In het weekblad Humo woedde eerder deze zomer een hevige polemiek over de vraag of men geslachtelijke betrekkingen mag hebben met een geit. Bedoeld was: een met vier poten. Over een met twee was het advies eensluidend: ‘Nee, om eigen bestwil.’ Over een met vier liepen de meningen uiteen. Grosso modo waren er twee strekkingen: de strekking-Etienne Vermeersch en de strekking-Michel Vandenbosch. Mag men een geit vogelen?
Ja, volgens professor Vermeersch, op voorwaarde evenwel dat de geit middels haar mimiek of stemtimbre te kennen geeft dat ook zij voldoening put uit het innig samenzijn. Dit vereist wel een geoefend oor, want een geit met vier poten is helaas niet bij machte om door het kirren van ‘Oh ja, oh ja, nog, oh kom’ haar instemming te betuigen. Zij zal het veelal houden bij een langgerekt ‘Mèèhèèhèè’, waarbij de klaaglijke ondertoon zowel op afwijzing als op aansporing kan wijzen. Maar, mits aan bepaalde voorwaarden voldaan, was het dus ja voor Vermeersch.
Nee, was dan weer het onverbiddelijke oordeel van Michel Vandenbosch van Gaia. Omdat een geit geen vrije wil heeft, en hoe dan ook onbekwaam is om haar gevoelens duidelijk tot uiting te brengen. Dit laatste spreken wij uit ervaring tegen. Een geit heeft hoeven en kan daar pijnlijke trappen mee uitdelen, op vervelende plaatsen. En wij wilden haar alleen maar melken, verre van iets te ondernemen zoals Vermeersch in gedachten had. Maar nee dus, volgens Vandenbosch, hierbij gesteund door het merendeel der Humolezers en door een officieel communiqué van het Vaticaan. In tegenstelling tot wat veel gedupeerden beweren, is een huwelijk met een geit niet voor morgen.
Wij hebben in deze interessante ethische discussie de mening gemist van Hugo Camps. Hugo houdt zich nochtans over weinig in, nu hij om de twee dagen de kans heeft om zijn perverse fantasieën vrijelijk te ontplooien op de voorpagina van De Morgen. Vorige week werd in Hollywood een inzamelactie voor het Aids Fonds gehouden. Er werd onder meer een zoen van Sharon Stone geveild. Daarvoor was een vrouw bereid 60.000 dollar te betalen. Waarmee ze boven haar eigen man bood die tot 59.000 was gegaan. Hierover Hugo Camps: ‘Wij moeten met onze Belgische goede-doelavonden deze trend volgen. Probleem: wij hebben geen Sharon Stone. Wij hebben alleen Betty. En om nu in de bek van deze del te gaan hangen, moet niet alleen Afrika, maar heel de wereld op kapseizen staan.’
Wat weinig mensen weten, en wat veel verklaart, is dat Camps zijn carrière begonnen is bij De Goede Pers in Averbode. Bij pater Masure. Hugo werkte mee aan Zonneland en Zonnekind, en ook even aan het ondeugende Doremi. Dat liep verkeerd toen verontruste ouders begonnen te klagen over de scenario’s van Rikske en Fikske, die door Camps werden bijgewerkt en enigszins vooruitliepen op een gedachtegang die pas vele jaren later zou worden ontwikkeld door Etienne Vermeersch.
De aanslagen op goed fatsoen en zeden die plots uit jongen en hond kwamen opwellen, overstegen ruimschoots het incasseringsvermogen van de gemiddelde lezer van De Goede Pers. En strookten allerminst met de richtlijnen van de norbertijnen, zoals indertijd in Prémontré op schrift gesteld. Toen Rikske ook elke week met zelfmoord begon te dreigen, greep nonkel Fons in en verhuisde Hugo naar Het Laatste Nieuws. Later naar Het Belang van Limburg en naar Nederland.
In Hugo’s geest vechten het macabere en het scabreuze dagelijks om de overhand. En dat brengt ons bij ons voorstel van deze week: Camps moet naar Avignon. Naar Betty Mellaerts. Op geen andere manier is Confidenties in de Provence, reeks vol kommer en kwel, waardig af te sluiten dan met het lijden van Hugo Camps. Wij hebben die Confidenties hier al een paar keer onder de loep genomen en op een avond hadden wij de indruk dat ze daar nog rekening mee hadden gehouden ook. Paul Ambach en Rik Torfs waren te gast. Een zingende jood en een lustige katholiek, dat heeft in het verleden wel vaker tot nuttige resultaten geleid. Al zouden wij niet meteen kunnen zeggen wanneer.
Het ingesloten huis, met zijn beklemmende binnenplaatsje waar de zon nooit mocht schijnen, was ingeruild voor een ruime villa met een schitterend terras en panorama, er stond voor één keer wijn in overvloed en zelfs een hapje eten op tafel, en eindelijk was er het zwembad dat wij maanden lang hebben moeten missen. Boogy Boy nam er een genoeglijke plons in, zoals alleen iemand die zijn zaak net met grote winst aan de Amerikanen heeft verkocht een genoeglijke plons kan nemen.
Wij weten het niet zeker, maar wij vermoeden dat Jan van de Berghe, naast royaltywatcher ook eindredacteur van meerdere Canvasprogramma’s, in allerijl naar de Provence is afgereisd om daar te redden wat nog te redden viel. Plots werd er niet meer geïnterviewd op verdorde stukken braakland, maar in weelderige boomgaarden en aan klaterende wildwaterriviertjes. Of op een stemmig dorpsplein met plataan. Betty en haar gasten dartelden op en neer door groene weiden en de gesprekken met Ambach en Torfs verliepen hartelijk en bij momenten zelfs een tikje luimig.
Dat mocht niet blijven duren natuurlijk, vijf minuten voor afsluiten greep Betty alsnog in: ‘Ben je bang voor de dood?’ En of Rik Torfs daar vaak mee bezig was? Een professor Kerkelijk Recht! Wat is dat toch met die Mellaerts? Hoe is het mogelijk om zoveel neerslachtigheid te verspreiden? Wat een akelig programma. Elke aflevering raak: vader en moeder waren slecht, de jeugdjaren ongelukkig, de opvoeding verstikkend, lijden, pijn, verdriet… de vrolijkste Frans zou onder de trein springen na het zien van deze Confidenties.
Daarom moet Hugo Camps de slotaflevering gaan opfleuren. We kunnen het beter ineens helemaal gehad hebben: oud worden, mislukkingen, teleurstellingen, tegenslagen, depressies, de dood… kortom: Camps. En Confidenties. Volgend jaar zijn het weer gewoon Paul en Iza Goossens die ontvangen, in de Algarve.
Koen Meulenaere
