Bob De Moor creëert ?Grasland? van Eriek Verpale.

Tussen auteur Eriek Verpale en acteur Bob De Moor groeide een artistieke samenwerking die al twee theaterteksten opleverde : enkele jaren geleden de succesmonoloog ?Olivetti 82?, nu ?Grasland?. In beide stukken gaat het over doodgewone mensen, losers weliswaar, in zeer herkenbare situaties. In ?Grasland? is die herkenbaarheid zelfs sterk clichématig.

Den Elvis, die eigenlijk Freddy Van Durme heet, is alles kwijt : zijn ouders, zijn zoontje Aron, zijn vrouw, zijn werk. Wat hij overhoudt, is Emiene, het geadopteerde dochtertje van de Turk die per ongeluk Aron omverreed. Maar wat hij vooral bewaart zijn ?plakskes? (plaatjes) en een foto van Elvis Presley. Dit is zijn dode God om wie hij rouwt en in wiens liedjes, die hij graag zelf zingt, hij troost vindt. Hij is zelfs al enkele keren zijn graf gaan bezoeken in Graceland, ?grasland?, zegt hij.

Den Elvis is chauffeur bij een koerierdienst. Hij doet zijn verhaal zoals hij met zijn bestelwagen rijdt. Via veel bochten en door vliegensvlug over te schakelen van het ene feit op het andere. Geen tijd voor emoties of pauzes. Het is zoals pakjes afleveren, vlug binnen en weer buiten. Wat er allemaal in zijn binnenste woelt, lost hij maar met mondjesmaat. Zijn lachen, kwinkslagen en moppen zijn een masker dat hij nooit aflegt.

Uitgerangeerde mensen als den Elvis liggen Bob De Moor, net zoals Bernard Van de Wiele in ?Olivetti 82? hem zo treffend lag en enkele jaren geleden Achiel De Baere in het stuk van Eric De Volder. Hoe verschillend die werken ook zijn, zowel De Baere als Van de Wiele zijn personages die op de duur wél achter hun masker laten kijken.

In ?Grasland? regisseert De Moor zichzelf, zozeer is hij van den Elvis bezeten. Die moet het vooral hebben van Verpales verrassend kleurrijke woordenschat, waarvoor terecht uit het rijke Gentse dialect werd geput. De Moor jongleert ermee als een vlotte babbelaar. Het publiek is voor hem een geïnteresseerde loketbediende, een spanneetsjen wellicht, een meisje in korte spannende rok tegen wie hij nu eens alles kan zeggen. Hij raakt er echter niet meer van weg, weidt uit en heeft net iets te veel moppen op zijn repertoire.

Daardoor krijgt de tragiek achter de woorden te weinig kleur. In al zijn herkenbaarheid is den Elvis oppervlakkig, en is er te weinig spanning voelbaar tussen de nonchalance waarmee hij vertelt en de diepe pijn die hem daartoe dwingt. Je vindt hem leuk, maar je voelt niet met hem mee.

Roger Arteel

Reisvoorstellingen. Info : 03/235.04.90 (Thassos). ?Grasland? verscheen bij De Arbeiderspers, Amsterdam/Antwerpen.

Bob De Moor : plakskes en een foto van Elvis Presley.