Vrijblijvendheid is meestal een maat voor niets in de muziek. Hobbyprojecten, nevenactiviteiten en solobezigheden, het zijn voor 99 procent te snel gefabriceerde overbodigheden van een leger malcontenten. De gitarist van te snel populair geworden tieneridolen die zich op zijn artistieke integriteit wil laten aanspreken. De drummer van de supergroep die vindt dat zijn naambekendheid ondermaats is. Kortom, egoproblemen met een ingebouwde voorbestemming voor tweedehandsbakken.

Het overige percentage zijn de laboratoria. Stappen opzij, waar buiten de schijnwerpers met de toekomst wordt geëxperimenteerd. In het beste geval hoor je losse draden die als grondstof dienen voor wat komen moet. In het allerbeste geval komt er iets ongehoords uit.

De Latin Playboys halen hun profijt uit een ultieme vorm van vrijblijvendheid. De roem van Los Lobos zit een heel eind onder het niveau waar druk en carrièreplanning hun stempel drukken. Bovendien is de aanhang heel wat gewend. Na de redelijk ongewenste hits “La bamba” en “Come on, let’s go”, zijn de Mexicaanse Amerikanen ijlings naar het vak van de avonturiers getrokken. De hostessen tijdens die overstap waren geluidsalchemisten Mitchell Froom (zie ook Crowded House en Elvis Costello) en Tchad Blake (zie ook Soul Coughing).

Latin Playboys is een onschuldige voortzetting van die reis. Een gezellig kader waarin de producerstandem David Hidalgo en Louie Perez het hoofd leegmaakt. En dan begint de boel vervaarlijk te smeulen. De titelloze aftrap uit 1994 was rammelende herrie waaruit stoom en beeld kwam. Een nachtelijke rit in een overvolle en gammele Buick van Monterrey naar Guadalajara. Broeierige klanken die in havensteden als Veracruz hotelkamers binnenwaaien.

“Latin playboys” was de ontbrekende schakel tussen Texas en Mexico. Een rauw en dwingend hoorspel dat geknipt werd uit de stof waarvan men jongensboeken maakt. Met als toegift de opwinding iets wezenlijks nieuws te horen. Eenmalig en onnavolgbaar leek het. “Dose” is echter alweer zo’n strotgrijper. Het verhaal duurt amper een half uur maar kan wedijveren met het kruim van de roadmovies. En er staat meer gruis en ravissante rommel op dan Ry Cooder en Tom Waits gezamenlijk kunnen verzinnen. De barbecue zal nooit zo pikant geweest zijn!

Latin Playboys, “Dose” (7567-83173-2/ Atlantic).

Jan Delvaux