Ik breng u een menselijke schreeuw over, uit mijn geboortestad Aleppo. De stad die eeuwenoude beschavingen heeft gehuisvest, waarvan de Aleppo Codex misschien het beroemdste bewijs is. De stad waarover William Shakespeare in zijn toneelstuk Macbeth (1603) met bewondering schrijft: ‘Her husband’s to Aleppo gone, master o’ th’ Tiger‘, wat lezers nog altijd doet benieuwen naar de glorie en schoonheid ervan.
Aleppo viel in handen van barbaren, voor wie de menselijke beschaving de ultieme vijand is. En dus waren hun eerste prooien de zogenaamde symbolen van afgoderij, de monumenten en musea. Zoals Afghanistan en Pakistan eerder aan de beurt waren toen de Taliban met tanks en dynamiet eeuwenoude Boeddhabeelden vernietigden, ondergaat nu Aleppo hetzelfde tragische lot.
Vorig jaar zag de stad haar eeuwenoude bazaar en historische centrum in rook opgaan. Monumentale kerken en wereldberoemde moskeeën waren al vanaf het begin het doelwit van beulen die de westerse wereld als ‘vrijheidsstrijders’ heeft omhelsd. Vervloekt is de vrijheid die zij zullen brengen.
Aleppo, Syriës grootste stad en ’s lands economische hart, maakt humanitair barre tijden mee. In de ‘bevrijde’ delen, dus waar de rebellen dominant zijn, vervreemdt de mens van zijn waardigheid. De barbarij tiert er welig. Dagelijks ervaren de inwoners er de psychische terreur en vernedering. Onschuldige burgers worden op grote schaal ontvoerd. Minderbedeelden worden gebruikt voor zelfmoordaanslagen nadat de ‘lucratieve’ organen uit hun lichaam zijn gehaald voor commerciële doeleinden.
De ontvoeringen worden nauwkeurig gecoördineerd met moderne communicatieapparatuur, zoals de ontvoering van twee bisschoppen twee maanden geleden. Als een van de weinige Europese landen zei Nederland onder het vorige kabinet vol trots hoogontwikkelde communicatieapparatuur aan de rebellen te willen schenken. Wat gebeurt daar nu mee? Wie heeft daar de beschikking over? En wordt de apparatuur gebruikt voor ontvoeringen van onschuldige burgers? De Tweede Kamer moet deze indringende vragen beantwoord zien te krijgen.
Verder is Aleppo één groot ziekteoord. Ondervoeding en uithongering in combinatie met vuilnis die al maanden niet is opgehaald en artsen die de stad zijn ontvlucht, leiden tot tragische situaties. Bovendien hebben de rebellen van ziekenhuizen hun hoofdkwartieren gemaakt en laten ze de gewonden uitsluitend na toestemming binnen. Christenen en sjiieten worden altijd geweerd, evenals soennitische vrouwen die niet door mannelijke verplegers mogen worden behandeld.
Alleen jonge soennitische mannen kunnen op enige genade rekenen. Wel moeten ze beloven zich na hun herstel bij de rebellen te zullen voegen.
Neuk-Jihad
Een ander fenomeen dat nooit wordt belicht in de westerse media is de ‘neuk-Jihad’, in het Arabisch Jihad Al-Nikaah. Een fatwa van de Saudische geestelijke Mohammad Al-Arefe (5,3 miljoen volgers op Twitter) maakte van de ‘neuk-Jihad’ een religieuze plicht voor vrome islamitische meisjes van veertien jaar en ouder.
Al-Arefe vindt dat rebellen die al twee jaar ver van huis in Syrië vechten en hun seksuele behoeften niet kunnen bevredigen, het recht hebben op seksueel vermaak als beloning voor de geleverde strijddiensten.
Tunesië schijnt met twintig à dertig meisjes topleverancier te zijn van jonge meisjes die gehoor hebben gegeven aan Al-Arefe.
Wat in Aleppo ook gebeurt, zijn openbare executies van kinderen en gehandicapten. Een maand geleden heeft de Syrische oppositie een vijftienjarige koffieverkoper opgehangen. Zijn misdaad was dat hij weigerde drie oppositieleden koffie te schenken zonder dat ze ervoor betaalden. Hij zei daarbij: ‘Zelfs als de profeet zou terugkeren op aarde, krijgen jullie geen gratis koffie.’ Hij is door hen meegenomen, heeft honderdvijftig zweepslagen gekregen en werd opgehangen in het openbaar.
Omwonenden werden gedwongen naar het centrale plein te komen om de executie te zien.
Eergisteren nog werd een gehandicapt kind geëxecuteerd omdat de oppositie in hem een Al-Awar Djaal zag, hetgeen verwijst naar de islamitische theologie waarin wordt gewaarschuwd voor valse profeten wier rechteroog zichtbare ‘enge’ trekken vertoont. Dat gehan-dicapte kind ging al jaren gebukt onder een zeldzame oogaandoening die zo erg was dat weinigen in zijn buurt hem durfden aan te kijken. Een rebel zag hem voor het eerst en vond dat hij moest worden omgebracht, omdat zijn verschijningsvorm gelijkenissen zou vertonen met valse profeten.
De lokale shariarechtbank stelde de rebel in het gelijk en het kind kreeg de doodstraf opgelegd.
Dit is de gevierde Syrische oppositie die musea leegrooft, monumenten vernietigt, onschuldigen uithongert, ontvoert en mishandelt en kinderen en gehandicapten executeert. En bovendien nog het ‘fatsoen’ heeft te eisen: ‘Wij willen geen voedsel maar wapens.’
Dit is de gevierde oppositie die zich moreel verheven voelt boven de Syrische president Bashar Al-Assad. Niets is minder waar. Liever een seculiere dictator die geen politieke vrijheden toelaat dan een middeleeuwse religieuze tirannie die barbarisme tot de norm doopt.
Twee seconden
Laat u zich niets wijsmaken over ‘gematigde’ of ‘vreedzame’ krachten in de Syrische oppositie, het bekende mantra van westerse politici om hun steun aan die oppositie te rechtvaardigen en om u geld afhandig te maken.
Als u de Syriërs daadwerkelijk wilt helpen, dan mag u het Internationale Rode Kruis steunen dat uitstekend werk doet aldaar. Voor de vrijwilligers van het Rode Kruis maak ik een diepe buiging.
U en ik kunnen weinig doen om dit conflict te beëindigen. Daarentegen zouden we, telkens wanneer Aleppo in het nieuws is, aan het onbeschrijflijke leed van haar inwoners kunnen denken. Aleppo, de stad die Al-Qaedabarbaren naar het stenen tijdperk willen doen terugkeren, verdient onze verbondenheid.
Elke dag twee seconden stilstaan bij de kinderen, gehandicapten, zieken, ontvoerden, geestelijken, en onschuldige mannen en vrouwen in Aleppo. Tot het moment aanbreekt waarop rechtvaardigheid zal zegevieren.
Laat u zich niets wijsmaken over ‘gematigde’ of ‘vreedzame’ krachten in de Syrische oppositie.
Liever een seculiere dictator die geen politieke vrijheden toelaat dan een religieuze tirannie die barbarisme tot de norm doopt.
