernam ook dat Tony Mary soms onkostennota’s weigerde te ondertekenen. Eentje ervan ging over een treinreis van Van Hecke naar Brussel, na een privéverblijf in Parijs. Van Hecke, die moest terugkomen om de raad van bestuur bij te wonen, heeft dat geld echter nooit gekregen.

Het blijft afwachten of het Rekenhof nog andere voorbeelden van omstreden onkosten op tafel zal gooien.

‘We zullen tot op het bot gaan’, zei Carl Decaluwé tijdens de hoorzittingen. ‘De discussie is nog niet gesloten. Ik heb een reeks vragen verstuurd naar het Rekenhof en ik hoop op een spoedig antwoord.’

Decaluwé legde ook een link naar de ontslagvergoeding van Tony Mary. Als er onregelmatigheden zijn gebeurd, dan zou die 775.000 wel eens kunnen worden teruggevorderd.

Decaluwé wilde vorige week ook weten of Bettina Geysen destijds een ontslagvergoeding had gekregen. ‘Dat is een individuele aangelegenheid waar ik niet op inga’, antwoordde Dirk Wauters. ‘Een kwestie van privacy.’ Bettina Geysen is voorzichtig: ‘Het klopt dat ik een ontslagvergoeding gekregen heb, maar die ligt lager dan de som waar ik recht op had na achttien jaar dienst bij de VRT. Hoeveel ik gekregen heb, mag ik niet bekendmaken, want er is naar aanleiding van mijn vertrek een dading afgesloten. Dat is een overeenkomst tussen mij ende VRT.’

Of de dading ook betekent dat eventuele betwistingen uit het verleden niet meer kunnen worden opgerakeld, is niet zeker. Toch is het vreemd dat er over een ‘normale’ ontslagvergoeding niet wordt gecommuniceerd. Bettina Geysen wil wellicht negatieve publiciteit vermijden in een tijd dat toplonen en hoge ontslagvergoedingen erg gevoelig liggen.

Voor Geysen is het van levensbelang dat alle vermoedens van oneigenlijk gebruik van belastinggeld zo snel mogelijk uit de wereld worden geholpen, ‘want ik ben niet gebaat bij dit soort beschadigingscampagnes’.

Het blijft onduidelijk of er ooit transparantie zal komen. Het Rekenhof is duidelijk niet van plan om alle documenten zomaar ter inzage van de parlementsleden te geven. In het verleden besliste het uitgebreid bureau van het parlement dat bepaalde vragen over de financiën van de VRT in het parlement niet mogen worden gesteld. Dat om te voorkomen dat concurrentiegevoelige informatie te grabbel zou worden gegooid. Toen een aantal parlementsleden donderdag vroegen of ze de documenten mochten inzien, greep het Rekenhof terug naar die formule. Het klonk dat het uitgebreid bureau daarover moet beslissen. Daarmee ligt de bal opnieuw in het kamp van de politiek.