In Knack nr. 41 krijgt Herman Jacobs de gelegenheid een ‘Pamflet’ te publiceren waarin hij zijn gal spuwt over de veranderingen in de Nederlandse spelling. Tegen het schrijven van zo’n pamflet kan niemand wat hebben. Tegen de publicatie ervan in een zich ernstig noemend blad als Knack daarentegen heel veel. De heer Jacobs bewijst met zijn stuk immers zijn betreurenswaardige onkunde in dit dossier.

De commissie-Geerts kan niet verantwoordelijk worden gesteld voor de manier waarop omgegaan is met de spelling van de samenstellingen met -n, en de leden ervan (waaronder ondergetekende) hoeven dus ook niet voor stukjes onbenul uitgekreten te worden. De uiteindelijke regeling – die met de ‘autistische’ trekjes, waar Jacobs het over heeft – is uitgedokterd door een commissie van de Nederlandse Taalunie, waarin geen enkel lid van de commissie-Geerts zitting had. Die Commissie-Geerts was toen al bedankt voor bewezen diensten, en vervangen door de nieuwe commissie, die zowat in alle vallen tegelijk getrapt is. Iets waarvoor de eigenlijke spellingcommissie heel nadrukkelijk gewaarschuwd had.

Zonder op een en ander echt in te gaan een kleine greep (alles is, voor wie het interesseert, na te lezen in de rapporten van de commissie-Geerts die bij de Nederlandse Taalunie berusten, en die hopelijk voor iedereen toegankelijk zijn, in het kader van openheid van bestuur):

– Er is in de voorstellen van de commissie-Geerts op geen enkele manier sprake van welk meervoud, van welk woord ook, in de voorstellen voor het consequent schrijven van de tussen-n.

– Er zijn wel verschillende voorstellen voor het consequent spellen van c en k voor de klank k, maar geen daarvan is gevolgd door de uiteindelijke commissie van de Nederlandse Taalunie.

– Er zijn voorstellen gedaan die, als ze geaccepteerd waren – niet dus – o.a. tot een voor de heer Jacobs aanvaardbare spelling van het diminutief van haiku geleid zouden hebben.

De commissie die voor de chaos de verantwoordelijkheid heeft opgenomen, heeft trouwens een aantal excuses voor de feitelijke mislukking: de druk uitgeoefend door bepaalde ministers (of hun kabinetten) om ‘uitzonderingsregels’ toe te voegen aan de ene kant, de verschrikkelijke tijdsdruk aan de andere (en dat laatste had dan weer te maken met de nieuwe uitgave van Van Dale die er dringend moest en zou komen). Waarom ze er dan toch mee ingestemd hebben om een minderwaardig product af te leveren, dient aan de leden van die commissie gevraagd te worden, maar elementaire eerlijkheid zou gebieden dat de commissie-Geerts hier niet bij betrokken wordt.

Ten slotte nog een kleine overweging over de grond van de zaak: een taal met een goedgeordende spelling, die inderdaad eeuwen zou kunnen meegaan, zoals in dezelfde Knack gesteld wordt door mijn collega Johan Taeldeman, heeft geen behoefte aan een Groen Boekje, hoogstens aan een flinterdunne lijst met uitzonderingen op verder transparante regels.

Prof. dr. Georges de Schutter is vast secretaris van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal-

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content